Maatstaf. Jaargang 1

[p. 189]

Guillaume van der Graft
[Gedichten]

De twee zusters

Hooglied 8 vers 8

De kleinste zuster die geen borsten heeft
loopt in de schaduw van de middagbomen
en zie hoe groen de appels van haar ogen
zijn, door ovale bladeren onderschept.

En toch zijn ze niet langer ongerept,
niet meer zo hard als vroeger in de zomer,
er is iets van vertedering getogen
zodat zij in zichzelf behagen schept

en diepten raakt waar zij haar kleur aantreft.
Bekent zij die, dan zal zij 't lied verhogen
en kan zij dan in Gods Rijk niet meer komen,
zij komt zo wel in zijn Schriftuur terecht.

De grote zuster sluimert in de tuin.
Zij heeft zich als een bloembed afgezonderd.
Zij heeft het zoemen van de bij veranderd,
het klinkt nu dringender en niet zo rein.

De bloesems gaan voorbij en zijn verwonderd
waarom zij nu reeds geuren als de wijn:
dan ‘is het herfst en staan de bomen bruin’ -
het wachten is nog op een dag of honderd

en daarna moet het wel gekomen zijn
dat zij is opgestaan en heeft gewandeld
langs alle paden, over alle vlonders,
voorbij de rotspartijen van oerpuin.

[p. 190]

De badgast

Zij heeft gezegd: ik moest niet wanhopig wezen,
het leven zou wel ergens goed voor zijn -
en nu zit ik doortrokken van mijn wezen
de halve tafelronde van de zee
te presideren in het zetelduin.

Boven mij plafondengeltjes van wolken
en boven mij de luchter van de dag,
voor mij als penhouders of dolken
masten die krassen op het tafelblad:
schepen en dat zij heeft gelijk gehad.

Talloze stemmen rollen in de schelpen
van mijn hoofdhelften en de uitspraak luidt:
dubbel en dwars staat zij in het gelijk.
Het zijn alleen meeuwen die blanco stemmen.
De zee spreekt zich schuimbekkend voor haar uit.

[p. 191]

Telefoon in de morgen

De telefoon was anders. Het hele huis.
Het licht bewoog zich ruimer en ouderwetser.
Ik was pas opgestaan en ik had juist
geschreven: watergedichten voor weckflessen.

Toen ik beneden kwam greep ik eerst mis
maar zij wees mij de plaats. Zij was zelf anders.
Het bellen hield op. Mijn stem praatte. Er is
iets met haar haar, dacht ik, het zit zo schrander.

Er zat nog wat schmink op haar wangen, haar
mond wist er meer van en zij dacht met haar leden.
Zij keek naar mij, maar ik dacht, waar kijkt zij naar?
Achter mij speelt nog het naaste verleden.

Vliegtuigen wierpen goudstof uit, zij droeg een bont,
zij ging in een andere autobus zitten -
het verbaasde mij hoe zij haar toekomst vond
zonder mij. Zij kon zich loslaten en bezitten.

De nacht was er onmerkbaar mee heengegaan.
Nu was het morgen. Zij was zich volkomen meester.
Ik legde langzaam de hoorn op de haak.
Men kent mij dus, dacht ik. Ik ben van gisteren.
Wat ik gedroomd heb heeft zij meegemaakt.

[p. 192]

Ja en nee

Op iedere boom schrijf ik ja
maar nee op de blaren

in iedere steen schrijf ik nee
maar ja over de stad

nee schrijf ik op mijn hart
ik schrijf ja over jaren
maar nee midden op de dag

neemiddaglicht het vale
ik schrijf nee op haar haren
ik schrijf nee op haar handen
maar ja op haar levensloop