Lutherse Bijbel (1648)

Het xix. Capittel.

Heeft vijf deelen: I. Iesus beantwoordt der Phariseën vrage van d’ echt-scheydinge. II. Segent de kinderkens. III. Antwoordt eenen Iongelinck op de vrage, hoe hy het eeuwige leven soude verkrijgen. IV. Spreeckt met sijne Apostelen van de rijcken deser Werelt. V. Doet een heerlijcke belofte aen sijne Apostelen.

I.1

ENde het geschiedde, ⁺ doe Iesus dese redenen ge-eyndigt hadde, vertrock Hy uyt Galilea, ende quam in de lant-palen des Ioodschen lants, op gene zijde des Iordaens.

+ Marc. 10,1.

2

Ende veel volcks volgde Hem nae; ende Hy genasse aldaer.

3

Doe traden tot Hem de Phariseën, versochten Hem, ende spraken tot Hem: Is ’t oock recht, dat hem een man van sijn wijf scheydt, om eenigerley oorsake?

4

Maer Hy antwoordde, ende sprack tot haer: En hebt ghy niet gelesen, dat die in ’t begin den Mensche gemaeckt heeft, ⁺ die maeckte, datter een man ende wijf zijn soude,

+ Gen. 1,27.

5

Ende sprack: ⁺ ☜Daerom sal een Mensche vader ende moeder verlaten, ende aen sijnen wijve hangen; ende die twee sullen een vleesch zijn.

+ Gen. 2,24. 1 Cor. 6,16. Eph. 5,31.

6

So en zijn sy nu niet twee, maer een vleesch. Wat nu Godt te samen gevoegt heeft, ⁺ dat en sal de Mensche niet scheyden☞.

+ 1 Cor. 7,10.

7

Doe spraken sy: ⁺ Waerom heeft dan Moses geboden, eenen scheyd-brief te geven, ende hem van haer te scheyden?

+ Deut. 24,1. Matth. 5,31.

8

Hy sprack tot haer: Moses heeft u toe-gelaten te scheyden van uwe wijven, van uwer herten ^a hardigheyt wegen; maer van aen-begin en is ’t alsoo niet geweest.

a Hardigheyt) Sommige wetten leeren, sommige weeren: gene leeren het beste; dese weeren het quaet, dat het niet erger en worde. Daerom geven sy het quaet veel toe, gelijck als het wereltlijcke sweerdt oock doet.

9

^* Maer Ick segge u: So wie hem van sijn wijf scheydt (’t en zy dan om der hoererye wille) ende een ander trouwt, die doet overspel; ende so wie de af-gescheydene trouwt, die doet [oock] overspel.

* Matth. 5,32. Marc. 10,11. Luc. 16,18. 1 Cor. 7,10.

10

Doe spracken de Iongeren tot Hem: Staet de sake eens mans met sijnen wijve alsoo, so en is ’t niet goet te trouwen.

11

Ende Hy sprack tot haer: ⁺ Dat woort en vatt alle man niet, maer dien ’t gegeven is:

+ 1 Cor. 7.7, 17.

12

Want daer zijn sommige gesneden, die uyt moeders lijve alsoo geboren zijn; ende daer zijn sommige gesneden, die van Menschen gesneden zijn; ende daer zijn sommige gesneden, die ^b haer selven gesneden hebben, om des Hemel-rijcx wille. Wie ’t vatten kan, die vatte ’t.

b Haer selven) Het derde snijden moet geestelijck zijn; namelijck, gewillige kuyschheyt: anders ware ’t eenerley met het tweede, het welck lichamelijck geschiedt.

II.13

^* DOe wierden kinderkens tot Hem gebracht, op dat Hy de handen op haer soude leggen, ende bidden. Maer de Iongeren bestraftense.

* Marc. 10,13. Luc. 18,15.

14

⁺ Maer Iesus sprack: ☜Laet de kinderkens geworden, ende en weert haer niet tot my te komen; want sulcker is het Hemel-rijck☞.

+ Matth. 18,3. 1 Cor. 14,20. 1 Petr. 2,2.

15

Ende Hy leyde de handen op haer, ende trock van daer.

III.16

ENde siet, ⁺ daer tradt een tot Hem, ende sprack: Goede Meester, wat sal ick goets doen, dat ick het eeuwige leven magh hebben?

