Lutherse Bijbel (1648)

Het ij. Capittel.

Heeft vier deelen: I. Is de bekentenisse, dat Godt sijne dreygementen vervult hebbe aen de gevangene Ioden. II. Gebedt om genade. III. Bewijs uyt de goddelijcke beloften. IV. Bewijs uyt Mose.

I.1

ENde de Heere heeft sijn woort gehouden, dat Hy gesproken heeft tot ons ende onse Richters, Koningen ende Vorsten, die Israël regeeren souden, ende tot dien van Israël ende Iuda.

2

Ende Hy heeft sulcke groote straffe over ons gaen laten, diesgelijcken onder alle Hemelen niet geschiedt en is, als over Ierusalem gegaen is; gelijck als geschreven staet in de Wet Mosis:

3

Dat een Mensch sijnes soons ende sijner dochter vleesch eten sal. ⁺

+ Deut. 28,53. 2 Reg 6,29.

4

Ende Hy gafse wegh tot knechten in alle Koninck-rijcken, ⁺ die ront-om ons liggen, ter versmaetheyt ende ten vloeck onder alle volckeren, die ront-om ons zijn, onder de welckese de Heere verstroyt heeft.

+ Jer. 19,9. Thren. 2,20. cap. 4,10. Ezech. 5.14.

5

Ende sy worden alltoos onder-gedruckt, ende en konnen niet weder op-komen: want wy hebben ons versondiget aen den Heere onsen Godt, daer mede, dat wy nae sijne stemme niet gehoort en hebben.

6

☜De Heere onse Godt is rechtveerdigh: ⁺ maer wy ende onse vaders dragen billick onse schande☞; gelijck het dan nu gaet.

+ Baruch 1,15.

7

Al het ongeluck, ⁺ dat de Heere tegen ons gesproken heeft, dat is over ons gekomen.

+ Jer. 6,19.

8

Ende wy en hebben niet gesmeeckt den Heere, dat hem een yegelijck gekeert hadde van de gedachten sijnes boosen herten.

9

Ende de Heere heeft gewaeckt over ons ten ongeluck, dat Hy over ons heeft gaen laten: want de Heere is rechtveerdigh in alle sijne wercken, die Hy ons heeft geboden.

10

Maer wy en hoorden niet nae sijne stemme; ⁺ dat wy gewandelt hadden nae de geboden des Heeren, die Hy ons gegeven heeft.

+ Dan. 9,10.

II.11

ENde nu Heere, ⁺ Israëls Godt, ⁺ Ghy die uw’ volck uyt Egypten-lant gevoert hebt met stercker hant, met groote macht ende hooge gewelt, door teeckenen ende wonderen; ende hebt u eenen Naem gemaeckt, gelijck hy nu is.

+ Gebedt.

+ Exod. 12,51.

12

Wy hebben immers gesondiget, ende zijn (eylaes!) godt-loos geweest, ende hebben gedaen tegen alle uwe geboden.

13

Och Heere onse Godt! laet af van uwe grimmigheyt over ons: want wy zijn seer geringh geworden onder de Heydenen, daer Ghy ons henen verstroyt hebt.

14

Verhoort Heere onse gebedt, ende onse smeekinge, ende helpt ons om uwent wille: ende laet ons genade vinden by de gene, die ons wegh-gevoert hebben:

III.15

OP dat al de Werelt erkenne, dat Ghy de Heere onse Godt zijt: want Israël, ende sijn zaet is immers nae u genoemt.

16

Siet, Heere, van uwen heylighen Huyse, ende gedenckt doch aen ons; neygt, ⁺ Heere, uwe oore, ende hoort doch!

+ Deut. 26,15. Psal. 113,5. Jes. 63,15.

17

Doet open Heere uwe oogen, ende siet doch: want de doode in de helle, welcker geest uyt haer lichaem gevaren is, en roemen niet de Heerlijckheyt ende gerechtichheyt des Heeren:

18

Maer eene ziele, die seer bedroeft is, ende gebogen ende jammerlijck daer henen gaet, ende hare oogen schier uyt-geweent heeft, ende hongerigh is; die roemt, Heere, uwe heerlijckheyt ende gerechtigheyt.

