Lux. Jaargang 2

Een moeder Gods beeldje.

Hier ben ik als de winter in de rozen:
de blanke kruimen, op de rode grond der daad
die stil is door een eeuwenoud verzuimen
en met open wanden van een wonde staat.

Door de kieren kruipen de lichtspinnen
en weven krimpende schijnen op mijn lichte zijn,
de nacht is pas geweken en de dag
zingt vogels op het grijze raamkozijn.

Ik wentel in de kamer als kleine castagnette
en spreid het bed voor de geluidloosheid;
geen God zou zich om mij bekommeren
die niet mijn zoon was in zijne oneindigheid

LUC. TOURNIER