Lutherse Bijbel (1648)

Het vij. Capittel.

Begrijpt den vrolijcken staet, tot ’et seste segel behoorende, in drie deelen: I. Siet Iohannes vier Engelen, die de vier winden op-houden. II. Siet hy eenen anderen Engel, die de uyt-verkorene versegelt. III. Siet hy den saligen staet der uyt-verkorenen.

I.1

^* ENde daer-nae sagh ick vier Engelen staen op de vier hoecken der Aerde; die hielden de vier win-den der Aerde, op dat geen wint over de Aerde en soude blasen, noch over de Zee, noch over eenigen boom.

* Hier beginnen de geestelijcke droeffenissen ende plagen, de Ketteryen: ende hy troost eerst de Christenen, dat sy sullen geteeckent ende bewaert worden.

II.2

ENde ick sagh eenen anderen Engel op-klimmen van den op-ganck der Sonne, die hadde het segel des levendigen Godts, ende riep met een groote stemme tot de vier Engelen, welcken gegeven is te beschadigen de Aerde ende de Zee;

3

Ende hy seyde: En beschadigt de Aerde niet, noch de Zee, noch de boomen, tot dat wy versegelen de Knechten onses Godts aen hare voor-hoofden.

4

Ende ick hoorde het getal der gener die versegelt wierden, hondert ende vier-en-veertigh duysent; die versegelt waren van alle geslachten der kinderen Israëls.

5

Van het geslachte Iuda, twaelf duysent versegelt. Van het geslachte Ruben, twaelf duysent versegelt. Van het geslachte Gad, twaelf duysent versegelt.

6

Van het geslachte Aser, twaelf duysent versegelt. Van het geslachte Naphthali, twaelf duysent versegelt. Van het geslachte Manasse, twaelf duysent versegelt.

7

Van het geslachte Simeon, twaelf duysent versegelt. Van het geslachte Levi, twaelf duysent versegelt. Van het geslachte Isaschar, twaelf duysent versegelt.

8

Van het geslachte Zabulon, twaelf duysent versegelt. Van het geslachte Ioseph, twaelf duysent versegelt. Van het geslachte Ben-jamin, twaelf duysent versegelt.

III.9

DAer-nae sagh ick: ende siet, een groote schare, welcke niemant tellen en konde, uyt alle Heydenen, ende volckeren, ende spraken, staende voor den stoel, ende voor het Lam, ⁺ bekleedt met witte kleederen, ende palmen in hare handen:

+ Apoc. 4,2.

10

Ende riepen met grooter stemme, ende seyden: Saligheyt zy den genen die op den stoel sit, onsen Gode, ende den Lamme.

11

Ende alle Engelen stonden ront-om den stoel, ende ront-om de Outsten, ende ront-om de vier Dieren; ende vielen voor den stoel op haer aen-gesichte, ende aen-baden Godt,

12

Ende seyden: Amen. Lof ende eere, ende wijsheyt, ende danck, ende prijs, ende kracht, ende sterckte zy onsen Gode, van eeuwigheyt tot eeuwigheyt, Amen.

13

Ende een van de Outsten antwoordde, ende seyde tot my: Wie zijn dese met de witte kleederen bekleedt? ende van waer zijn sy gekomen?

14

Ende ick sprack tot hem: Heere, ghy weet’et. Ende hy seyde tot my: ☜Dese zijn ’t, die gekomen zijn uyt groote droeffenisse; ⁺ ende hebben hare kleederen gewasschen, ende hebben hare kleederen klaer gemaeckt, in het bloet des Lams.

+ Act. 14,22.

[p. fol.127r]

15

Daerom zijn sy voor den stoel Godts, ende dienen Hem dagh ende nacht in sijnen Tempel: ende die op den stoel sit, sal over haer woonen.

16

Haer en sal niet meer hongeren noch dorsten: ⁺ oock en sal op haer niet vallen de Sonne, ofte eenige hitte:

+ Jes. 49,10.

17

Want het Lam midden in den stoel salse weyden, ⁺ ende leyden tot de levende water-fonteynen: ende ^* Godt sal af-wisschen alle tranen van hare oogen☞.

+ Psal. 23,2. Joh. 10.9, 10. Apoc. 22,1.

* Jes. 25,8. Apoc. 21,4.