19

Ende nu, Heere onse Godt, ☜wy liggen voor u met onse gebedt, ⁺ niet van wegen de gerechtigheyt onser vaderen, ende onser Koningen;

+ Dan 9,18.

20

Maer van wegen uwe barmhertigheyt☞, nae dien Ghy uwe grimmigheyt ende toorn hebt over ons gaen laten; gelijck Ghy gesproken hebt door de Propheten uwe Knechten, seggende:

21

Soo spreeckt de Heere: Neyget uwe schouderen, ende gevet u over aen den Koninck van Babel; so sult ghy in ’t lant blijven, ’t welck Ick uwen vaderen gegeven hebbe.

22

Maer indien ghy nae de stemme des Heeren niet en sult hooren, om u over te geven aen den Koninck van Babel;

23

So wil Ick in de steden Iuda,

[fol. 39v]

ende van Ierusalem wegh-nemen het geschrey der vreugde ende blijdschap, ⁺ ende de stemme des bruydegoms ende der bruyt: ende het gantsche lant sal woest staen, ende niemant daer in woonen.

+ Jer. 7,34. cap. 16,9. cap. 25,10.

24

Maer wy en luysterden niet nae uwe stemme, dat wy ons over-gegeven hadden aen den Koninck van Babel: daerom hebt Ghy uw’ woort gehouden, dat Ghy gesproken hebt door de Propheten uwe Knechten, dat men de gebeenten onser Koningen, ende de gebeenten onser vaderen, uyt hare graven geworpen ende verstroyt heeft:

25

Dat sy des daegs aen de Sonne, ⁺ ende des nachts in den dauw, gelegen hebben: ende zijn seer jammerlijck om-gekomen door honger, sweert ende gevanckenisse.

+ Jer. 1,12. cap. 16,6. cap. 25,33.

26

Ende om de misdaet wille des huys Israëls, ende des huys Iuda, hebt Ghy uw’ Huys, daer in men uwen Naem aengeroepen heeft, soo verstooren laten, gelijck ’t nu staet.

IV.27

ENde Ghy, ⁺ Heere onse Godt, hebt gantsch genadighlijck, ende nae alle uwe groote barmhertigheyt met ons gehandelt:

+ Lev. 26,15.

28

Gelijck Ghy door Mosen uwen Knecht gesproken hebt op den dagh, ⁺ doe Ghy hem geboodt te schrijven uwe Wet voor de kinderen Israëls, seggende:

+ Deut. 28,15.

29

Indien ghy nae mijne stemme niet hooren en sult; so sal gewisselijck desen hoop, die een groote menighte is, gantsch geringh worden onder de Heydenen, daer henen Ickse verstroyen wil.

30

Want Ick weet doch wel, dat sy nae my niet luysteren en sullen; want het is een hals-starrigh volck: maer sy sullen hen weder bekeeren in ’t lant, daer sy in gevangen zijn; ⁺ ende sullen erkennen, dat Ick de Heere haer Godt ben.

+ Ezech. 36,31.

31

Ende Ick wil hen een verstandigh herte geven; ende ooren, dieder hooren.

32

Dan sullen sy my prijsen in ’t lant, daer sy gevangen zijn; ende sullen aen mijnen Naem gedencken,

33

Ende sich van haren herden necke, ende van hare sonden keeren: want sy sullen daer aen gedencken, hoe ’t haren vaderen gegaen is, welcke voor den Heere sondigden.

34

Ende Ick wilse weder brengen in ’t lant, ⁺ dat Ick haren vaderen, Abraham, Isaac, ende Iacob gesworen hebbe: ende sy sullen daer-in heerschen; ende Ick wilse vermeerderen, ende niet verminderen.

+ Jer. 30,10.

35

Ende wil een eeuwigh verbondt met hem op-richten, dat Ick haer Godt wil zijn, ⁺ ende sy mijn volck: ende Ick wil mijn volck Israël niet meer drijven uyt het lant, dat Ick hen gegeven hebbe.

+ Jer. 32.38, 39.