Maatstaf. Jaargang 1

[p. 650]

Lucebert
[Gedichten]

Teken en tijd

Streng en eenvoudig spreken
met de streng gelovige aarde
de zwaarte voedt het zwevende
in de danser die eens het vallen aanvaardde

en wat is gegeven als teken
de berg de rivier en de afgrond
zorg dat de adem dit opvat
en het bloed in het lichaam het afrondt

ook al dragen zonen uw naam
naar het steeds betere land
gij wijst de weg waar te gaan
want gij zijt Absoloms hand

[p. 651]

Slaap

De oude wind beweent met as de gouden zee
daarop traag en treurend drijft de dag weg
het sterft het streng en trouw gesprek en een zucht
verheft zich tussen de donkere doornen
wit schichtig de tred van de maan

In de diepte en onder zwijgzaamheid
trekken toekomstige handen naar
het werk aan waters en aan de wortel

In wolken echter rusten
nu overbodige ogen uit
hun ijle vleugels sluiten alom
in het sterstijve licht

[p. 652]

Nympholalie

Oh hoe benard en toch prachtig gelegen
mijn keel is een pad over bergen
en mijn heupen twee barre wegen
onder de eeuwige zon door de eeuwige regen

En mijn neus een zwaard tussen koren
en mijn hart een roos in de mond
soms ben ik van achter van voren
fluisterend blond

Altijd en altijd ik zie mij heb trek
zo'n trek in mijzelf en
laat mij door vliegende lippen bedelven
ik ben phage spek voor mijn bek

Ik ben ook huis na huis en luiden
groot luiden doe ik daarover
als ster starend kom ik naar buiten
ga bloot dood en betoverd

En kan nu gaan liggen op licht
het licht is zo dik
en wachten de nacht komt de nacht
ik lach wat - zink - en ik schrik

[p. 653]

Maan

Groot blank gezicht zonnige wind
ik zie van de verschrikte sterren de harten
opgaan en ondergaan en ook
de altoos brandend kussende
marmeren vrucht van je mond daartussen

[p. 654]

Gewonde aarde. Water & lucht

Waarom ontspringt aan je wonden water oh lichaam?
omdat ik baadde biddend in levend water
en moest slapen tussen gevaarlijke golven en schelpen
daar verre lichtschepen hebben mij overschaduwd
in snelle gulzige vissen ik zag mij gespiegeld
schuim warm als een wieg en
wier was verwarrend als langzame gongslagen

Snel werd ik een glinsterende trap uit het water
naar alle winstreken opspringend

Bevende sterren en de maan stenigen nu
maar mijn stem als een sterkere regen
mijn wonden steeds dicht gelijk sneeuw
van kwade sporen geneest het eenzame dier

[p. 655]

2

 

Met het beginsel der danskunst

 

van zonder afgunst als zingen wandelen luchtig

 

zal zien de ziener

 

 

 

En spreekt zo niet de ziener:

 

mompelend en stampend op een holle weg

 

of met gefluister penselend de hijgende huid?

 

 

 

Ja omdat ik leeg ben en gewassen en denk

 

als een mes aan kruiden of druiventros

 

worden mijn ogen aandachtig een mond

 

die helder noemt wat donker opkomt

 

 

 

En een naam is een uitzicht ademend

 

als glimlach op de vele spiegels der verbeelding

 

en een woord is een poort gebouwd op geheime gebaren

 

gedaan in het hoog en zwart seizoen der dromen

[p. 656]

Het boek

Het boek rekt zich slaat haar ogen op
wordt zichtbaar, blak zijn haar armen
haar borsten zijn zwart zwart, vaak
daartussen vond ik ogen eens een
grillig gekapt en met kurassen en veren aan de horizon.
soms vertrekt het boek; naar de hel te les beaux
naar het gepekelde fröken bij de lofoten
maar vaker herbergt het: een vale kustvacht
verloor zijn laatste haren en drinkt er de arme nevel

Ik hoorde een vallende man bidden in het boek
zijn huis was leeg zijn vrienden sloegen zijn tafel
als een verslagen maar povere vijand. weinig
zijn in de hoop de dartele bladeren
maar minder de woorden tegen de eigen adem gesproken

Ook bloedde het boek op de bergen
waar zwarte vrouwen het namen en vraten
zichtbaar voor de nacht maar het geletterde maanlicht
vertelde de mensen en vuren ontstonden op heuvels
als tongen en spraken de wolken aan in de nacht
opdat gevaarlijke vissen opsprongen in de bliksem

Al wat het boek vermag
ontwaakt is in mijn ontwakende ogen
zij nemen niet zij geven en de tijd neemt afscheid
terwijl met elke gedachte een aanblik als aandenken nadert