Maatstaf. Jaargang 1

[p. 559]

Pierre Kemp
[Gedichten]

Ballen-etalage

't Is middernacht. Ik zie een spiegel-vlakte,
waarboven de volle maan
en voor haar glans een acacia-tak de
maat van de dansen slaan.
Hier is een bal van ballen,
dansend in paren rood en groen
met zulk een welgevallen,
als mensdieren ook dus doen.
Dit bal blijf ik niet meer verdragen
in de dwanggezicht-stilte, die ik nu doe,
maar waar is de stem om mij te vragen:
worden die ballen dit bal nooit moe?

[p. 560]

R.I.P.

Ik, een lichaam van bloemengeuren
en wolken met omzonde rand?
Mij, een voorhoofd met de kleuren
van regenboog op Juni-land?
Niet meer behoeven te eten,
wat ik nu zo al eet
en niet meer behoeven te weten,
wat ik nu zo al weet!
Dan kon ik zonder zorgen
gaan, waar het niemand wist,
liefst om tien uur in de morgen
met de zonnige mist.

[p. 561]

Oude haan

Vier mannen kaarten om een blauwe wieg.
Nog is geen kind er in, maar dat kan komen.
Ook ik doe mee, schoon ik mijzelf bedrieg,
dat ik uit dít kwartet nog word genomen.

Ik heb de vrouw gezien, die 't zal bezorgen,
de anderen spelen lang niet zo bewust,
maar in haar ogen met de kleur van morgen
zag ik, dat zij door mij niet wordt gekust.

Waarom ik meedoe? Om de rose-oranjes
van de ondergang der zon te zien vergaan
op Schoppenvrouw-met-de-ogen-als-kastanjes
in een muziek van licht. O, oude haan!!!

[p. 562]

Spreek ik toch nog met Verstijnen?

Een bronsgroene vlieg op een blad
van hortensia of rhododendron
is mij nog altijd als een dier gesprekken
met Henri Verstijnen over een stad
van Japanse bloemen en over een zon
om een Shelley-van-vlinders te wekken.
Tussen China en Egypte verschijnen
ergens in 't blauw oranje lijnen.
Spreek ik nu misschien tóch nog met Verstijnen?

[p. 563]

Broeken

Mijn broek maakt een harp van de planten,
waar ik langs een perk kom gegaan,
maar de bloemen van beide kanten
stoten elkander weer aan.
Bloemen glimlachen ons uit
om onze broeken
van effen, gestreepte of geruite
doeken.
Ik schaam mij soms in de zon te wandelen
met mijn benen in pijpen van stof.
Hoe kunnen de mensen elkander mishandelen
met vondsten als deze, zo grof!
Bloemen, glimlacht maar, gij hebt gelijk,
beklede benen zijn arm en naakte rijk!