Lutherse Bijbel (1648)

Het v. Capittel.

Begrijpt twee sonderlinge wonder-wercken Christi: I. So drijft Hy uyt eenen besetenen een legioen Duyvelen, den welcken Hy oorlooft in de verckens te varen. II. So geneest Hy eene vrouwe van den bloet-ganck, ende verweckt des Iairi dochterken.

I.1

ENde sy quamen op gene zijde der Zee, ⁺ in de contreye der Gadarenen.

+ Matth. 8,28. Luc. 8,26.

2

Ende als Hy uyt het schip tradt, liep Hem terstont tegen uyt de graven een beseten Mensch, met eenen onreynen geest,

3

Die sijne wooninge in de graven hadde. Ende niemant en konde hem binden, oock niet met ketenen.

4

Want hy was dickwils met boeyen ende ketenen gebonden geweest, ende hadde de ketenen af-gebroken, ende de boeyen in stucken gewreven; ende niemant en konde hem temmen.

5

Ende hy was altijt, beyde dagh ende nacht, op de bergen, ende in de graven, riep ende sloegh hem selven met steenen.

6

Maer doe hy Iesum sagh van verre, liep hy toe, ende viel voor Hem neder;

7

Riep luyde ende sprack: Wat hebb’ ick met u te doen, ô Iesu, Ghy Soon Godts des Aller-hoogsten? Ick besweere u by Godt, dat Ghy my niet en quelt.

8

Maer Hy sprack tot hem: Vaert uyt ghy onreyne geest van den Mensche.

9

Ende Hy vraegde hem: ⁺ Hoe heet ghy? Ende hy antwoordde, ende sprack: Legioen heet ick; want onser is veel.

+ Matth. 26,53.

[fol. 20r]

10

Ende hy badt Hem seer, dat Hyse niet uyt deselve contreye en dreve.

11

Ende aldaer aen de bergen was een groote kudde verckens in de weyde.

12

Ende de Duyvelen baden Hem alle, ende spraken: Laet ons in de verckens varen.

13

Ende ter-stont oorlofde ’t haer Iesus. Doe voeren de onreyne geesten uyt, ende voeren in de verckens; ende de kudde stortede met eenen storm in de Zee, (maer harer warender by twee duysent) ende verdroncken in de Zee.

14

Ende de verckens-herders vloden, ende verkondigden dat in de stadt, ende op ’t land. Ende sy gingen uyt om te sien, wat daer geschiedt was:

15

Ende quamen tot Iesum, ende sagen dien, die van de Duyvelen beseten was, dat hy sat, ende was gekleedt, ende verstandigh; ende vreesden.

16

Ende die ’t gesien hadden, seyden haer, wat den besetenen weder-varen was, ende van de verckens.

17

Ende sy begonnen, ende baden Hem, dat Hy uyt hare lant-palen toge.

18

Ende doe Hy in het schip tradt, ⁺ badt Hem de beseten, dat hy mochte by Hem zijn.

+ Luc. 8,38.

19

Doch Iesus en liet hem niet toe, maer sprack tot hem: Gaet henen in uw’ huys, ende tot de uwe, ende verkondigt haer, hoegroote weldaden u de Heere gedaen, ende Hem uwer ontfermt heeft.

20

Ende hy ginck henen, ende begon uyt te roepen in de Tien steden, hoe groote weldaden hem Iesus gedaen hadde: ende alle man verwonderde hem.

II.21

ENde doe Iesus weder over voer in ’t schip, ⁺ vergaderde veel volcx tot Hem; ende Hy was aen de Zee.

+ Matth. 9,1. Luc. 8,40.

22

Ende siet, ⁺ doe quamder een van de Oversten der Schole, met name Iairus: ende doe hy Hem sagh, viel hy Hem te voete,

+ Matth. 9,18. Luc. 8,41.

23

Ende badt Hem seer, ende sprack: Mijne dochter leyt in haer uyterste; wilt doch komen, ende uwe hant op haer leggen, op dat sy gesont worde, ende leve.

24

Ende Hy ginck met hem henen: ende Hem volgde veel volcx nae; ende sy drongen Hem.

25

Ende daer was eene vrouwe, ⁺ die hadde den bloet-ganck twaelf jaren gehadt,

+ Matth. 9,20. Luc. 8,43.

26

Ende veel geleden van vele Genees-meesters, ende hadde alle haer goet daer over verteert, ende ’t en holp haer niet; maer het wiert veel meer erger met haer.

27

Doe die van Iesu hoorde, quam sy onder ’t volck van achteren, ende roerde sijn kleedt aen:

28

Want sy sprack: Wanneer ick slechts sijn kleedt mochte aen-roeren, soo wiert ick gesont.

29

Ende terstont verdroogde de fonteyne haers bloets; ende sy voelde ’t aen ’t lichaem, dat sy van hare plage was gesont geworden.

30

Ende Iesus voelde terstont aen Hem selven de kracht, ⁺ die van Hem uyt-gegaen was, ende keerde Hem om tot het volck, ende sprack: Wie heeft mijne kleederen aen-geroert?

+ Luc. 6,19.

31

Ende de Iongeren spraken tot Hem: Ghy siet, dat u ’t volck dringt, ende Ghy segt: Wie heeft my aen-geroert?

32

Ende Hy sagh om nae de gene, die dat gedaen hadde.

33

Maer de vrouwe vreesde ende beefde, (want sy wiste, wat aen haer geschiedt was) quam, ende viel voor Hem neder, ende seyde Hem de gantsche waerheyt.

34

Maer Hy sprack tot haer: Mijne dochter, uw’ geloof heeft u gesont gemaeckt; gaet henen met vrede, ende weest gesont van uwe plage.

35

Doe Hy noch alsoo sprack, quamen sommige van ’t gesin des Oversten der Schole, ende spraken: Uwe dochter is gestorven; wat moeyt ghy voorder den Meester?

36

Maer Iesus hoorde terstont de reden, die daer geseyt wiert, ende sprack tot den Oversten der Schole: En vreest niet, gelooft alleenlijck.

37

Ende en liet niemant Hem nae-volgen, dan Petrum, ende Iacobum, ende Iohannem den broeder Iacobi.

38

Ende Hy quam in ’t huys des Oversten der Schole, ende sagh het gewoel, ende die daer seer weenden ende huylden.

39

Ende Hy ginck in, ende sprack tot haer: Wat woelt ende weent ghy? het kint en is niet gestorven, maer het slaept.

40

Ende sy belachten Hem: maer Hy dreefse alle uyt, ende nam met Hem den vader des kints, ende de moeder, ende die by Hem waren; ende ginck binnen, daer het kint lagh.

41

Ende Hy greep het kint by de hant, ende sprack tot haer: Talitha kumi, dat is vertaelt: Meysken, (Ick segge u,) staet op.

42

Ende terstont stont het meysken op, ende wandelde; ende het was twaelf jaren out. Ende sy ontsetteden haer boven maten seer.

43

Ende Hy verboodt haer hart, dat het niemant weten en soude, ende seyde; Sy souden haer te eten geven.