Lutherse Bijbel (1648)

Het iij. Capittel.

Heeft vijf deelen: I. Christus geneest eenen Mensch, die een verdorde hant hadde. II. Ontvliedt sijner vyanden lagen; ende wat daer by geschiedt zy. III. Verkiest twaelf Apostelen, der welcker namen verhaelt worden. IV. Weder-leyt der Phariseën lasteringe. V. Verklaert, wie sijne moeder, broeders ende susters zijn.

I.1

⁺⁺ ENde Hy ginck wederom in de Schole: ende daer was een Mensch, die hadde een verdorde hant.

++ Matth. 12,9. Luc. 6,6.

2

Ende sy namen Hem waer, of Hy hem oock op den Sabbath genesen soude; op dat sy eene sake tot Hem hadden.

3

Ende Hy sprack tot den Mensch met de verdorde hant: Treedt voort.

4

Ende Hy sprack tot haer: Magh men op den Sabbath goet doen, ofte quaet doen? het leven behouden, ofte dooden? maer sy swegen stille.

5

Ende Hy sagse ront-om aen met toorn, ende was bedroeft over haer verstockt herte, ende sprack tot den Mensch: Streckt uwe hant uyt. Ende hy strecktese uyt, ende de hant wiert hem gesont als de andere.

II.6

ENde de Phariseën gingen uyt, ⁺ ende hielden terstont eenen raet met Herodis dienaren, over Hem, hoe sy Hem souden om-brengen.

+ Matth. 12,14. Joh. 10,39. cap. 11,53.

7

Maer Iesus ontweeck met sijne Iongeren aen Zee; ⁺ ende veel volcx volgde Hem nae uyt Galilea, ende uyt Iudea,

+ Matth. 4,25. Luc. 6,17.

8

Ende van Ierusalem, ende uyt Idumea, ende van gene zijde des Iordaens, ende die ront-om Tyrus ende Sidon woonen, een groote menighte, die sijne daden hoorden, ende quamen tot Hem.

9

Ende Hy sprack tot sijne Iongeren, Dat sy Hem een schipken hielden, om des volcx wille, dat sy Hem niet en drongen.

10

Want Hy genas harer vele; alsoo dat Hem over-vielen alle die geplaegt waren, op dat sy Hem aen-roerden.

11

Ende wanneer Hem de onreyne geesten sagen, vielen sy voor Hem neder, riepen ende spraken: Ghy zijt Godts Soon.

[fol. 19r]

12

Ende Hy dreygdese scherpelijck, ⁺ dat sy Hem niet openbaer en maeckten.

+ Matth. 1,34.

III.13

ENde Hy ginck op eenen bergh, ⁺ ende riep tot Hem welcke Hy wilde; ende die gingen henen tot Hem.

+ Matth. 10,1. Marc. 6,7. Luc. 6,12. cap. 9,1.

14

Ende hy ordineerde de Twaelve, dat sy by Hem zijn souden, ende dat Hyse uyt-sondt om te prediken:

15

Ende dat sy macht hadden de sieckten te genesen, ende de Duyvelen uyt te drijven.

16

Ende gaf Simon den naem Petrus:

17

Ende Iacobum den soon Zebedei, ende Iohannem den broeder Iacobi; ende gaf haer den naem ^a Bne-hargem, dat is geseyt, donders-kinderen:

a Bne-hargem) Dat is, kinderen des donders; beduydt, dat Iohannes insonderheyt het rechte Euangelium schrijven soude; ’t welck is een geweldige predicatie, die alles verschrickt, breeckt, ende om-keert, ende de aerde vruchtbaer maeckt.

18

Ende Andream, ende Philippum, ende Bartholomeum, ende Mattheum, ende Thomam, ende Iacobum Alphei soon, ende Thaddeum, ende Simon van Cana,

19

Ende Iudam Iscarioth, die Hem verriedt.

20

Ende sy quamen t’ huys; ende doe quam wederom het volck te samen, ^* alsoo dat sy geen ruymte en hadden te eten.

* Marc. 6,31.

IV.21

ENde doe het hoorden die by Hem waren, gingen sy uyt, ende wilden Hem houden; want sy seyden: Hy sal ^b van sinnen komen.

b Van sinnen) Sy vreesden, Hy dede met arbeyden al te veel, gelijck men seyt: Ghy sult het hooft dul maken.

22

^* Maer de Schrift-geleerden, die van Ierusalem af gekomen waren, spraken: Hy heeft den ^c Beel-zebub, ende door den Oversten der Duyvelen drijft Hy de Duyvelen uyt.

* Matth. 9,34. cap. 12,24. Luc. 11,15. Joh. 7,20. cap. 8.48, 52. cap. 10,20.

c Beelzebub) Is soo veel als een Eerts-vliege, hommel- ofte vliegen-koninck: want alsoo laet hem de Duyvel door de sijne verachten, als de groote Heyligen.

23

⁺ Ende Hy riepse te samen, ende sprack tot haer in gelijckenissen: Hoe kan d’ een Satan den anderen uyt-drijven?

+ Matth. 12,25. Luc. 11,17.

24

☜Wanneer een Rijck met hem selven onder malkanderen on-eens wort, so en kan het niet bestaen.

25

Ende wanneer een huys met hem selven onder malkanderen on-eens wort, so en kan het niet bestaen☞.

26

Set hem nu de Satan tegen hem selven, ende is met hem selven on-eens, so en kan hy niet bestaen; maer het is uyt met hem.

27

Daer en kan niemant eenen stercken in sijn huys vallen, ende sijne huysraet rooven, ’t en zy dan dat hy te vooren den stercken binde, ende als-dan sijn huys beroove.

28

Voor-waer, Ick segge u: ⁺ ☜Alle sonden worden den Menschen-kinderen vergeven, oock de Godts-lasteringen, daer sy Godt mede lasteren.

+ Mattth. 12,31. Luc. 12,10.

29

Maer wie den heyligen Geest lastert, ⁺ die en heeft geene vergevinge eeuwiglijck; maer is schuldigh des eeuwigen oordeels☞.

+ 1 Joh. 5,16.

30

Want sy seyden: Hy heeft eenen onreynen geest.

V.31

ENde daer quam sijne moeder, ⁺ ende sijne broeders, ende stonden buyten, sonden tot Hem, ende lieten Hem roepen:

+ Matth. 12,46. Luc. 8,19.

32

(Ende het volck sat ront-om Hem) ende sy spraken tot Hem: Siet, uwe moeder ende uwe broeders daer buyten, vragen nae u.

33

Ende Hy antwoordde haer, ende sprack: Wie is mijne moeder, ende mijne broeders?

34

Ende Hy sagh ront-om Hem op de Iongeren, die om Hem in ’t ronde saten, ende sprack: Siet, dat is mijne moeder, ende mijne broeders:

35

Want ☜wie Godts wille doet, die is mijn broeder, ende mijne suster, ⁺ ende mijne moeder.

+ Joh. 15,14. 2 Cor.5.16, 17.