Lutherse Bijbel (1648)

Het xij. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Vermaent d’ Apostel tot lijdsaemheyt, als oock II. tot godt-saligheyt.

I.1

DAerom oock wy, dewijle wy sulck eenen hoop getuygen om ons hebben, ⁺ so laet ons af-leggen de sonde, die ons altoos aen-kleeft ende traeg maeckt; ende laet ons loopen door verduldigheyt in den strijt, die ons verordineert is:

+ Eph. 4,22. Col. 3,8. 1 Pet. 2,1.

2

Ende sien op Iesum, den Aen-vanger ende Vol-eynder des geloofs; welcke, doe Hy wel hadde mogen vreugde hebben, verdroegh Hy het kruys, ende en achtede de schande niet, ende is geseten ter rechter-hant op den stoel Godts.

[fol. 120r]

3

Gedenckt aen den genen, die sulck een weder-spreken van de sondaren tegen Hem verdragen heeft, op dat ghy in uwen moet niet mat en wordet, ende af en laet.

4

Want ghy en hebt noch niet tot op ’t bloet weder-staen met strijden tegen de sonde:

5

Ende hebt al-reede vergeten den troost, ⁺ die tot u spreeckt, als tot de kinderen: ☜Mijn soon, en acht niet kleyn de kastijdinge des Heeren, ende en vertsaegt niet, als ghy van Hem bestraft wort:

+ Prov. 3.11, 12.

6

Want welcken de Heere lief heeft, dien kastijdt Hy: ende Hy geesselt eenen yegelijcken soon, dien Hy aen-neemt.

7

Is ’t dat ghy de kastijdinge verdraegt, ⁺ so biedt Godt Hem selven u, als kinderen: want waer is een soon, dien de vader niet en kastijdt?

+ Apoc. 3,19.

8

Maer zijt ghy sonder kastijdinge, welcker sy alle zijn deelachtigh geworden; so zijt ghy bastaerden, ende niet kinderen.

9

Oock is ’t dat wy onse lichamelijcke vaders tot kastijders gehadt, ende-se ontsien hebben; en souden wy dan niet veel meer onderdanigh zijn den geestelijcken Vader, dat wy leven?

10

Ende gene hebben ons wel gekastijdt weynigh dagen, nae haer goet-duncken: maer dese tot nutte, op dat wy sijne heyliginge verkrijgen souden.

11

Alle kastijdinge nu, als sy tegenwoordigh is, so en dunckt sy ons geene vreugde, maer treurigheyt te zijn: maer daer nae sal sy geven een vreedsame vrucht der gerechtigheyt den genen, die daer door ge-oeffent zijn☞.

12

Daerom richtet weder op de trage handen, ⁺ ende de moede knien:

+ Jes. 35,3.

13

Ende doet gewisse treden met uwe voeten; ⁺ op dat niemant en struyckele, als een kreupel, maer veel meer gesont worde.

+ Prov. 4,26.

II.14

☜JAget nae den vrede tegen alle-man, ⁺ ende de heyliginge; sonder welcke niemant den Heere sien en sal☞:

+ Zach. 8.16, 19.

15

Ende siet daer op, ⁺ dat niet yemant Godts genade en versuyme: dat niet eenige bittere wortel op en wasse, ende on-vrede aen en rechte, ende vele door deselve verontreynigt en worden.

+ Deut. 29,18.

16

Dat niet yemant en zy een hoereerder, ofte een godt-loose, gelijck Esau, die om eener spijse wille sijne eerst-geboorte verkocht.

17

Maer wetet, ⁺ dat hy daer nae, doe hy de segeninge be-erven wilde, verworpen is: want hy en vondt geene plaetse ter boete, hoe-wel dat hyse met tranen socht.

+ Gen. 27.34, 38.

18

Want ghy en zijt niet gekomen tot den bergh, ⁺ dien men aen-roeren konde, ende met vyer brandde; noch tot de donckerheyt ende duysternisse, ende het on-weder:

+ Exod. 19,11.

19

Noch tot het geluyt der basuyne, ⁺ ende tot de stemme der woorden, welcker haer weygerden, diese hoorden dat haer het woort immers niet en soude geseyt worden:

+ Exod. 20,19. Deut. 5,25. cap. 18,16.

20

(Want sy en mochten ’t niet verdragen, ⁺ datter geseyt wiert: ende wanneer een dier den bergh aen-roerde, so soude ’t gesteenigt, ofte met een geschut door-schoten worden.

+ Exod. 19.12, 13

21

Ende alsoo verschrickelijck was het gesichte, dat Moses sprack: Ick ben verschrickt, ende beve.)

22

Maer ☜ghy zijt gekomen tot den bergh Zion, ende tot de Stadt des levendigen Godts; ⁺ tot het hemelsche Ierusalem, ende tot de menigte veler duysent Engelen,

+ Gal. 4,26. Apoc. 3,12. cap. 21.2, 10.

23

Ende tot de Gemeynte der eerst-geborenen, die in den Hemel aen-geschreven zijn, (Luc. 10,20. Phil. 4,3. Apoc. 13,8. cap. 17,8.} ende tot Godt den Richter over alle, ende tot de geesten der vol-komene Rechtveerdigen,

24

Ende tot den Middelaer des nieuwen Testaments Iesum, ⁺ ende tot het bloet der besprenginge, dat daer beter spreeckt, ⁺ dan Abels☞.

+ Ebr. 8,6. cap. 9,15.

+ Gen. 4,10. Ebr. 2.2, 3. cap. 10.28, 29.

25

Siet toe, dat ghy u dies niet en weygert, die daer spreeckt: want is ’t dat gene niet ontvloden en zijn, die haer weygerden, doe hy op Aerden sprack; veel min wy, so wy ons dies weygeren, die van den Hemel spreeckt: ⁺

+ Exod. 19,18. Psal. 68.8, 9.

26

Wiens stemme te dier tijt de Aerde beweegde. Maer nu belooft Hy, ⁺ ende spreeckt: ☜Noch een-mael wil Ick bewegen, niet alleen de Aerde, maer oock den Hemel☞.

+ Hag. 2,7.

27

Maer dit, Noch een-mael, wijst aen, dat het bewegelijcke sal verandert worden, als dat ^a gemaeckt is, op dat het onbeweeglijcke blijve.

a scil. met handen. Hy meynt de Hutte Mosis.

28

Daerom, ⁺ dewijle wy ontfangen een onbeweeglijck Rijck, so hebben wy genade, door welcke wy Godt sullen dienen, om Hem te behagen met tucht ende vreese:

+ Sap. 5,17.

29

Want☜onse Godt is een verteerende vyer☞. ⁺

+ Deut. 4,24. cap. 9,3.