Maatstaf. Jaargang 1

[p. 83]

Gaston Burssens
Elegie
[nieuwe reeks]

I

Waar ik het niet meer helpen kon
En waar niets meer tot helpen stemde
Ging niet één stond voorbij dat ik niet zon
Op wraak die mild zou zijn tegen een onbestemde
Bestemming die niet meer had kunnen wijken
Omdat een lot zichzelf bestemming is
En zich bij zijn vertrek van doel tot doel vergist
Toen wist ik reeds dat zij en ik zouden bezwijken
In een onmogelijke strijd
Van wezen en van dromen
De tijd
Van vrezeloos verzaken was toen reeds gekomen
Even vóór middernacht....

[p. 84]

II

Weg van mijn huis weg van mijzelf
In al de grachten die ik delf
Om het berouw te doven rond smeulende vuren
Is er iets meer dan overwonnen leed
Is er iets minder dat men niet vergeet
Dan alle lusteloos gepeins aan uren
Die duren
Eén uur per leven
Eén leven in één huis

En telkens weer wordt naar een kluis
Een kruis
Van uren meegegeven

[p. 85]

III

Na al die tijd - ik vraag mij niet hoe lang -
Er is geen tijd meer voor de zang
Die ik niet ophoud zonder stem te zingen
Diminuendo van alleen herinneringen
- Na al die tijd ach van beperken en bepalen
Vermoedd' ik niet dat ik de tijd zou achterhalen
- Na al die tijd komt alles weder neder
Op wat men zich gedacht heeft en niet heeft verwacht
B.v.... maar de voorbeelden zijn zo bedacht
Dat men bij al dit op en neder
Helaas in huis geen lege lucht meer ademt
Omdat men alles met één zucht omvademt
Dat niet verkleurd is en vertederd
Aan vloer en muur
Want uit een avontuur stapt men vernederd
Weer in een ander avontuur

[p. 86]

IV

Geweven in de pijn als in een pijnloos leven
En weer te zijn voor u voor mij om 't even
Om 't even of ik ween of lach
Om 't even of gij nacht en dag
Verdriet en vreugde hebt bedreven
Gij arme die mijn arm berouw
Gestreeld hebt en met vragen
En zonder woord mijn leed gehoord hebt en geslagen
Met al het zwijgen van uw mond
En 't spreken van uw ogen

Gij zijt het die mij om en rond
Met medelijden en met mededogen
Uw beeld met al mijn rouw hebt overtogen
Mee met het derven in uw mond
En 't sterven in uw ogen

[p. 87]

V

Toen ik de dodenkamer binnentrad
Zag ik aan géne zijde der vertwijfeling
Een enkel lichtpunt dat de weifeling
Aan déze zijde van de hoop bezat
Toen ik de dodenkamer binnentrad
Scheen alles weer zo hopeloos verloren
Dat ik mijn wanhoop in geen hoop kon smoren
En alle hoop weer in mijn wanhoop lag

[p. 88]

VI

Wij zijn niet altijd moe van dragen
Al dragen wij voortdurend onze dagen
Van tam verdriet op onze lamme leden
Wij leven weinig nog met profane gebeden
En bidden enkel om het geestelijk bestaan
Van 't geestelijk wezen waarmee wij zijn begaan
Tot in de dood
Ik draag steeds wat haar leven bood
Aan zware drachten
In donkre dagen en in nare nachten
En word nog lang niet moe....

[p. 89]

VII

De laatste maal hebt gij de dood in d'ogen
Met uwe ogen zo uitdagend aangestaard
Zo onvervaard
Dat hij één ogenblik zijn lach van logen
Vergat en laf stond vóór uw lot
Maar hij week niet terug zijn spot
Kroop langs zijn lafheid weer naar boven
Naar 't opperste gericht
En eer gij wist dat hij uw licht zou doven
Had hij uw licht
Godzijgeloofd
Had hij uw leed gedoofd

[p. 90]

VIII

Haar naam staat almaardoor geschreven
Zo binnenin de ruimte van dit leven
Dat ik hem niet meer achterhalen kan
Omdat ik hem nimmer heb uitgesproken
In een gesproken leegte die gebroken
Zich niet meer voegen liet van vrouw tot man

Welke god heeft zich zo gewroken
Binnen de muren die mijn tijd bepalen
Dat ik haar naam alweer zal achterhalen