Lutherse Bijbel (1648)

Het xiiij. Capittel.

Heeft vijf deelen: I. Christus geneest eenen water-suchtigen op den Sabbath. II. Vermaent tot ootmoedigheyt. III. Verklaert, wat lieden men moet te gast nooden. IV. Verwijt den Ioden hare ondanckbaerheyt door de gelijckenisse van een groot avont-mael. V. Verhaelt de plicht van sijne nae-volgers.

I.1

^❧ ENde het geschiedde, dat Hy quam in een huys eens Oversten der Phariseën, op eenen Sabbath, het broot te eten: ende sy namen Hem waer.

❧ Euangelium op den 17 Son-dagh nae der H. Drie-vuldigheyt.

2

Ende siet, daer was een Mensch voor Hem, die was water-suchtigh.

3

Ende Iesus antwoordde, ende seyde tot de Schrift-geleerden ende Phariseën, ende sprack: Is’t oock recht op den Sabbath te genesen?

4

Maer sy swegen stil. Ende Hy greep hem aen, ende genas hem, ende liet hem gaen.

5

Ende antwoordde, ⁺ ende sprack tot haer: Wie isser onder u, dien sijn osse oft esel in den put valt, ende die hem niet terstont uyt en treckt op den Sabbath-dagh?

+ Luc. 13,15.

6

Ende sy en konden Hem daer geen antwoort weder op geven.

II.7

ENde Hy seyde eene gelijckenisse tot den gasten, doe Hy merckte, hoe sy verkoren boven aen te sitten, ende sprack tot haer:

8

Wanneer ghy van yemant genoodt wordt ter bruyloft, ⁺ so en set u niet boven

+ Prov. 25.6, 7.

[fol. 37v]

aen, op datter niet misschien een eerlijcker dan ghy van hem genoodt en zy.

9

Ende is ’t dat dan komt, die u ende hem genoodt heeft, tot u spreke: Wijckt desen! ende ghy moet dan met schaemte beneden aen sitten.

10

Maer wanneer ghy genoodt wordt, ⁺ so gaet henen, ende set u beneden aen; op dat, wanneer daer komt, die u genoodt heeft, tot u spreke: Vrient, gaet opwaerts. Dan sult ghy eere hebben voor de gene, die met u aen de tafel sitten.

+ Sir. 3,20.

11

Want ☜wie hem selven verhoogt, ⁺ die sal vernedert worden; ende wie hem selven vernedert, die sal verhoogt worden☞☙.

+ Job. 22,29. Prov. 29,23. Matth. 23,12. Luc. 1,51. cap. 18,14. Jac. 4.6, 10. 1 Petr. 5,5.

III.12

HY sprack oock tot dien, die Hem genoodt hadde: Wanneer ghy een middagh- ofte avont-mael maeckt, so en noodt niet uwe vrienden, noch uwe broeders, noch uwe magen, noch uwe gebueren, die daer rijck zijn; op dat sy u niet een-mael weder en nooden, ende het u vergolden worde.

13

Maer, wanneer ghy een mael-tijt maeckt, so noodt de armen, de kreupelen, de lammen, de blinden;

14

So zijt ghy saligh: want sy en hebben ’t niet om u te vergelden; maer het sal u vergolden worden in de op-standinge der Rechtveerdigen.

IV.15

ENde doe een sulcx hoorde, die mede aen de tafel sat, sprack hy tot Hem: Saligh is hy, die het broot eet in ’t Rijck Godts!

16

Maer Hy sprack tot hem: ^❧ Daer was een Mensch, die maeckte een groot avont-mael; ende noodde vele daer toe.

❧ Euangelium op den 2 Son-dagh nae der H. Drie-vuldigheyt.

17

Ende sondt sijnen knecht, uyt ter uyre des avont-maels, om den genoodden te seggen: Komet; want alle dinck is bereydt.

18

Ende sy begosten alle d’ een nae den anderen haer te ontschuldigen. De eerste sprack tot hem: Ick hebbe eenen acker gekocht, ende moet uyt-gaen, ende hem besien; ick bidd’ u, ontschuldigt my.

19

Ende de ander sprack: Ick hebbe vijf jock ossen gekocht, ende ick gae nu henen, om die te besien; ick bidd’ u, ontschuldigt my.

20

Ende de derde sprack: Ick hebbe een wijf genomen, daerom en kan ick niet komen.

21

Ende de knecht quam, ende seyde dat sijnen Heere weder. Doe wiert de huys-heere toornigh, ende sprack tot sijnen knecht: Gaet haestelijck uyt op de straten ende stegen der stadt, ende brengt de armen, ende kreupelen, ende lammen, ende blinden hier in.

22

Ende de knecht sprack: Heere, het is geschiedt, wat ghy bevolen hebt; maer daer is noch [meer] ruymte.

23

Ende de Heere sprack tot den knecht: Gaet uyt op de lant-straten, ende aen de tuynen, ende dwingtse in te komen; op dat mijn huys vol worde.

24

Maer ick segge u, Dat geen van die mannen, die daer genoodt zijn, mijn Avont-mael smaken en sal☙.

V.25

ENde daer ginck veel volcx met Hem: ende Hy keerde Hem om, ende sprack tot haer:

26

☜Ist dat yemant tot My komt, ⁺ ende en hatet niet sijnen vader, moeder, wijf, kinderen, broeders, susters, oock daer-toe sijn eygen leven, die en kan mijn Ionger niet zijn.

+ Deut. 13,6. cap. 33,9. Matth. 10,37.

27

Ende wie sijn kruys niet en draegt, ⁺ ende My nae en volgt, die en kan mijn Ionger niet zijn☞.

+ Matth. 10,38. cap. 16,24. Marc. 8,34. Luc. 9,23.

28

Ende wie isser onder u, die eenen toren bouwen wil, ende en sit niet te-vooren, ende over-slaet de kosten, of hy ’t hebbe om uyt te voeren?

29

Op dat niet, wanneer hy den gront geleyt heeft, ende en kan ’t niet uyt-voeren, alle die ’t sien, beginnen hem te bespotten,

30

Ende seggen: Dese Mensch begon te bouwen, ende en kan ’t niet uyt-voeren!

31

Ofte welcke Koninck wil hem begeven in eenen strijt tegen eenen anderen Koninck, ende en sit niet te vooren, ende beraetslaegt, Of hy konde met tien duysent ontmoeten den genen, die tegen hem komt met twintigh duysent?

32

Indien niet, so sendt hy boden henen, als gene noch verre is, ende bidt om vrede.

33

Alsoo oock ☜een yegelijck van u, die niet en ^a versaeckt al wat hy heeft, die en kan mijn Ionger niet zijn☞.

a Versaeckt) Voor ’t goddelijcke gericht en magh niemant bestaen, ten zy dan dat hy vertsage aen al sijn vermogen, ende soecke genade, ende bidde om hulpe in Christo.

34

^* Het sout is een goet dinck; maer indien het sout smake-loos wort, waer mede sal men kruyden?

* Matth. 5,13. Marc. 9,50.

35

Het en is noch op het lant, noch in den mest nut; maer men sal ’t wegh-werpen. Wie ooren heeft om te hooren, die hoore.