Maatstaf. Jaargang 1

[p. 238]

Lucebert
[Gedichten]

De rivier

Uit al haar armen brandt de rivier onder de rotsen
En onder de kleine zon boven de bossen
Spuwt naar tellurische wortels naar de staart van de wolk
En met gesperde muil dwars door deinende scherven zij zwemt
Met grillige warmte over de wereld

In duisternis dicht bij haar buik buigen gulzige bloemen
En daar is een hol en een poel en het kraken en zoemen
Van een paar draken in de avond niet veraf op een graf
Staande een uil staart naar een glazen galg daar grof
Gebouwde rotsen omringen de melodische afgrond

Ach altijd en altijd hangen natte tongen aan de trieste bergen
Gespleten tongen getande tongen en opgeblazen
Ronkende tongen en in de dalen in de stenen en lemen cocons
Academisch zingende mannen manmoedig wanhopig
Zingende mannen en vrouwen vaag draperend de ruimte

Maar een adder de lichtgeaderde rivier spartelt en
Knaagt aan het wenende vlees van de wind
Wat geeft klagen? Sneeuw sneeuwt over vervaarlijke
En ook over bedaagde ogen en alles raakt los in de nacht
Voortstromende argeloos tomeloos maar niet verlost
Van de klagende nacht

[p. 239]

De poorten

Langs alle poorten dansen de droevige bladeren
Vreugde is om vuren in de verte maar oude
Handen bewegen in de monden de harten en de dansen
Donker verdringen het licht met het lichaam
Daarom oh grote gebaren daarom
Ga naar de grotten daar zwijgen en de
Verlamde lippen met grotere wonden warmen

En soms opzien de gespierde zon
Zien stijgen en juichen of de ranke
Maan naar de ruisende twijgen duiken
Dan denken daar samen gaan
Van de wil en de wanhoop de grote gedachten

Maar steeds eenzaam de geopende is
Open voor zijn doden open voor zijn dood
En de dingen die hij dicht: de boom het brood
De eenvoudige bruggen en wolken sluiten
Hem buiten met hun weerloos licht

Zij zijn innig verbonden en in evenwicht

[p. 240]

Het einde

Oud de tijd en vele vogels sneeuwen
In de leegte in de verte
Wordt men moe en de stemmen
Staan stijf om zelfs de zuiverste lippen

Ruw en laag wandelt de regen
Waarheen zijn de lichte dagen gegaan
Waar zijn de wolken gebleven
Alles is stom en van steen

Alleen die in zijn engte de elementen telde
Buigend bevend als geselslagen
Geeft het laatste geluid: het lied
Heeft het eeuwige leven

[p. 241]

Oogst

Nacht. de zomer gaat dood in de nacht
Krampachtige veren vallen, krimpend rondom
Worgen de wolken de bergen
In de dorpen gefluister en klinkende lippen

Nimmer nog gingen gouden ogen zo ver
In het blinkende woud hurken de slapers
En zilveren netten bedelven de herfstzee

Zo'n zacht spel is de regen
Dat vruchten van verlangen vallen
En handen gaan open een kruis
Is gekust en een mes en de dorst
Met de donkerste vlammen gelest

[p. 242]

Tajiri

Het licht is de liefde is spits
Twee vliegende pieken pakken een vallende piek
Twee addertongen slaan naar een grijnzende gong
Maar ergens een ster een gouden of blauwe bron
Onzichtbaar opent uw ware mond
Het licht is de liefde is niets
Een gat grijpt naar een ander gat
Het beeld bijt een beeld
De spiegel is bleek en bont

[p. 243]

Visser van Ma Yuan

Onder wolken vogels varen
Onder golven vliegen vissen
Maar daartussen rust de visser

Golven worden hoge wolken
Wolken worden hoge golven
Maar intussen rust de visser