Maatstaf. Jaargang 2

[p. 52]

Ellen Warmond
Gedichten

Geloofsbrief

Een noninstrumentaal
concert heb ik voor je geschreven
blanco papier ingelijst
goed voor een gedicht
maar je oren zijn sneller dan ratels
ontsnapt aan mijn fluisterlippen
ik zal een geloofsbrief gaan schrijven
en tien ontroerde vingertoppen
insluiten om te bewijzen
dat ik tot de laatste vezel
ik gebonden ben aan
de onomkeerbaarheid
van je woordgeworden bestaan.

Bijna om niets

Al mijn woorden heb ik al opgedeeld
tussen jij en jou en jouw
meer kan ik niet doen

ik leg mijn handen op
het hakblok van je argwaan

ik roep de vogels aan
om bijval

de wind houdt zich afzijdig
maar goedmoedige wolken zeggen
dat het verdriet voorbij is.

[p. 53]

Etmaal

Savonds
het lichaam losmaken
uit een kluwen langdradige daden

en slapen

smorgens de draad weer opnemen
(gister is mist)
langzaam en eindeloos
geduldig beginnen te kruipen
door het oog van de volgende naald.

Slaapwandelen

Op ongelovige voeten
slaapwandelend door de nacht
onder lage zwaarmoedige wolken
tussen hoge gesluierde huizen
zijn wij dit
twee vreemden
in een verlaten stad
geen vreemdelingendienst
verschaft ons onderdak

twee evenwijdige lijnen
in een oneindig vlak.

[p. 54]

Kleine catechismus

Die avond toen onze schaduw
voor ons uitstruikelde naar
een te vondeling gelegde
nacht stonden tegen de lucht
alle grafieken
van onze onmacht afgetekend
we hebben fluisterend geprobeerd
elkaar de kleine catechismus
van ons geloof in daglicht
voor te lezen
maar onze stem verdronk
in het plaveisel
onze ogen konden geen ander
verstaanbaar teken geven dan
vuurtorenschijnsels hulpgeroep.