Maatstaf. Jaargang 1

[p. 100]

Gerrit Achterberg
[Gedichten]

Myopie

Ik tref u nog alleen plaatselijk aan.
De bochten in de weg met struikgewas
lijnen u af maar ik bemerk het pas
bij het omzien, een eind van u vandaan.

Het kan ook zijn dat op een plein spontaan
uw voetstap klinkt met een bekende kras.
Als ik mijn ogen opsla gaat gij ras
verloren in een anders vol bestaan:

een vrouw doet boodschappen, doch in uw tijd.
Zij is bij deze bezigheid in strijd
met de waarnemingswetten. Als zij niet
verdwenen was en gij haar niet verliet
zou ik u naderen en vragen om
persoonsbewijs of ander eigendom.

[p. 101]

Clair-obscur

Donkere schilderijen van de nacht
hangen tentoongesteld buiten het raam.
Het licht is sterk onderverdeeld; spaarzaam
heldert een enkel eiland op in kracht.

Want zwarte vakken houden zwaar de wacht;
maken het doek voor 't evenwicht bekwaam
tussen mijn onbevangen gadeslaan
en d'eigen ingekeerde oppermacht.

Ieder detail voldoet aan wat ik denk.
Het kan marmer of onder water zijn,
een sein, de zee, een celkern in het groot.

Het is een raadselachtig oergeschenk;
vol van uw lichaam ergens in 't geheim,
waarvan een deel zich af en toe ontbloot.

[p. 102]

Keldergat

Fluistering tussen ons in, grondwind
over de weg, tegen de buitenmuur.
Vindplaatsen van dood blad en oud papier
gaan stil te keer, alsof gij weer begint.

Krankzinnigheid, waaraan ik mij opwind
met zachte feesten tot in elke kier,
nadert, verwijdert zich, vat bijna vuur;
brand, die het dor gedachtehout verslindt.

Gij die ik met hetzelfde oog aanschouw
en de vanzelfheid waar 'k een overbuur
of boom mee ken, moet blijven in de kou;

kunt u niet van het ritselen ontdoen
en om het huis heen lopen naar de deur,
uw hand uitsteken en hem opendoen.