Lutherse Bijbel (1648)

Het v. Capittel.

Heeft vijf deelen: I. Christus segent Petri visch-vanghst. II. Reynigt eenen melaetschen. III. Geneest eenen gichtigen. IV. Beroept Mattheum. V. Verantwoordt sijne Iongeren, dat sy niet en vasten.

I.1

ENde het geschiedde, ⁺ doe het volck op Hem aen-drongh, om te hooren het Woort Godts, ende Hy stont aen de Zee Genezareth:

+ Euangelium op den 5 Son-dagh nae der H. Drie-vuldigheyt. Matth. 4,18. cap. 13,2. Marc. 4,1.

2

Ende sagh twee schepen aen de Zee staen; maer de visschers waren uyt-getreden, ende wiesschen hare netten.

3

Tradt hy in een van die schepen, ’t welck Simonis was, ende badt hem, dat hy ’t een weynigh van ’t lant voerde. Ende Hy ginck sitten, ende leerde het volck uyt het schip.

4

Ende als Hy op-gehouden hadde te spreken, seyde Hy tot Simon: Vaert op de hoogte, ende werpt uwe netten uyt, dat ghy eenen tocht doet.

5

Ende Simon antwoordde, ende sprack tot Hem: Meester, wy hebben den gantschen nacht gearbeydt, ende niet gevangen; maer op uw’ woort wil ick het net uyt-werpen.

6

Ende doe sy dat deden, besloten sy een groote menigte visschen; ende haer net scheurde.

7

Ende sy wenckten hare gesellen, die in ’t ander schip waren, dat sy quamen, ende holpen haer trecken. Ende sy quamen, ende vulden beyde schepen vol, alsoo dat sy soncken.

8

Doe dat Simon Petrus sagh, viel hy Iesu tot de knien, ende sprack: Heere, gaet van my uyt; ick ben een sondigh Mensch.

9

Want hem was eene verschrickinge aen-gekomen, ende alle die met hem waren, over desen visch-tocht, dien sy met malkanderen gedaen hadden.

10

Desselven gelijcken oock Iacobo ende Iohanni, den sonen Zebedei, Simonis gesellen. Ende Iesus sprack tot Simon: ⁺ En vreest niet; want van nu aen sult ghy Menschen vangen.

+ Ier. 16,16. Ezech. 47,9.

11

Ende sy voerden de schepen te lande, ende verlieten alles, ende volgden Hem nae☙.

II.12

ENde het geschiedde, ⁺ doe Hy in eene stadt was, siet, daer was een man vol melaetscheyt; doe die Iesum sagh, viel hy op sijn aengesicht, ende badt Hem, ende sprack: Heere, wilt Ghy, so kont Ghy my reynigen.

+ Matth. 8,2. Marc. 1,40.

13

Ende Hy streckte de hant uyt, ende roerde hem aen, ende sprack: Ick wil’t doen, zijt gereynigt. Ende terstont ginck de melaetscheyt van hem.

14

Ende Hy geboodt hem, dat hy ’t niemant seggen en soude: maer gaet henen, ende toont u den Priester, ende offert voor uwe reyniginge, ⁺ als Moses geboden heeft, haer tot een getuygenisse.

+ Lev. 13,2. cap. 14,2.

15

Maer het gerucht van Hem wiert te meer verbreydt, ende daer quam veel volcks te samen, dat sy Hem hoorden, ende door Hem gesont wierden van hare kranckheden.

16

Maer Hy ontweeck in de woestijnen, ende badt.

III.17

ENde het geschiedde op eenen dagh, dat Hy leerde: ende daer saten de Phariseën ende Schrift-geleerden, die daer gekomen waren uyt alle vlecken in Galilea ende Iudea, ende van Ierusalem: ende de kracht des Heeren ginck van Hem, ende holp alle-man.

18

Ende siet, ⁺ sommige mannen brachten eenen Mensch op een bedde, die was gichtigh: ende sy sochten, hoe sy hem in brachten, ende voor Hem leyden.

