Lutherse Bijbel (1648)

Het ix.Capittel.

Heeft ses deelen: I. Christus wort op den bergh verklaert. II. Sijn bericht van Elie toe-komste. III. Drijft eenen stommen ende dooven Duyvel uyt. IV. Voor-seyt sijn lijden, doot ende op-standinge. V. Vermaent tot ootmoedigheyt. VI. Waer-schouwt voor de ergernisse.

I.2

ENde nae ses dagen nam Iesus tot Hem Petrum, ⁺ Iacobum ende Iohannem, ende leyddese op eenen hooghen bergh bysonder alleen, ende verklaerde Hem voor haer.

+ Matth. 17,1. Luc. 9,28.

3

Ende sijne kleederen wierden blinckende, ende seer wit als de sneeuw; datse geen verwer op Aerden soo wit en kan maken.

4

Ende haer verscheen Elias met Mose, ende hielden eene reden met Iesu.

5

Ende Petrus antwoorde, ende sprack tot Iesum: Rabbi, hier is goet zijn; laet ons drie hutten maken, U eene, Mosi eene, ende Elie eene.

6

Maer hy en wiste niet, wat hy seyde: want sy waren verschrickt.

7

Ende daer quam eene wolcke, die over-schaduwdese. Ende eene stemme quam uyt de wolcke, ende sprack: ☜Dese is mijn lieve Soon; ^{+ *} Dien sult ghy hooren☞.

+ Jes. 42,1. Matth. 3,17. cap. 17,5. Marc. 1,11. Luc. 3,22. cap. 9,35.

* Deut. 18.19.

8

Ende terstont daer-nae sagen sy ront-om haer, ende en sagen niemant meer, dan alleen Iesum by haer.

9

Maer doe sy van den bergh af gingen, ⁺ verboodt haer Iesus, dat sy niemant seggen en souden, wat sy gesien hadden, tot dat des Menschen Soon weder op-stonde van den dooden.

+ Matth. 17,9. Luc. 9,36.

10

Ende sy behielden dat woort by haer, ende bevraegden haer onder malkanderen: Wat is doch dat weder op-staen van den dooden?

II.11

ENde sy vraegden Hem, ende spraken: Seggen doch de Schrift-geleerden, dat Elias eerst moet komen.

12

Maer Hy antwoordde, ende sprack tot haer: Elias sal immers eerst

[fol. 22v]

komen, ⁺ ende alles weder te rechte brengen; daer toe sal des Menschen Soon veel lijden, ende veracht worden, gelijck dan geschreven staet.

+ Psal. 22,7. Ies. 53,4. Dan. 9,26.

13

Maer Ick segge u: ⁺ Elias is gekomen; ende sy hebben aen hem gedaen, wat sy wilden, gelijck van hem geschreven staet.

+ Ies. 40.3. Mal. 3,1. cap. 4.5, 6.

III.14

ENde Hy quam tot sijne Iongeren, ende sagh veel volcx ront-om haer, ende de Schrift-geleerden, die haer met hen bevraegden.

15

Ende van stonden aen, als alle het volck Hem sagh, ontsetteden sy haer, liepen toe, ende groetten Hem.

16

Ende Hy vraegde de Schrift-geleerden: Wat bevraegt ghy u met haer?

17

Maer een uyt den volcke antwoordde, ⁺ ende sprack: Meester, ick hebbe mijnen soon hier tot u gebracht, die heeft eenen spraeck-loosen geest:

+ Matth. 17,14. Luc. 9 37, 38.

18

Ende waer hy hem aen-grijpt, so scheurt hy hem, ende schuymt, ende knerst met de tanden, ende verdorret. Ende ick hebbe met uwe Iongeren gesproken, dat sy hem uyt-dreven; ende sy en konnen ’t niet.

19

Maer Hy antwoordde hem, ende sprack: ô ghy ongeloovigh geslacht, hoe lange sal Ick by u zijn? hoe lange sal Ick u verdragen? brengt hem hier tot My.

20

Ende sy brachten hem tot Hem; ⁺ ende so haest als Hem de geest sagh, scheurde hy hem, ende viel op d’ aerde, ende wentelde hem, ende schuymde.

+ Marc. 1,26.

21

Ende Hy vraegde sijnen vader: Hoe lange is ’t, dat hem dat weder-varen is? hy sprack: Van kints op.

22

Ende dickwils heeft hy hem in ’t vyer ende water geworpen, op dat hy hem om-brachte. Maer kont ghy wat, so ontfermt u onser, ende helpt ons.

23

Maer Iesus sprack tot hem: Waer ’t dat ghy kondt gelooven; ⁺ ☜alle dingen zijn mogelick den genen, die daer gelooft☞.

+ Luc. 17,6.

24

Ende terstont riep des kints vader met tranen, ende sprack: Ick geloove, lieve Heere, ⁺ helpt mijn ongeloove!

+ Marc. 4,40.

25

Doe nu Iesus sagh, dat het volck toe-liep, dreygde Hy den onreynen geest, ende sprack tot hem: Ghy spraeck-loose ende doove geest, Ick gebiede u, dat ghy van hem uyt-vaert, ende en vaert voort-aen niet meer in hem.

26

Doe riep hy, ende scheurde hem seer, ende voer uyt: ende hy wiert als of hy doot ware; so dat oock vele seyden: Hy is doot.

27

Maer Iesus greep hem by de hant, ende richtede hem op; ende hy stont op.

