Lutherse Bijbel (1648)

Het xv. Capittel.

Begrijpt drie gelijckenissen, daer-in Christus sijne barmhertigheyt tegen de arme boetveerdige sondaers te kennen geeft: I. Van den herder, soeckende het verloren schaep. II. Van ’t wijf, vindende haren verloren penninck. III. Van den verloren sone, etc.

I.1

^{❧ *} ENde het naeckten tot Hem allerley tollenaers ende sondaers, op dat sy Hem hoorden.

❧ Euangelium op den 3 Son-dagh nae der H. Drie-vuldicheyt.

* Matth. 9,10. Marc. 2,15. Luc. 5,29.

2

Ende de Phariseën ende de Schrift-geleerden murmureerden, ende spraken: Dese neemt de sondaers aen, ende eet met haer.

3

Ende Hy seyde tot haer dese gelijckenisse, ende sprack:

4

Welcke Mensch isser onder u, ⁺ die hondert schapen heeft; ende is’t dat hy een van dien verliest, die niet en late de negen-en-tnegentigh in de woestijne, ende gae henen nae het verloren, tot dat hy ’t vinde?

+ Matth. 18,12.

5

Ende wanneer hy ’t gevonden heeft, so leyt hy’t op sijne schouderen met vreugden.

6

Ende wanneer hy t’ huys komt, roept hy sijne vrienden ende gebueren, ende spreeckt tot haer: ⁺ Verblijdet u met my; want ick hebbe mijn schaep gevonden, dat verloren was.

+ 1 Petr. 2,10.

[fol. 38r]

7

Ick segge u: ☜Alsoo sal oock vreugde in den Hemel zijn over eenen sondaer, ⁺ die boete doet, voor negen-en-tnegentigh Rechtveerdigen, die de boete niet en behoeven☞.

+ Luc. 5,32.

II.8

OFte, welck wijf isser, die tien penningen heeft, is ’t dat sy dier eenen verliest, die geen licht en ontsteke, ende keere het huys, ende soecke met neerstigheyt, tot dat sy hem vinde?

9

Ende wanneer sy hem gevonden heeft, roept sy hare vriendinnen ende gebuerinnen, ende spreeckt: Verblijdet u met my; want ick hebbe mijnen penninck gevonden, dien ick verloren hadde.

10

☜Alsoo oock, segge Ick u, salder vreugde zijn voor de Engelen Godts, over eenen sondaer, die boete doet☞☙.

III.11

ENde Hy sprack: Een Mensch hadde twee sonen;

12

Ende de jonckste van haer sprack tot den vader: Vader, geeft my het deel der goederen, dat my toe-komt. Ende hy deelde haer het goet.

13

Ende niet lange daer nae, vergaderde de jonckste soon alles te samen, ende toogh verre over lant; ende aldaer bracht hy sijn goet door met brassen.

14

Doe hy nu al het sijne verteert hadde, wiert ’er een grooten dieren tijt over dat selve geheele lant: ende hy begon gebreck te lijden;

15

Ende ginck henen, ende hieldt hem by eenen burger des-selven lants; die schickte hem op sijnen acker, om de verckens te hoeden.

16

Ende hy begeerde sijnen buyck te vullen met draf, dat de verckens aten; ende niemant en gaf’t hem.

17

Doe quam hy tot hem selven, ende sprack: Hoe vele huerlingen heeft mijn vader, die over-vloet van broot hebben, ende ick verderve van honger!

18

Ick wil my op-maken, ende tot mijnen vader gaen, ende tot hem seggen: ☜Vader, ick hebbe gesondigt in den Hemel, ende voor u.

19

Ende en ben voort niet meer weerdigh, dat ick uwe soon heete: maeckt my als eenen van uwe huerlingen☞.

20

Ende hy maeckte hem op, ende quam tot sijnen vader. Maer doe hy noch verre van daer was, sagh hem sijn vader, ende het jammerde hem, liep, ende viel hem om sijnen hals, ende kuste hem.

21

Maer de soon sprack tot hem: ☜Vader, ick hebbe gesondigt in den Hemel, ende voor u; ick en ben voort niet meer weerdigh, dat ick uwe soon heete☞.

22

Maer de vader sprack tot sijne knechten: Brengt het beste kleet voort, ende doet het hem aen, ende geeft hem eenen rinck aen sijne hant, ende schoenen aen sijne voeten.

23

Ende brengt een gemest kalf, ende slacht het; laet ons eten ende vrolijck zijn:

24

Want dese mijn soon was doot, ende is weder levendigh geworden; hy was verloren, ende is gevonden geworden. Ende sy begonden vrolijck te zijn.

25

Maer de outste soon was op’t velt, ende als hy nae by ’t huys quam, hoorde hy het gesangh ende het gerey:

26

Ende riep tot hem eenen van de knechten, ende vraegde, wat dat ware?

27

Ende die seyde hem: Uwe broeder is gekomen; ende uwe Vader heeft een gemest kalf geslachtet, om dat hy hem gesont weder heeft.

28

Doe wiert hy toornigh, ende en wilde niet in-gaen. Doe ginck sijn vader uyt, ende badt hem.

29

Maer hy antwoordde, ende sprack tot den vader: Siet, soo vele jaren diene ick u, ende en hebbe uw’ gebodt noch noyt over-getreden, ende ghy en hebt my noyt eenen bock gegeven, dat ick met mijne vrienden vrolijck ware.

30

Maer nu dese uwe soon gekomen is, die sijn goet met hoeren verslonden heeft, so hebt ghy hem een gemest kalf geslachtet.

31

Maer hy sprack tot hem: Mijn soon, ghy zijt al-tijt by my; ende al wat mijne is, dat is uwe.

32

Maer ghy soudt vrolijck ende goets moets zijn: want dese uwe broeder was doot, ende is weder levendigh geworden; hy was verloren, ende is weder gevonden.