Lutherse Bijbel (1648)

Het xxvij. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Pauli levens-gevaer ter Zee, als hy van Cesarien nae Romen gevoert wiert, ’t welck II. op eene schip-brekinge uyt-liep; doch is hy, ende alle die by hem waren, met den leven daer van gekomen.

I.1

ENde doe ’t besloten was, ⁺ dat wy in Italien schepen souden, leverden sy Paulum ende sommige andere gevangene over den Onder-hooft-man, met name Iulius, van de Keyserlijcke schare.

+ Act. 25,12.

2

Ende doe wy in een Adramytisch schip gingen, dat wy langs Asien henen schepen souden, voeren wy van lande: ende Aristarchus uyt Macedonien van Thessalonica was met ons: ⁺

+ Act. 19,29. cap. 20,4. Col. 4,10.

3

Ende wy quamen des anderen daegs aen tot Sidon. Ende Iulius hieldt hem vriendelijck tegen Paulum, oorlofde hem tot sijne goede vrienden te gaen, ende hem-selven te besorgen.

4

Ende van daer stieten wy af, ende scheepten onder Cypren henen; om dat ons de winden tegen waren.

5

Ende scheepten op de Zee voor-by Cilicien ende Pamphylien, ende quamen tot Myra in Lycien;

6

Ende aldaer vondt de Onder-hooft-man een schip van Alexandrien, dat in Italien voer, ende bracht ons daer op.

7

Ende doe wy langsaem voeren, ende in vele dagen nauwlijcx tegen tegen Gnidus over quamen (want de wint belettede ons) so voeren wy onder Creta henen, nae de stadt Salmone.

8

Ende zeylden nauwlijcx voor-by, doe quamen wy in eene plaetse, die heet Goe-ree; daer was de stadt Lasea nae by.

9

Doe nu veel tijts verloopen was, ende nu meer sorgelick was te varen, om dat oock de Vasten al-reede voor by was; vermaendese Paulus,

10

Ende sprack tot haer: Lieve mannen, ick sie dat de schip-vaert met hinder ende groote schade sal geschieden, niet al-

[fol. 71v]

leen des last ende des schips, maer oock onses levens.

11

Maer de Onder-hooft-man geloofde den stier-man ende den schipper meer, dan het gene dat Paulus seyde.

12

Ende doe de haven ongelegen was, om te over-winteren, vondt het meerder deel van haer geraden, van daer te varen, of sy te Phenix konden komen om te over-winteren; ’t welck is een haven aen Creta, tegen den wint Zuyd-west ende Noord-west.

13

Ende doe de Zuyden-wint waeyde, ende sy meynden, dat sy nu haer voor-nemen hadden, maeckten sy haer op nae Asson, ende voeren langs Creta henen.

14

Maer niet lange daer nae, verhief hem tegen haer voor-nemen een draeywint, dien men noemt Noord-oost.

15

Ende doe het schip gevat wiert, ende niet en konde tegen den wint op zeylen, gaven wy ’t op, ende dreven alsoo.

16

Ende wy quamen aen een eylant, dat hiet Clauda; daer konden wy nauwlijcx een boot krijgen.

17

Dien haelden wy op, ende gebruyckten de hulpe, ende bonden hem onder aen het schip; want wy vreesden, dattet in de ^a Syrten mochte vervallen: ende wy streken het zeyl, ende voeren alsoo.

a Syrten zijn mael-stroomen op zandige plaetsen, voor aen Africa.

18

Ende doe wy groot onweder geleden hadden, doe deden sy des anderen daegs eenen uyt-worp.

19

Ende op den derden dagh wierpen wy met onse handen uyt de gereedtschap van ’t schip;

20

Ende doe in vele dagen noch Sonne noch gesternte en verscheen, ende geen kleyn onweder ons tegen was, so was alle hope onses levens wech.

21

Ende doe men lange niet gegeten en hadde, tradt Paulus in ’t midden onder haer, ende sprack: Lieve mannen, men soude my gehoor gegeven, ende niet van Creta op-gebroken hebben, ende ons dit leet ende dese schade niet aen-gedaen hebben.