+ Matth. 9,2. Marc. 2,3.

19

Ende doe sy om des volcks wille niet en vonden, aen welcke plaetse sy hem in brachten, klommen sy op ’t dack, ende lieten hem door de tichelen neder met het beddeken, midden onder haer, voor Iesum.

20

Ende doe Hy haer geloove sagh, sprack Hy tot hem: Mensch, uwe sonden zijn u vergeven.

21

Ende de Schrift-geleerden ende Phariseën begonden te dencken, ende spraken: Wie is dese, dat hy Godts-lasteringe spreeckt? ☜Wie kan sonden vergeven, dan alleen Godt☞?

22

Maer doe Iesus hare gedachten merckte, antwoordde Hy, ende sprack tot haer: Wat dencket ghy in uwe herten?

23

Welck is lichter te seggen, U zijn uwe sonden vergeven; ofte te seggen, Staet op, ende wandelt?

24

Maer op dat ghy wetet, dat des Menschen Soon macht heeft op aerden de sonden te vergeven, sprack Hy tot den gichtigen: Ick segge u, Staet op, ende neemt uw’ beddeken op, ende gaet t’huys.

25

Ende terstont stont hy op voor hare oogen, ende nam het beddeken op, daer hy op gelegen hadde; ende ginck t’ huys, ende prees Godt.

26

Ende sy ontsetteden haer alle, ende presen Godt, ende wierden vol vreese, ende spraken: Wy hebben heden seltsame dingen gesien.

IV.27

ENde daer nae ginck Hy uyt, ⁺ ende sagh eenen tollenaer, met name Levis, in ’t tol-huys sitten, ende sprack tot hem: Volgt my nae.

+ Matth. 9,9. Marc. 2.14, 15.

28

Ende hy verliet alles, stont op, ende volgde Hem nae.

[fol. 31r]

29

Ende Levis rechtede Hem een groote mael-tijt aen, in sijn huys; ende vele tollenaers ende andere saten met Hem aen de tafel.

V.30

ENde de Schrift-geleerden ende Phariseën murmureerden tegen sijne Iongeren, ende spraken: Waer om eet ende drinckt ghy met de tollenaren ende sondaren?

31

Ende Iesus antwoordde, ende sprack tot haer: ☜De gesonde en behoeven den Genees-meester niet, maer de krancken.

32

Ick ben gekomen te roepen de sondaren tot boete, ⁺ ende niet de Rechtveerdige☞.

+ Matth. 9,13. 1 Tim. 1,15.

33

Ende sy spraken tot Hem: ⁺ Waerom vasten Iohannis Iongeren soo dickwils, ende bidden soo veel; desselven gelijcken der Phariseën Iongeren: maer uwe Iongeren eten ende drincken?

+ Matth. 9,14. Marc. 2,18.

34

Maer Hy sprack tot haer: Ghy en meugt de bruylofts-lieden niet tot vasten drijven, ⁺ soo lange als de bruydegom by haer is.

+ Jes. 62,5. 2 Cor. 11,2.

35

Maer de tijt sal komen, dat de bruydegom van haer genomen wort, dan sullen sy vasten.

36

Ende Hy seyde tot haer eene gelijckenisse: ⁺ Niemant en set eenen lap van een nieuw kleet op een out kleet; anders so scheurt oock het nieuwe, ende de lap van ’t nieuwe en past niet op ’t oude.

+ Matth. 9,16. Marc. 2,21.

37

Ende niemant en doet most in oude leder-sacken, ⁺ anders so doet de most de leder-sacken bersten, ende wort uyt-gestort, ende de leder-sacken verderven.

+ Matth. 9,17. Marc. 2,22.

38

Maer den most sal men in nieuwe leder-sacken doen, so worden sy beyde behouden.

39

Ende daer en is niemant die van den ouden drinckt, ende wil terstont van den nieuwen: want hy seyt, De oude is milder.