Maatstaf. Jaargang 2

[p. 130]

Federico García Lorca
De ontrouwe getrouwde

[De in 1928 verschenen Romancero gitano (Boek van zigeunerballaden) van de grote spaanse dichter en dramaturg Federico García Lorca geniet in de spaanssprekende landen een grote populariteit; men kan zelfs zeggen dat verscheidene dezer balladen reeds thans tot een waar volksbezit geworden zijn. Voor nederlandse oren klinkt deze poëzie uiterst ‘modernistisch’: wat Lorca's balladen in de iberische landen echter zowel voor de elite als het grote publiek aanvaardbaar maakt, is het feit, dat enerzijds vorm zowel als beeldspraak in oude folkloristische tradities wortelen, terwijl de dichter anderzijds deze tradities op een zeer persoonlijke wijze met de verworvenheden van de moderne poëzie heeft weten te verrijken. De ballade La casada infiel (De ontrouwe getrouwde) is waarschijnlijk wel de bekendste en populairste uit Lorca's Romancero. - P.R.]

'k Heb haar mee naar de rivier genomen
omdat ik haar hield voor een meisje,
maar zij was al een echtgenote.

Het was in de nacht van Sint Jacob
en 't gebeurde als onder hypnose.
De krekels ontstaken hun stemmen
toen de lichten achter ons doofden.
Aan de stadsrand heb ik mijn handen
om haar verende borsten gesloten
die onder mijn strelende vingers
als hyacinthen ontloken.
't Geruis van haar rokken vol stijfsel
klonk mij zo fel in de oren

...tot Andalusië.

[p. 131]

 

dat het leek alsof een stuk zijde

 

werd verscheurd door een heel dozijn dolken.

 

Zonder zilverlicht in hun toppen

 

leken de bomen veel groter.

 

Een einder van blaffende honden

 

hield ons van verre omsloten.

 

 

 

De bramenstruiken voorbij,

 

het riet en de hagedoorns,

 

groef ik in 't zachte rivierslib

 

een kuiltje onder haar hoofd.

 

Toen heb ik mijn das afgedaan,

 

terwijl zij haar kleed losknoopte;

 

ik heb mijn revolverriem, zij

 

haar vier keurslijfjes afgenomen.

 

Geen nardusbloem en geen schelp

 

kan op zo'n fijne huid bogen,

 

geen kristallen in maneschijn

 

glansden ooit van een zuiverder schoonheid.

 

Haar dijen ontglipten mij als

 

een paar vissen wier rust ik verstoorde,

 

voor de helft zo koel als van ijs,

 

voor de helft zo heet als een oven.

 

Ik heb langs veel wegen gedraafd,

 

maar de weg van die nacht was de mooiste:

 

op een paarlemoer-merrie gezeten

 

had ik toom noch stijgbeugels nodig.

 

Als man spreek ik verder niet over

 

de dingen die ik van haar hoorde;

 

het licht der verstaanbaarheid

 

doet mij zuinig zijn met mijn woorden.

 

Besmeurd door zand en door zoenen

 

heb ik haar weer meegenomen.

 

De degens der irissen voerden

 

met de lucht een hardnekkige oorlog.

[p. 132]

 

Ik heb mij betoond die ik ben:

 

een zigeuner naar ras en geboorte.

 

Ik deed haar een prachtige naaidoos

 

van strogeel satijn cadeau, maar

 

verliefd heb ik niet willen worden,

 

omdat zij als echtgenote

 

zich voor een jong meisje uitgaf

 

toen 'k haar mee naar de rivier heb genomen.

Nederlands van Paul Rodenko