Lutherse Bijbel (1648)

Het vij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Wort verklaert, dat de Rechtveerdige niet onder de Wet en zijn. II. Wort geantwoordt op sekere tegen-werpinge, als of namelijck de Wet soude quaet zijn. III. Wort gehandelt van des Wets vol-maecktheyt, ende van den strijdt der Rechtveerdigen tegen de noch in-woonende sonde.

I.1

EN weet ghy niet, lieve Broeders (want ick spreke met de gene, die de Wet weten) dat de Wet heerscht over den Mensch, soo lange als hy leeft?

2

Want eene vrouwe, ⁺ die onder den man is, terwijle de man leeft, is sy verbonden aen de Wet: maer is’t dat de man sterft, so is sy los van de Wet, die den Man aen-gaet.

+ 1 Cor. 7,39.

3

Is ’t dat sy nu by eenen anderen man is, terwijle de man leeft, so wort sy eene over-speelster geheeten: maer is’t dat de man sterft, so is sy vry van de Wet, dat sy geene over-speelster en is, als sy by eenen anderen man is.

4

Alsoo oock, mijne Broeders, ghy zijt ^a der Wet gedoodet, door het lichaem Christi: op dat ghy by eenen anderen zijt, namelijck, by den genen, die van den dooden op-geweckt is, op dat wy Gode vrucht brengen.

a Der Wet) De oude mensch heeft de conscientie met sonden tot eygen, gelijck een man sijn wijf: maer wanneer de oude mensch sterft door de genade, so wort de conscientie vry van sonden, dat hem oock de Wet de sonden niet meer verwijten, ende den ouden mensch onderdanigh maken kan.

5

Want doe wy in den vleesche waren, doe waren de sondige lusten (welcke door de Wet haer roerden) geweldigh in onse leden, om den doot vrucht te brengen.

6

Maer nu zijn wy van de Wet los, ende haer af-gestorven, die ons gevangen hieldt; alsoo dat wy dienen sullen in een nieuw wesen des geestes, ende niet in het oude wesen des letters.

II.7

WAt willen wy dan nu seggen? Is de Wet sonde? dat zy verre. Maer ☜de sonde en kende ick niet, dan door de Wet. Want ick en wiste niet van de lust, waer ’t dat de Wet niet geseyt en hadde: ⁺ Ghy en sult niet begeeren☞.

+ Exod. 20,17. Deut. 5,21.

8

Maer doe nam de sonde oorsake aen ’t Gebodt, ende verweckte in my allerley lust: want sonder de Wet was de sonde doot.

9

Ende ick leefde wel eer sonder de Wet; maer doe het Gebodt quam, wiert de sonde weder levendigh;

10

Maer ick sterf: ende het is bevonden, dat my het Gebodt ter doot wiert, dat my doch ten leven [gegeven was.]

11

Want de sonde nam oorsake aen’t Gebodt, ende bedroogh my, ende doodde my door het selve [Gebodt.]

12

De Wet is immers heyligh, ⁺ ende het Gebodt heyligh, recht ende goet.

+ 1 Tim. 1,8.

13

Is dan, dat daer goet is, my een doot geworden? dat zy verre. Maer de sonde, op dat sy verschijnen soude, hoe sy sonde is, so heeft sy my door het goede den doot gewrocht: op dat de sonde wierde boven maten sondigh door ’t Gebodt.

III.14

WAnt wy weten, dat de Wet geestelijck is; maer ick ben vleeschelijck, onder de sonde verkocht.

15

Want ick en weet niet, wat ick doe: want ick en doe niet dat ick wil; maer dat ick hate, dat doe ick.

16

Is ’t dat ick nu doe, dat ick niet en wil, so bewillige ick, dat de Wet goet is.

17

So en doe ick nu dat selve niet, maer de sonde, die in my woont.

18

☜Want ick weet, dat in my, (dat is, in mijnen vleesche) niet goets en woont: ’t willen hebbe ick wel; maer het goede te vol-brengen, en vinde ick niet.

19

Want het goede, dat ick wil, dat en doe ick niet; maer het quaet, dat ick niet en wil, dat doe ick.

20

Is ’t dat ick nu doe, dat ick niet

[fol. 77r]

en wil, so en doe ick dat selve niet; maer de sonde, die in my woont☞.

21

So vinde ick my nu eene Wet, ick die het goede wil ^b doen, dat my het quaet aen-hangt.

b Doen en heet hier niet, het werck volbrengen; maer de lusten voelen, dat sy haer roeren: maer vol-brengen is, sonder lust leven, geheel reyn; dat en geschiedt in dit leven niet.

22

Want ick hebbe lust aen Godts Wet, nae den ^c in-wendigen Mensch.

c In-wendige mensch heet hier de geest uyt genade geboren, welcke in de heyligen strijdt tegen den uyterlijcken, dat is, vernuft, sinnen, ende al wat de nature aen den Mensche is.

23

^* Maer ick sie een andere Wet in mijne leden, die daer weder-strijdt der Wet in mijnen gemoede, ende my gevangen neemt in der sonde Wet, welcke in mijne leden is.

* Gal. 5,17. 1 Pet. 2,11.

24

Ick ellendige Mensch! wie sal my verlossen van het lichaem ^d deses doots?

d Deses doots) Doot heet hy hier den jammer ende de moeyte in den strijt met de sonde, gelijck Pharao spreeckt Exod. 10,17. Neemt desen doot (dat waren de spring-hanen) van my.

25

Ick dancke Godt door Iesum Christum onsen Heere. So diene ick nu met den gemoede der Wet Godts; maer met den vleesche, der Wet der sonde.