Maatstaf. Jaargang 1

[p. 170]

Ellen Warmond
[Gedichten]

Niet thuis

Die mond van niet te spreken
en die ogen van niet thuis
heb ik daarvoor zo'n grote reis gemaakt
langs heuvelruggen achterdocht
en valkuilen onrust?

had ik je maar liever schim of wolk gelaten
blauw-blauw voorgoed vanuit de verte
niet telkens elkaar vragen hoe het met ons gaat
ik ken geen taal waarin wij moeten praten

ik had een mooi grijs schimmenspel ergens op
zolder van je staan tussen een lappen pop
een doos vol ongeschreven brieven
een snoertje krokodillentranen en
gedroogde kindergrieven
tenslotte ben ik nog en weer alleen alleen in huis
de dubbele tranensnoeren om je hals
je mond van niet te spreken - alles vals
maar bovenal die ogen van niet thuis.

[p. 171]

S.O.S.

De telefoon opnemen op de grens
van het bestaanbare ten einde raad
een wildvreemd nummer draaien
roepend:
ik ben doodongelukkig dood
en ongelukkig zeg iets
wat mooi klinkt lieg iets
wat beter lijkt ik ben
doodongelukkig red mij.

[p. 172]

Taboe

Woorden
rol ik als nieuwgeweven stoffen
voor je af dat is
maar spel ik praat uitsluitend om
de overhaaste vlucht van de minuten
het snelle storten van seconden
in hun familiegraf niet uur
na uur te moeten horen weet je
ik zou de dagen als een muur
omver willen halen om bedolven
onder het puin een niet bestaande
uit louter klinkers opgebouwde
naam te roepen maar intussen
waar moeten we met deze onbezielde
uren naartoe
de woorden die nog kleur behielden
zijn taboe.

[p. 173]

Geheime zender

Langs legale weg niet meer
te bereiken daarom probeer
ik het zendstation van mijn keel
af te stemmen op een zo
intens wanhopig ademhalen
dat een electrisch geladen
spanningsveld moet ontstaan
waarin langs onzichtbare draden
een geheim contact met de trilling
van je stem wordt aangegaan.

[p. 174]

Cultus

Je sliep in een bed van zwijgen
en verdronk in de zee van mijn woorden
het water steeg tot je lippen
maar je antwoordde niet

je ogen hebben tastend
een vage glimlach aangegeven
je handen lieten wijs en moedeloos
schepen teleurstelling te water
je voorhoofd heeft zich als een wit vizier
om de achilleshiel van je bestaan gesloten

in schemer van een heidens bijgeloof
bewoon je tempels van verbeten aandacht
op lichtjaren afstand
aan alles ontstegen
door niets te bewegen.

[p. 175]

Poste restante

Geen enkel woord
geen enkel gedicht
is hiertegen bestand mijn handen
verzenden onbestelbare
telegrammen medeleven
loketten stilte gaan
tussen ons dicht het is
bijna niet langer te dragen

in de vitrine van je ogen ligt
de brief die nooit werd afgehaald
vanavond weer ter inzage.

[p. 176]

Brailleschrift

De onmacht tot het ene woord
ligt als een telraam in
mijn handen vloekend
met blinde vingertoppen lees ik
het brailleschrift van je gezicht
naar me terug de scherpe
lijn langs je mond spellend:
tranen tranen
nachtenlang
zoek ik de lettercombinatie die
je uit het onbekende
ontcijfert tot ver achter
de horizon van waar je ooit
bestaan kan hebben van ver over
de grenzen van gelijk en ongelijk
lok ik de klank die je bepaalt
binnen handbereik.

[p. 177]

Communicatie

Mijn woorden hangen als
een klopper op je deur
tegen de nacht inbonzend
als een hart en je slaap bezwerend
die met namen en gezichten
stuivertje wisselt
door je brievenbus beluister
ik je ademhaling als laatste
communicatiemiddel.

[p. 178]

Proeftuin

Wat zei je ook weer?

hoe het nu verder moet?
tussen ons en de anderen liggen
nog maar enkele woorden braak
maar gisteren duurt nog wel
tot overmorgen

voorlopig ga ik lezen lezen lezen kijk
de lucht klaart al weer op en in de kleine
geheime proeftuin van mijn fantasie
is een heel pril voorjaar in aantocht.