+ Marc. 10,17. Luc. 18,18.

17

Maer Hy sprack tot hem: Wat heet ghy ^c my goet? ☜niemant en is goet, dan de eenige Godt☞. Maer wilt ghy ten leven in-gaen, so houdt de geboden.

c My goet) Gelijck als Christus spreeckt Ioh. 7,16. Mijne leere en is niet mijne; alsoo oock hier: Ick en ben niet goet; want Hy spreeckt van Hem selven nae de Menschheyt, door welcke Hy ons altoos tot Godt voert.

18

^* Doe sprack hy tot Hem: Welcke? Ende Iesus sprack: Ghy en sult niet dooden. Ghy en sult geen overspel doen. Ghy en sult niet stelen. Ghy en sult geen valsche getuygenisse geven.

* Exod. 20.12, etc. Deut. 5.16, etc. Rom. 13,9.

19

Eert vader ende moeder: ende ⁺ ghy sult uwen Naesten lief hebben, als u selven.

+ Lev. 19,18.

20

Doe sprack de jongelinck tot Hem: Dat hebbe ick altemael gehouden van mijne jeugt af; wat ontbreeckt my noch?

[fol. 11v]

21

Iesus sprack tot hem: ⁺ Wilt ghy ^d vol-komen zijn, so gaet henen, ende verkoopt wat ghy hebt, ende ^* geeft het den armen; so sult ghy eenen schat in den Hemel hebben: ende komt, ende volgt My nae.

+ Luc. 12,33. cap. 16,9.

d Volkomen) Volkomenheyt is eygentlijck Godts geboden houden: daerom is ’t klaer, dat dese jongelinck de geboden in den gront niet gehouden en heeft, gelijck hy doch meynde. Dat toont hem Christus daer-mede, dat hy de rechte wercken der geboden hem voor-houdt; ende oordeelt, dat geen rijcke saligh en worde, van dewelcke dese jongelinck oock een is. Nu worden immers de gene saligh, dewelcke Godts geboden houden.

* Matth. 6,19. 1 Tim. 6,19.

22

Doe de iongelinck dat woort hoorde, ginck hy bedroeft van Hem; want hy hadde vele goederen.

IV.23

ENde Iesus sprack tot sijne Iongeren: Voor-waer Ick segge u, ☜⁺ Een rijcke sal swaerlijck in ’t Hemel-rijck komen.

+ Marc. 10,23. Luc. 18,24. Prov. 11,28.

24

Ende voorder segge Ick u; Het is lichter, dat een kemel door een naelden-ooge gae, dan dat een rijcke in ’t Rijck Godts kome☞.

25

Doe dat sijne Iongeren hoorden, ontsetteden sy haer seer, ende spraken: Ey, wie kan dan salich worden?

26

Maer Iesus saghse aen, ende sprack tot haer: By de Menschen is ’t onmogelijck; maer ⁺⁺ ☜by Godt zijn alle dingen mogelijck☞.

++ Iob 42,2. Ier. 32,17. Zach. 8,6. Luc. 1,37. cap. 18,27.

V.27

^{❧ /} DOe antwoordde Petrus, ende sprack tot Hem: Siet, wy hebben alles verlaten, ende zijn u nae-gevolgt; wat gewordt ons daer-voor?

❧ Euangelium op den dagh van Pauli bekeeringe.

/ Matth. 4,20. Marc. 10,28. Luc. 5,11. cap. 18,28.

28

Ende Iesus sprack tot haer: Voor-waer Ick segge u, Dat ghy, ghy die my nae-gevolgt zijt in de weder-geboorte, wanneer des Menschen Soon sal sitten op den stoel sijner heerlijckheyt, sult ghy oock sitten op twaelf stoelen, ⁺ ende oordeelen de twaelf geslachten Israëls.

+ Luc. 22,30. Apoc. 3,21.

29

Ende ☜so wie verlaet huysen, ⁺ ofte broeders, ofte susters, ofte vader, ofte moeder, ofte wijf, ofte kinderen, oft ackers, om mijns Naems wille, die sal ’t hondert-vout ontfangen, ende het eeuwige leven be-erven.

+ Deut. 33,9.

30

Maer vele, ⁺ die daer de eerste zijn, sullen de laetste; ende de laetste sullen de eerste zijn☞☙.

+ Marc. 10,31. Luc. 13,30.