Maatstaf. Jaargang 1

[p. 319]

C.A. Meurs
[Gedichten]

God in niemandsland

Wees, sprak een stem, de wereld der demonen
één schrede voor, met hart en met verstand;
beloon U zelf, eer dezen U belonen,
verbrand U zelf, eer gij in hen verbrandt.

Jaag achter vlinders niet, maar laat Uw handen
tot bloemkelk groeien in een stille zon,
en laat de woorden stremmen aan Uw tanden
en wees het woord dat vóór het vlees begon.

Wees als een koning vóór men U wil kronen,
wees als een slaaf vóórdat het merk U brandt,
wees zelf de hel vóór men hem U kan tonen,
wees zelf gelijk een God in Niemandsland.

[p. 320]

Granaatwerpen

Het ijz'ren ei houd ik té vast omklemd
dan dat het leven van de drie soldaten
daaruit ontvluchten zou, het is té laat en
ook tot iets hogers nog door mij bestemd.

Want er is dit: ik weet mijn arm gedreven
door vele volk'ren, en hun zoet gejuich
verhevigt zich als ik mijn lichaam buig
en nogmaals strek, haast tot een God verheven.

Het is míjn wil: drie slapers zullen sterven,
hun vogelhart klopt in mijn rechterhand,
mijn koel metaal worde hun vaderland;
dat zij door mij, al slapende verwerven.

Eens zal, hoop ik, een nieuw geslacht de regen
van bloed en modder aan de hemel zien
en mij als sterrenbeeld daaraan ontstegen:
‘de Grote Werper’. Roem, die ik verdien.