Lutherse Bijbel (1648)

Het iiij. Capittel.

Begrijpt eene straf- ende troost-predicatie, in twee deelen: I. De in-leydinge. II. De oorsaken, waerom de Ioden de kastijdinge met lijdsaemheyt verdragen souden.

I.5

ZYt goets moets, mijn volck, ghy prijs Israëls.

II.6

Ghy zijt verkocht den Heydenen, niet ten verderve; maer daer--om, dat ghy Godt vertoornt hebt, zijt ghy uwen vyanden over-gegeven:

7

Want ghy hebt dien, die u geschapen heeft, tot toorn verweckt, daer mede, dat ghy niet Gode, maer den Duyvelen geoffert hebt.

8

Ghy hebt vergeten des eeuwigen Godts, die u geschapen heeft; ende Ierusalem, die u op-gevoedt heeft, hebt ghy bedroeft.

9

Want sy heeft gesien den toorn Godts, die over u komen soude; ende geseyt: Hooret toe, ghy in-woonders van Sion, Godt heeft my groot leet toe-gesonden:

10

Want ick hebbe gesien de gevanckenisse mijner sonen ende dochteren, welcke de Eeuwige over hen gebracht heeft.

11

Ick hebbese met vreugde op-gevoedt; maer met weenen ende herten-leet hebb’ ickse sien wegh-voeren.

12

Niemant en verblijde hem over my, dat ick eene weduwe ende van vele verlaten ben: ick ben ter woestijne gemaeckt, om der sonden wille mijner kinderen.

13

Want sy zijn van de Wet Godts af-geweken, ende en hebben niet erkent sijne rechten: sy en hebben niet geleeft nae Godts bevelen, ende en hebben sijne geboden niet gehouden.

14

Komet herwaerts ghy in-woonders van Sion, ende verkondiget de gevanckenisse mijner sonen ende dochteren, die de Eeuwige over hen gebracht heeft.

15

Want Hy heeft over hen gebracht een volck van verre, een grouwelijck volck, ende van eene onbekende tale;

16

Die hen niet en ontsien voor de ouden, noch hen der kinderen ontfermen: deselve hebben wegh-gevoert de lieve [sonen] der weduwe, ende de eensame van hare dochters berooft!

17

Maer hoe kan ick u-lieden helpen?

18

Want die over u gebracht heeft dit ongeluck, die sal u van uwer vyanden hant verlossen.

19

Trecket henen ghy lieve kinderen, trecket henen; maer ick ben verlaten eensaem.

20

Ick hebbe mijn vreugden-kleet uyt-getrocken, ende het rouw-kleet aen-getrocken: ick wil roepen tot den Eeuwigen voort ende voort.

21

Zijt goets moets, kinderen, roepet tot Godt; so sal Hy u verlossen van ’t gewelt ende hant der vyanden.

22

Want ick hope nu al, dat de Eeuwige u helpen sal; ende ick sal vreugde hebben van den Heyligen: om der barmhertigheyt wille, die u haest weder-varen sal van onsen eeuwigen Heylant.

23

Ick hebbe u-lieden trecken laten met treuren ende weenen; maer Godt sal u my weder-geven met blijdschap ende vreugde eeuwighlijck.

24

Ende gelijck als de inwoonders van Sion nu gesien hebben uwe gevanckenisse: alsoo sullen sy oock haest sien de

[fol. 40v]

hulpe van uwen Godt, die over u komen sal met groote heerlijckheyt ende eeuwigen troost.

25

Ghy kinderen, lijdet geduldelijck den toorn, die van Godt over u komt: want uw’ vyant heeft u vervolgt; ende ghy sult sien in korten [tijt] sijn verderf, ende op hare halsen sult ghy treden.

26

Mijne teere [kinderen] moesten gaen op scherpe wegen: sy zijn wegh-gevoert, als eene kudde van de vyanden gerooft.

27

Zijt goets moets, ghy kinderen, ende roepet tot Godt: want die u heeft laten wegh-voeren, die en sal uwer niet vergeten.

28

Want gelijck ghy u beneerstiget hebt, van Godt af te wijcken: alsoo bekeeret u nu, ende beneerstiget u tien-mael meer, den Heere te soecken.

29

Want die over u dese straffe heeft laten gaen, die sal u helpen, ende eeuwighlijck verheugen.

30

Ierusalem, zijt goets moets: want die sal u troosten, daer ghy nae genoemt zijt.

31

Onsaligh moeten sy zijn, die u leet gedaen, ende over uwen val hen verheugt hebben!

32

Onsaligh moeten zijn die steden, den welcken uwe kinderen gedient hebben: ende onsaligh moet sy zijn, die uwe kinderen gevangen houdt!

33

Want gelijck sy over uwen val gejuycht, ende over uw’ verderf haer verheugt heeft: alsoo sal sy bedroeft zijn, als sy verwoest wort.

34

Ende Ick wil wegh-nemen hare macht, daer-op sy trotst; ende haren roem in rouw veranderen:

35

Want een vyer sal over haer komen van den Eeuwigen, vele dagen lanck: ende de Duyvelen sullen hare wooninge in haer hebben, eenen langen tijt.