Maatstaf. Jaargang 1

[p. 383]

Nes Tergast
[Gedichten]

Lawine

Water vuur lucht en aarde
zijn goed onder elkaar.

Maar onze ogen veranderen
wijl wij met vuur
niet weten om te gaan.

En de klaver van vier
gaat in het klaverveld
van drie verloren.

[Dit en de volgende gedichten zijn uit de bundel Werelden, die in het a.s. najaar bij J.M. Meulenhoff te Amsterdam zal verschijnen.]

[p. 384]

Afscheid

De stilte is een vlinder
die in een laatste klaproos brandt,
de horizont een rups
de schemering een witte moerbeiboom.

Een vrouw op blote avondvoeten
vertelt van de cocons
die talrijk als seconden zijn.
Een vrouw met blote ochtendhanden
vertelt van de cocons
die groter dan het etmaal zijn.

De voorbijganger gaat voorbij
en kijkt niet links
en kijkt niet rechts
en kijkt niet om
en zegt dat er niets is
of voorvalt buiten het bereik
van een compleet verstand.

[p. 385]

De armen

In de boomtoppen nestelen de dageraden
die de zeldzame duiven zijn der armen,
maar bij tegenlicht trekt de eenzaamheid
hun de kleur aan van een onheus alarm.
Daarom wonen de armen achter in hun hart.

Omdat het water in de putten van hun droom
gedoopt wordt met de zwaarte van het lood,
hebben de regens met de jaren de genade
van hun doorzichtigheid verloren.
Daarom wonen de armen achter in hun huis.

Eens was de honing op het brood goedkoop,
maar sinds in hun bloedeigen zorgen
de imkers zich hebben teruggetrokken,
werden de korven aan op meer geofferd.
Daarom wonen de armen achter in hun leed.

[p. 386]

De vreemde eend

Het was het uur der wekkers
en van de werksters
waarop de vensters wachtten.

Zij schoof een haarlok weg
uit haar vernedering
en schoof die er weer voor.
Zich in een venster spiegelend
(hoe of haar blouse zat)
zag zij een bloeiende geranium
en ongevraagd hoe rood
haar ogen waren.
Zij vroeg zich af wanneer
zij had gehuild en huilde door.
Van dichtbij leek zij kind
en leek haar kruisweg op
een grote witte roos
aan het beginpunt van haar kleur.

Zij moest van huis tot huis
opzij omdat de werksters
met de trottoirs begonnen.

[p. 387]

De bedelaar

Kinderen spelen door hem heen,
laten wat lover achter
voor het geval de hemel
van zijn pijn onbewolkt mocht zijn.

Veulens vinden voor hem
hun bokkesprongen uit.
De zachte sporen
van onbedorven hoeven
gaan in het weiland
van zijn geheugen
verloren als hij omkijkt,
maar het geritsel van jong gras
dat zich liefkozen laat
vergoedt hem meer dan veel.
En de wind steekt zijn lang verhaal
met witte veren in zijn haar.

Zijn ogen zien hem aan
maar zien hem niet
omdat zij denken
dat hij is dood gegaan,
terwijl hij in een kamer loert
en kinderen ziet spelen.

[p. 388]

Ratten

De ratten rebelleren niet.
Wat geeft een rat om regenbogen?
Wat geeft een rat om kinderogen?
Wat geeft een rat om buttonholes?
De ratten rebelleren niet
nu de volop riolen
steeds vollerop gezegend zijn.