Lutherse Bijbel (1648)

Het vij. Capittel.

Heeft vier deelen: I. Vermaent d’ Apostel tot de heyligh-makinge. II. Handelt hy van sijne getrouwigheyt, ende der Corinthiers vol-standigheyt. III. Verhaelt hy, hoe sorghvuldigh hy voor de Corinthiers geweest, ende hoe hy door Titum is getroost geworden. IV. Verklaert hy de oorsake, waerom hy soo scherp aen haer hadde geschreven.

I.1

☜DEwijle wy nu sulcke beloften hebben, mijne liefste, so laet ons van alle bevleckinge des vleesches ende des ^a geestes ons reynigen, ende voort-varen met de heyliginge in de vreese Godts☞.

a Geestes) dat is, De bevleckinge der leere ende des geloofs, gelijck de valsche Apostelen leerden.

II.2

VAtet ons: ⁺ wy en hebben niemant leet gedaen, wy en hebben niemant verdorven, wy en hebben niemant bedrogen.

+ 2 Cor. 12,17.

3

Sulcx en segge ick niet, om u te verdoemen: ⁺ want ick hebbe te voren geseyt, dat ghy in ons’ herte zijt, om mede te sterven, ende mede te leven.

+ 2 Cor. 6,11.

4

Ick spreke met groote vry-moedigheyt tot u: ick roeme veel van u: ick ben vervult met troost: ick ben over-vloedigh van vreugde, in alle onse droeffenisse.

III.5

WAnt doe wy in Macedonien quamen, en hadde ons’ vleesch geene ruste; maer over-al waren wy in droeffenisse: van buyten strijdt, van binnen vreese.

6

Maer Godt, ⁺ die de geringe troost, die troostede ons door de komste Titi.

+ 2 Cor. 2,13. cap. 12,18.

7

Ende niet alleen door sijne komste, maer oock door den troost, daer hy mede getroost was aen u: ende verkondigde ons uw’ verlangen, uw’ weenen, uwen yver om my; also dat ick my noch meer verblijdde.

IV.8

WAnt dat ick u door den brief treurigh gemaeckt hebbe, ⁺ dat en berouwt my niet: ende of ’t my al schoon berouwde, maer dewijle ick sie, dat de brief u misschien een wijle bedroeft heeft;

+ 2 Cor. 2,4.

9

So verblijde ick my doch nu, niet daer af, dat ghy zijt bedroeft geworden; maer dat ghy bedroeft zijt geworden tot berouw: want ghy zijt goddelijck bedroeft geworden, so dat ghy van ons immers geene schade yewers in en lijdt.

10

☜Want de goddelijcke treurigheyt werckt ter saligheyt een berouw, die niemant en berouwt: maer de treurigheyt der werelt werckt den doot☞.

11

Siet, dat selve, dat ghy goddelijck zijt bedroeft geworden, welcke neerstigheyt heeft het in u gewrocht! daer toe verantwoordinge, toorn, vreese, verlangen, yver, wrake. Ghy hebt u bewesen in alle stucken, dat ghy reyn zijt aen die daet.

12

Daerom, al is ’t dat ick u geschreven hebbe, so en is ’t doch niet geschiedt om diens wille, die leet gedaen heeft; oock niet om diens wille, dien leet gedaen is: maer om diens wille, dat uwe neerstigheyt tegen ons openbaer soude worden by u, voor Godt.

13

Daerom zijn wy getroost geworden, dat ghy getroost zijt. Maer over-vloediger hebben wy ons noch meer verblijdt over de blijdschap Titi; want sijn geest is verquickt aen u allen.

14

Want wat ick voor hem van u geroemt hebbe, daer en ben ick niet in te schanden geworden; maer gelijck als ’t altemael waer is, dat ick met u gesproken hebbe, alsoo is oock onsen roem by Tito waer geworden:

15

Ende hem is uytter maten van herten wel tot u, wanneer hy gedenckt aen uwer aller gehoorsaemheyt, hoe ghy hem met vreese ende beven hebt ontfangen.

[fol. 90v]

16

Ick verblijde my, dat ick u in alles ^b derf betrouwen.

b Ick en kan ’t by u niet verkerven.