Maatstaf. Jaargang 2

[p. 121]

Else Lasker-Schüler
Vier gedichten

Senna hoy

Zo mild is de aarde
Nu de heuvel jouw lichaam hoedt.

Waarheen ik mij thans op mijn tenen begeef,
Zweef ik langs reine wegen.

O, de rozen, opbloeiende uit jouw bloed,
Hoe zacht doordrenken zij de dood.

Niet langer meer ben ik bevreesd
Om te sterven.

Reeds bloei ik boven jouw graf
Met de bloemen der winde.

Immer riepen jouw lippen mijn naam,
Nu weet hij niet meer van keren.

Elke schep aarde, waarmede ik jou toedekte,
Heeft ook mij bedolven.

Daarom is het altijd nacht om mij heen
En vonken in de schemer reeds de sterren.

En onze vrienden verstaan mijn stem niet meer;
Ik ben hun een vreemde geworden.

Maar voor de poort van de stilste der steden
Sta jij, mijn engel, en wacht op mij.

[p. 122]

Een lied

Achter mijn ogen staan meren
Die ik tot de bodem uitwenen moet.
Telkens weer zou ik omhoog willen wieken,
Mee met de trek der vogelen,

Wild ademend met de winden
In het wijde ruim van de hemel.

O, het gelaat van de Maan
weet hoe droevig ik ben.

Daarom is mijn nacht van gebeden vervuld
En van het verlangen naar de dageraad.

Toen mijn vleugels te pletter sloegen
Tegen de klip van jouw hart,

Vielen de merels, als rozen van rouw,
Hoog uit de blauwe bladeren neer.

Al het ingehouden twinkelen
Wil zich weer luid uitzingen.

En ik zou omhoog willen wieken,
Mee met de trek der vogelen.

Een liefdeslied
(Sascha)

Sinds jij hier niet meer bent
Is de stad door duister omhuld.

[p. 123]

 

Ik vergaar de schaduwen

 

Der palmen

 

Waar jij onder wandelde.

 

 

 

Telkens weer neurie ik een lied,

 

Dat van de takken mij tegenlacht.

 

 

 

Jij hebt mij weer lief -

 

Wie moet ik zeggen hoe ontzaglijk blij ik ben?

 

 

 

Aan een weze of aan een bruidegom,

 

Die zijn geluk in mijn echo verneemt?

 

 

 

Altijd weet ik

 

Wanneer jij denkt aan mij.

 

 

 

Dan wordt mijn hart een kind

 

en schreeuwt het uit.

 

 

 

Voor iedere deur in de straat

 

Sta ik stil om te dromen

 

 

 

En help de zon jouw schoon te penselen

 

Op de gevels van alle huizen.

 

 

 

Maar jouw beeltenis

 

Doet mij langzaam verkwijnen.

 

 

 

Aan ranke zuilen klamp ik mij

 

Tot zij wankelen.

 

 

 

Overal staat het edele wild,

 

De bloemen van ons beider bloed.

[p. 124]

 

Wij bedden ons in het heilige mos,

 

Dat de wol is van gouden lammeren.

 

 

 

O, als toch een tijger

 

Zijn lijf rekte

 

 

 

Over de verten heen, die ons scheiden,

 

Als naar een nabije ster.

 

 

 

Over mijn sluimerend gelaat

 

Wuift in de ochtend jouw adem.

Afscheid

Maar nooit kwam je tot mij in de avond -
In de mantel der sterren heb ik gewacht.

....Wanneer er geklopt werd aan mijn huis
Was dat het bonzen van mijn eigen hart,

Dat hangt nu aan de post van elke deur,
Ook aan de deur van jouw woning,

Tussen sintels van dovende vuurrozen,
In het brons der guirlanden.

Rood als rijpende bramen heb ik jouw hemel gekleurd
Met het bloed van mijn hart.

Maar nooit kwam je tot mij in de avond -
....In gouden schoenen heb ik jou gewacht.

Nederlands van Rits Kruissink