Lutherse Bijbel (1648)

Het iij. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Vermaent d’ Apostel, dat men de leere des Euangeliums Christi moet lief hebben. II. Bewijst hy sulcx uyt den vijf-en-negentigsten Psalm.

I.1

DErhalven, ghy heylige Broeders, ghy die mede beroepen zijt, ⁺ door de hemelsche beroepinge, neemt waer den Apostel ende Hoogen-priester, dien wy belijden, Christum Iesum:

+ Phil. 3,14.

2

Die daer getrouw is dien, ⁺ die Hem gemaeckt heeft, als oock Moses in sijn gantsch Huys:

+ Num. 12,7.

3

Maer dese is grooter eere weerdigh dan Moses, nademael de gene een grooter eere aen ’t huys heeft, die ’t bereydt, dan het huys.

4

Want een yegelijck huys wort van yemant bereydt; maer die alle dinck bereydt, dat is Godt.

5

Ende Moses was wel getrouw in sijn gantsch Huys, als een Knecht, tot een getuygenisse des genen, dat geseyt soude worden:

6

Maer Christus als een Soon over sijn Huys, ⁺ wiens Huys wy zijn, ⁺ so wy anders het betrouwen, ende den roem der hope tot ’et eynde toe vast behouden.

+ Ebr. 10,21.

+ Joh. 14,23. 1 Cor. 3,16. cap. 6,19. 2 Cor. 6,16. Eph. 2.21, 22. 1 Tim. 3,15. 1 Pet. 2,5.

II.7

^* DAerom, gelijck de heylige Geest spreeckt: ☜Heden so ghy sijne stemme hooren sult,

* Psal. 95,8. Ebr. 4,7.

8

So en verstockt uwe herten niet, als geschiedde in de verbitteringe, in den dagh der versoeckinge, ⁺ in de woestijne;

+ Exod. 17,2.

9

Daer my uwe Vaders versochten: sy proefden my, ende sagen mijne wercken veertigh jaren lanck.

10

Daerom wiert Ick toornigh over dit geslacht, ende sprack: Altijt dwalen sy met het herte; maer sy en wisten mijne wegen niet.

11

So dat Ick oock swoer in mijnen toorn, ⁺ Sy en souden tot mijne ruste niet komen☞.

+ Psal. 95,11.

12

Siet toe, lieve Broeders, dat niet yemant onder u een argh ongeloovigh herte en hebbe, dat daer af-trede van den levendigen Godt:

13

Maer vermaent u selven alle dage, ⁺ soo lange als ’t Heden heet: op dat niet yemant onder u verstockt en worde door bedrogh der sonde.

+ Ies. 55,6. Ioh. 12,35. 2 Cor. 6,2.

14

Want ☜wy zijn Christi deelachtigh geworden, so wy anders het begonnen wesen tot ’et eynde toe vast behouden☞.

15

Soo lange als geseyt wort, Heden, so ghy sijne stemme hooren sult, so en verstockt uwe herten niet, gelijck in de verbitteringe geschiedde.

16

Want sommige diese hoorden, richteden eene verbitteringe aen; maer niet alle, die uyt Egypten uyt-gingen door Mosen.

17

Maer over welcke wiert Hy toornigh veertigh jaren lanck? En is het niet alsoo, dat over de gene, die daer sondigden, welcker lichamen in de woestijne vervielen? ⁺

+ Num. 14.29, 32. cap. 26,65.

18

Maer welcken swoer Hy, dat sy tot sijne ruste niet komen en souden, ⁺ dan den ongeloovigen?

+ Num. 14,30. Deut. 1,35.

19

Ende wy sien, dat sy niet en hebben konnen in-komen, om des ongeloofs wille.