28

Ende doe Hy t’ huys quam, ⁺ vraegden Hem sijne Iongeren alleen: Waerom en konden wy hem niet uyt-drijven?

+ Matth. 17,19.

29

Ende Hy sprack: ☜Dese aert kan nergens mede uyt-varen, ⁺ dan door bidden ende vasten☞.

+ Matth. 17,21.

IV.30

ENde sy gingen van daer wegh, ende wandelden door Galileam; ende Hy en wilde niet, dat het yemant weten soude.

31

Maer Hy leerde sijne Iongeren, ⁺ ende sprack tot haer: ☜Des Menschen Soon sal over-gelevert worden in der Menschen handen; ende sy sullen Hem dooden: ende als Hy gedoodt is, so sal Hy ten derden dage weder op-staen☞.

+ Matth. 16,21. cap. 17,22. cap. 20,18. Marc. 8,31. cap. 10,33. Luc. 9,22. cap. 18,31. cap. 24,7.

32

Maer sy en verstonden dat woort niet, ende vreesden Hem te vragen.

V.33

ENde Hy quam tot Capernaum; ⁺ ende doe Hy in ’t huys was, vraegde Hyse: Wat handeldet ghy met malkanderen op den wegh?

+ Matth. 18,1. Luc. 9,46. cap. 22,24.

34

Maer sy swegen; want sy hadden met malkanderen op den wegh gehandelt, wie de grootste ware.

35

Ende Hy sat neder, ende riep de Twaelve, ende sprack tot haer: ☜So yemant wil de eerste zijn, ⁺ die sal de laetste zijn van allen, ende aller knecht☞.

+ Matth. 20,27. Marc. 10,43.

36

Ende Hy nam een kindeken, ende stelde dat midden onder haer, ende omvingh dat selve, ende sprack tot haer: ⁺

+ Marc. 10,16.

37

☜Wie sulck een kindeken in mijnen Name aen-neemt, ⁺ die neemt My aen; ende wie My aen-neemt, die en neemt my niet aen, maer Dien, die My gesonden heeft☞.

+ Matth. 18,5. Luc. 9,48. Ioh. 13,20.

VI.38

MAer Iohannes antwoordde Hem, ⁺ ende sprack: Meester, wy sagen eenen, die dreef Duyvelen in uwen Name uyt, die ons niet nae en volgt; ende wy verboden ’t hem, daerom dat hy ons niet nae en volgt.

+ Luc. 9,49,

39

Maer Iesus sprack: Ghy en sult het hem niet verbieden; want daer en is niemant, ⁺ die eene daet doe in mijnen Name, ende konne haest quaet van my spreken.

+ 1 Cor. 12,3.

40

Wie niet tegen ons en is, die is voor ons.

41

☜Ende so wie u te drincken geeft eenen beker waters in mijnen Name, ⁺ daerom dat ghy Christo toe-behoort, voorwaer, Ick segge u, ’t En sal hem ongeloont niet blijven☞.

+ Matth. 10,42.

42

Ende so wie eenen van die kleynen ergert, ⁺ die aen My gelooven, dien waer’t beter, dat hem een meulen-steen aen sijnen hals gehangen wierde, ende in de Zee geworpen wierde.

+ Matth. 18,6. Luc. 17,2.

43

Maer is’t dat u uwe hant ergert, ⁺ so houwtse af; het is u beter, dat ghy lam tot het leven in-gaet, dan dat ghy twee handen hebt, ende vaert in de Helle, in het eeuwige vyer:

+ Deut. 13,6. Matth. 5,30. cap. 18,8.

44

Daer haren worm niet en sterft, ⁺ ende haer vyer niet uyt-gebluscht en wort.

+ Ies. 66,24.

45

Ergert u uwe voet, so houwt hem af; het is u beter, dat ghy kreupel tot het leven in-gaet, dan dat ghy twee voeten hebt, ende wordt in de Helle geworpen, in het eeuwige vyer:

46

Daer haren worm niet en sterft, ende haer vyer niet uyt-gebluscht en wort.

[fol. 23r]

47

Ergert u uw’ ooge, so werpt het van u; het is u beter, dat ghy een-oogigh in ’t Rijck Godts in-gaet, dan dat ghy twee oogen hebt, ende wort in ’t helsche vyer geworpen;

48

Daer haren worm niet en sterft, ende haer vyer niet uyt-gebluscht en wort.

49

Het moet altemael met vyer ^a gesouten worden, ⁺ ende alle offer wort met sout gesouten.

a Gesouten worden) In ’t Oude Testament wiert alle het offer gesouten, ende van alle ’t offer wiert yet met vyer verbrandt. Dat treckt Christus hier aen, ende leyt het geestelijck uyt, namelijck; dat door ’t Euangelium, als door een vyer ende sout, de oude Mensch gekruyst, verteert ende wel-gesouten wort: want ons lichaem is het rechte offer, Rom. 12,1. Maer by aldien het sout smake-loos, ende het Euangelium met Menschen-leere verdorven wort, daer en helpt geen kruyden meer aen den ouden Mensche, daer wassen dan maden: maer ’t sout bijt; daerom is van noode, verduldigheyt ende vrede te hebben in ’t sout.

+ Lev. 2,13.

50

^* Het sout is goet; maer is ’t dat het sout smake-loos wort, waer-mede sal men dan kruyden? ☜ ⁺ hebt sout by u, ende ⁺⁺ hebt vrede onder malkanderen☞.

* Matth. 5,13. Luc. 14,34.

+ Col. 4,6.

++ Rom. 12,18. Ebr. 12,14.