Maatstaf. Jaargang 1

[p. 769]

Gerrit Achterberg
[Gedichten]

Tijdbarrière

De avond heeft een achtergrond van groen
zo oud en zo veraf, om in te lijven
de tijd van u, die dan niet hoeft te blijven
voorgoed verleden, maar zich voor zal doen

in dit oneindig heden en bedrijven
- zijnde tegenwoordige tijd van toen -
weleer en nu over dezelfde schijven
tot gij de stip zijt op de horizon.

Ik kan het door een glas misschien aanschouwen
wat boven de gezichtseinder gebeurt
aan ondernemen en naar binnen bouwen

zonder dat mijn gevoel door midden scheurt,
als mijn vermoeden overgaat in schrik
en ik weersta het dubbel ogenblik.

[p. 770]

Flash-back

Ik hoor de treinen weer als vroeger fluiten:
lokvogels van geluk uit verre jeugd.
En voel het schrijnen om de wrange vreugd
dat alles nog hetzelfde is daar buiten.

Naar binnen toe gaat zich de wereld sluiten
op deze kooi van overzicht en deugd.
Alsof de tijd zich mijner echo heugt
komt hij met grote vleugels voor de ruiten.

Wat heeft een mens gewonnen in het leven,
terugziend op hetgeen hij achterliet?
Goed of verkeerd, hij moet het overgeven.

Het wordt een hard massief dat hem verstiet
en voor zich uit drijft naar de andere muur,
die nadert onweerhoudbaar, ieder uur.

[p. 771]

Stenose

Er komen lege stukken in mij staan,
waarover ik niets meer te zeggen heb;
alsof ik langzaam plaatselijk verlep
en in m'n eigen bijzijn moet vergaan.

Verbindingsbuizen sluiten met een klep,
die aan de buitenkant werd dichtgedaan.
Waar ik het licht niet langer onderschep
breken de dagen nog per toeval aan.

Vooral bij het betreden of verlaten
der kamers, op de trap, in het portaal
trekt een gevoel van anonimiteit
naar het bewustzijn en ik sta een tijd
in tussendeuren voor geheime gaten.
Momentenlang is er geen overhaal.