22

Ende nu vermane ick u, dat ghy onvertsaegt zijt: want niemants leven van ons en sal vergaen, dan alleen het schip.

23

Want desen nacht heeft by my gestaen de Engel Godts, wiens ick ben, ende wien ick diene.

24

Ende sprack: En vreest u niet, Paule, ghy moet voor den Keyser gestelt worden; ende siet, Godt heeft u geschoncken alle die met u varen.

25

Daerom, lieve Mannen, weest onvertsaegt: want ick geloove Gode, dat het alsoo geschieden sal, als ’t my geseyt is.

26

Maer wy moeten aen een eylant aen-varen.

27

Doe nu de veertiende nacht quam, ⁺ ende wy in Adria voeren, ontrent den midder-nacht, vermoedden de Schip-lieden, dat sy ergens aen een lant quamen.

+ Act. 28,1.

28

Ende sy wierpen het diep-loot uyt, ende vonden twintigh vademen diep-te: ende een weynigh van daer, wierpen sy noch een-mael uyt, ende vonden vijf-tien vademen.

29

Doen vreesden sy, dat sy aen harde plaetsen souden aen-stooten, ende wierpen achter uyt het schip vier anckers, ende wenschten dattet dagh wierde.

30

Maer doe de schip-lieden de vlucht sochten uyt het schip, ende den boot neder-lieten in de Zee, onder den schijn, als of sy de anckers voor uyt het schip wilden werpen;

31

Sprack Paulus tot den Onder-hooft-man, ende tot de krijgs-knechten: ’t En zy dat dese in ’t schip blijven, so en kont ghy niet levendigh blijven.

32

Doe hieuwen de krijgs-knechten de touwen af van den boot, ende lieten hem vallen.

33

Ende doe ’t licht begon te worden, vermaendese Paulus alle, dat sy souden spijse nemen, ende sprack: Het is heden de veer-tienste dagh, dat ghy verwacht, ende sonder eten gebleven zijt, ende niet en hebt tot u genomen;

34

Daerom vermane ick u, spijse te nemen, om u te verquicken: want niemanden van u en sal een hayr van den hoofde vallen. ⁺

+ Matth. 10,30.

35

Ende doe hy dat geseyt hadde, nam hy ’t broot, danckte Godt voor haer allen, ⁺ ende brack ’t, ende begon te eten.

+ 1 Tim. 4,3.

36

Doe wierden sy alle goets moets, ende namen oock spijse.

37

Wy waren nu in alles te samen in ’t schip, twee hondert ende ses ende tseventigh zielen.

38

Ende doe sy versadigt waren, lichteden sy het schip, ende wierpen het koorn in de Zee.

39

Doe ’t nu dagh wiert, en kenden sy het lant niet: maer sy wierden eenen haven gewaer, die eenen oever hadde, daer wilden sy, waer ’t mogelijck, het schip aen-drijven.

40

Ende doe sy de anckers op-gehaelt hadden, gaven sy haer de Zee over, ende maeckten de roer-banden los, ende richteden het ra-seyl nae den wint, ende hielden ’t nae den oever toe.

II.41

ENde doe wy voeren op een plaetse, die aen beyde zijden Zee hadde, stiet het schip daer aen, ende het voorste deel bleef vast staende onbewegelijck; maer het achterste deel brack van ’t gewelt der baren.

42

Ende der krijgs-knechten raet was, de gevangene te dooden; op dat niemant ontswommen zijnde en soude ontvlieden.

43

Maer de Onder-Hooft-man wilde Paulum behouden, ende belettede haer voor-nemen: ende hiet dat de gene die daer swemmen konden, haer eerst in de Zee souden werpen, ende ontgaen op het lant:

44

Ende de andere, sommige op berderen, sommige op ’t gene dat van ’t schip was. Ende alsoo geschiedde ’t, dat sy alle behouden te lande quamen.

[fol. 72r]