Maatstaf. Jaargang 1

[p. 743]

Jan Engelman
[Gedichten]

Romeinsche brief

Tarquinius, wordt ook gij bemind
gelijk een stier die naar het offer moet,
getooid met narcissen, met eerelint,
door honingzeem en eierstruif gevoed?

Tarquinius, waar is de sterrentijd
toen tusschen heuvlen in een nacht zoo blauw
wij Venus' juk, ons zeiven opgeleid,
genoten tot den zilvren ochtenddauw

en sluimerden, totdat de zon ons vond
met nimfen blozende, zoo kommerloos,
zoo diep ineengestrengeld, mond aan mond,
alsof één bloedstroom twee tot bedding koos?

Wij zijn, o vriend, van liefde alleen verward,
een tempelbed verving het vrije veld.
Door Psyche's vlindervleugels uitgetart,
gaan wij verloren voor natuurgeweld

en schamen ons voor iedre losse kus
die ons somwijlen op de wandling overvalt.
Wij storen ons aan 't zuur van Zoïlus
die kunst en lusten met critiek versmalt.

En tòch nog stier, gebonden aan de koe
die uit haar gouden oogen ons beloert,
zoo innig trouw, zoo moederlijk en moe,
dat het den bodem van de ziel ontroert....

[p. 744]

 

Tarquinius, ons altaar staat gereed.

 

Draagt gij óók narcis en uw eerelint?

 

Wij zijn te vurig voor anachoreet,

 

maar voor het panische te diep bemind.

[p. 745]

Asschepoester te Amalfi

Omdat ik mank ben mag ik niet mee
de bergen op naar Ravello,
ik blaas in het stervende houtskoolvuur
en kook pap voor mijn kleine fratello.

Dáár maakt men muziek in een toovertuin,
de zee ligt als wijnblad te blozen,
zes leeuwen heffen een marmerstoel
en de bisschop draagt schoenen met rozen.

Er is een paleis van het Groote Verdriet,
een monnik met bloedende handen -
ik zoù toch zoo graag, maar mijn moeder wil niet,
om dat been met zijn ijzeren banden.

Omdat ik mank ben mag ik niet mee, -
maar zoodra zij olijven gaan plukken,
zing ik mijn hongerig broertje in slaap
en hink door de steeg op mijn krukken.

De stad ligt verlaten in stilte en stof,
de zon van den herfst wil niet scheiden
en de kerktrap staat als Calvarie omhoog,
iedre treê doet mij zweeten en lijden.

Daar zit ik en bid en denk tevergeefs
aan een preekstoel gedragen door leeuwen.
Geboren ben ik voor het ongeluk
en zoo moe, met een slaap wel voor eeuwen.

[p. 746]

 

Maar slapende, slapende vind ik den tuin

 

en de zee als een wijnblad zij is er;

 

het schip van den droom zeilt aan alles voorbij,

 

op de plecht staat Andreas, de visscher.

 

 

 

Hij zoekt mij, hij ziet mij, hij lacht in zijn baard,

 

hij weet al zoo lang hoe ik popel.

 

‘Voor jou’, zingt zijn stem, ‘stak mijn scheepje in zee

 

en kwam ik uit Constantinopel’.

 

 

 

Mijn been sleep ik voort, ik spring in zijn net:

 

‘Genees mij! Ik smeek om erbarmen’.

 

Maar hij staat op de plecht, aan een kruishout gehecht,

 

en hij neemt mij niet in zijn armen.

 

 

 

Op de balken gestrekt, van spijkers doorboord,

 

kijkt hij lachende uit naar Ravello.

 

‘Op den stoel’, zegt hij zacht, ‘door zes leeuwen geschoord

 

Ligt te slapen het witte agnello’.