Lutherse Bijbel (1648)

Het xij. Capittel.

Heeft ses deelen: I. Christus verantwoordt sijne Iongeren tegen de Phariseën, om dat sy op den Sabbath ayren pluckten. II. Geneest een dorre hant op den Sabbath, ende verdedigt het selve. III. Ontgaet de lagen der Phariseën. IV. Geneest eenen besetenen, ende weder-legt de lasteringen der Phariseën. V. Antwoordt den genen, die een teecken van den Hemel begeerden. VI. Leert wie sijne rechte broeders, suster ende moeder zijn.

I.1

TE dier tijt ginck Iesus door het koorn op den Sabbath; ⁺ ende sijne Iongeren waren hongerigh, ende begonden ayren uyt te plucken, ende te eten.

+ Marc. 2, 23. Luc. 6,1.

2

Doe dat de Phariseën sagen, spraken sy tot Hem: ⁺ Siet, uwe Iongeren doen, dat niet betamelijck en is op den Sabbath te doen.

+ Exod. 20,10.

3

Maer Hy sprack tot haer: ⁺ En hebt ghy niet gelesen, wat David dede, doe hem, ende dien die met hem waren, hongerde?

+ 1 Sam. 21,6.

4

Hoe dat hy in ’t Godts-huys ginck, ende at de Toon-brooden, die hem doch niet en betamden te eten, noch den genen die met hem waren; ⁺ maer alleen den Priesteren.

+ Exod. 29,34. Lev. 24,9.

5

Oft en hebt ghy niet gelesen in de Wet, ⁺ hoe dat de Priesters op den Sabbath in de Tempel den Sabbath breken, ende zijn nochtans sonder schult?

+ Num. 28,9.

6

Maer Ick segge u, Dat hier Die is, die oock grooter is dan de Tempel.

7

Doch waer ’t dat ghy wistet, ⁺ wat dat zy; (☜Ick hebbe een wel-behagen aen de barmhertigheyt, ende niet aen ’t offer☞) so en haddet ghy de onschuldige niet veroordeelt.

+ Hos. 6,6. Mich. 6,8. Matth. 9,13. cap. 23,23.

8

Des Menschen Soon is een Heere, ⁺ oock ^a over den Sabbath.

+ Marc. 2,28. Luc. 6,5.

a Over den Sabbath) Wie aen Christum gelooft, die is boven alle wetten, ende en wort niet beschuldigt van de Wet.

II.9

^* ENde Hy ginck van daer voort, ende quam in hare Schole.

* Marc. 3,1. Luc. 6,6.

10

Ende siet, daer was een Mensch, die hadde een verdorde hant: ende sy vraegden Hem, ende spraken: ⁺ Isset oock recht op den Sabbath te genesen? op dat sy eene sake tot Hem hadden.

+ Luc. 14,3.

11

Maer Hy sprack tot haer: Wie isser onder u, indien hy een schaep heeft, ⁺ dat hem op den Sabbath in eenen kuyl valt, die ’t niet aen en grijpe ende op en heffe?

+ Exod. 23,4. Deut. 22,4.

12

Hoe veel beter is nu een Mensch, dan een schaep? daerom magh men wel op den Sabbath goet doen.

13

Doe sprack Hy tot dien Mensch: Streckt uwe hant uyt. Ende hy strecktese uyt; en sy wiert hem weder gesont, gelijck als de andere.

III.14

DOe gingen de Phariseën uyt, ⁺ ende hielden eenen raet over Hem, hoe dat sy Hem verdoen mochten.

+ Marc. 3,6. Luc. 6,11. Ioh. 5,18. cap. 10,39. cap. 11,53.

15

Maer doe Iesus dat vernam, weeck Hy van daer: ende Hem volgde veel volcx nae; ende Hy genasse alle.

16

Ende Hy dreygde haer, ⁺ dat sy Hem niet melden en souden:

+ Matth. 8,4. cap. 9,30. Luc. 5,14.

17

Op dat vervult wierde, datter geseyt is door den Propheet Iesaiam, die daer spreeckt:

18

☜Siet, ⁺ dat is mijn Knecht, dien Ick verkoren hebbe; ende mijn Liefste, aen welcken mijne ziele een wel-behagen heeft☞: Ick wil mijnen Geest op Hem leggen, ende Hy sal den Heydenen het oordeel verkondigen.

+ Ies. 42.1, etc.

19

☜Hy en sal niet kijven, noch roepen; ende men en sal sijn geroep niet hooren op de straten.

20

Het gekroockte riet en sal Hy niet verbreken, ende de glimmende wiecke en sal Hy niet uyt-blusschen; tot dat Hy het oordeel uyt-voere tot over-winninge:

21

Ende de Heydenen sullen op sijnen Naem hopen☞.

[fol. 7v]

IV.22

DOe wiert een beseten tot Hem gebracht, ⁺ die was blint ende stom; ende Hy genas hem, alsoo dat de blinde ende de stomme beyde sprack ende sagh.

+ Matth. 9,32. Luc. 11,14.

23

Ende alle het volck onsettede hem, ende sprack: En is dese niet Davids Soon?

24

Maer de Phariseën, ⁺ doe sy ’t hoorden, spraken sy: Hy en drijft de Duyvelen niet anders uyt, dan door Beel-zebub, den Oversten der Duyvelen.

+ Matth. 9,34. Marc. 3,22. Luc. 11,15.

25

Maer Iesus verstont hare gedachten, ende sprack tot haer: Een yegelijck Rijck, indien ’t met hem selven on-eens wort, dat wort woest; ende een yegelijcke stadt, ofte huys, indien ’t met hem selven on-eens wort, so en kan ’t niet bestaen.

26

Is ’t dan dat d’ een Satan den anderen uyt-drijft, so moet hy met hem selven on-eens zijn; hoe kan dan sijn Rijck bestaen?

27

Is ’t nu dat Ick de Duyvelen door Beel-zebub uyt-drijve; door wien drijvense dan uwe kinderen uyt? Daerom sullen sy uwe richters zijn.

28

Maer is ’t dat Ick de Duyvelen door den Geest Godts uyt-drijve, so is immer het Rijck Godts tot u gekomen.

29

Oft hoe kan yemant in eens stercken huys gaen, ⁺ ende hem sijnen huys-raet rooven, ’t en zy dan dat hy te voren den stercken binde, ende als-dan hem sijn huys beroove?

+ Jes. 49.24, 25.

30

Wie met My niet en is, die is tegen my; ende wie met My niet en vergadert, die verstroyt.

31

Daerom segge Ick u: ☜Alle sonde ende lasteringe wort den Menschen vergeven; ⁺ maer de lasteringe tegen den Geest en wort den Menschen niet vergeven.

+ Marc. 3,28. Luc. 12,10. 1 Joh. 5,16. Ebr. 6.4, 5, 6. cap. 10.26, 29.

32

Ende wie yet spreeckt tegen des Menschen Soon, dien wort het vergeven; maer wie yet spreeckt tegen den heyligen Geest, dien en wort het niet vergeven, noch in dese ^b nochte in gene Werelt☞.

b Nochte in gene) Wat hier Mattheus spreeckt (noch in dese nochte in gene Werelt) dat seyt Marcus alsoo: Hy is schuldigh eener eeuwiger schuldt.

33

^* set eenen goeden boom, so wort de vrucht goet; ofte set eenen quaden boom, so wort de vrucht quaet: want aen de vrucht ken men den boom.

* Matth. 7.17, 18.

34

⁺ Ghy adderen-gebroetsels, hoe kondt ghy goet spreken, dewijle ghy boos zijt? ⁺⁺ ☜waer af het herte vol is, daer af gaet de mont over☞.

+ Matth. 3,7. cap. 23,33.

++ Luc. 6,45.

35

Een goet Mensch brengt goet voort uyt sijnen goeden schat des herten; ende een boos Mensch brengt boos voort uyt sijnen boosen schat.

36

☜Maer Ick segge u, ⁺ Dat de Menschen moeten rekenschap geven in den dage des Oordeels van een yegelijck onnut woort, dat sy gesproken hebben.

+ Eccl. 12,14. Eph. 5,4.

37

Uyt uwe woorden sult ghy gerechtveerdigt worden; ⁺ ende uyt uwe woorden sult ghy verdoemt worden☞.

+ Luc. 19,22.

V.38

DOe antwoordden sommige onder de Schrift-geleerden ende Phariseën, ende spraken: Meester, wy wilden geerne een teecken van u sien. ⁺

+ Matth. 16,1. Marc. 8,11. Luc. 11.16, 29. 1 Cor. 1,22.

39

Ende Hy antwoordde, ende sprack tot haer: Dese boose ende overspelige aert soeckt een teecken; ende haer en sal geen teecken gegeven worden, dan het teecken des Propheten Ione.

40

Want ☜gelijck als Ionas drie dagen ende drie nachten in den buyck des wal-vischs was; ⁺ alsoo sal des Menschen Soon drie dagen ende drie nachten midden in de aerde zijn☞.

+ Ion. 1,17. cap. 2,1.

41

De lieden van Nineve sullen voort-treden in den dage des Oordeels met dit geslacht, ⁺ ende sullen ’t verdoemen; ⁺ want sy deden boete nae de predicatie van Ionas: ende siet, hier is meer dan Ionas.

+ Luc. 11,32.

+ Ion. 3,5.

42

De Koninginne van ’t Zuyden sal voort-treden in den dage des Oordeels met dit geslachte, ⁺ ende sal ’t verdoemen; want sy quam van ’t eynde der Aerde, om Salomons wijsheyt te hooren: ende siet, hier is meer dan Salomon.

+ 1 Reg. 10.1, etc. 2 Paral. 9.1, etc. Luc. 11,31.

43

Wanneer de onreyne geest van den Mensche uyt-gevaren is, ⁺ so door-wandelt hy dorre plaetsen, soeckt ruste, ende en vindtse niet.

+ Luc. 11,24.

44

So spreeckt hy dan; Ick wil weder-om keeren in mijn huys, daer ick uyt-gegaen ben; ende als hy komt, so vindt hy ’t ledigh, geveegt ende verciert.

45

So gaet hy dan henen, ⁺ ende neemt tot hem seven andere geesten, die erger zijn, dan hy selve: ende als sy daer in komen, woonen sy aldaer; ende het wort met den-selven Mensche daer-nae erger, dan het te voren was. Alsoo sal ’t oock desen ergen geslachte gaen.

+ 2 Petr. 2.20, 21. Ebr. 6.4, 5. cap. 10,26.

VI.46

DOe Hy noch alsoo tot het volck sprack; siet, doe stonden sijne Moeder ende sijne broeders daer-buyten, die wilden met Hem spreken.

47

Doe sprack een tot Hem: Siet, ⁺ uwe Moeder ende uwe broeders staen daer-buyten, ende willen met u spreken.

+ Marc. 3,31. Luc. 6.19, 20.

48

Maer Hy antwoordde, ende sprack tot den genen, die ’t Hem aen-seyde: Wie is mijne moeder? ende wie zijn mijne broeders?

49

Ende Hy streckte de hant uyt over sijne Iongeren, ende sprack: Siet daer, dat is mijne moeder, ende mijne broeders.

50

Want ☜wieder doet den willen mijns Vaders in den Hemel, ⁺ deselve is mijn broeder, suster ende moeder☞.

+ Ioh. 15,14.