Lutherse Bijbel (1648)

De Propheet BARUCH.

Dit Boeck kan in vier Hooft-stucken gedeelt worden.
I. Is de bekentenisse ende het Gebedt der Ioden; tot op ’t 9 vers des 3 cap.
II. Leere ende vermaninge aen ’t volck tot de rechte wijsheyt; van ’t 9 vers des 3 cap. tot ’et 4 cap.
III. Troost-predicatie; van ’t 4 c. tot ’et 6. IV. Waerschouwinge tegen de afgoderye; cap. 6.

Het eerste Capittel.

Heeft drie deelen: I. Wanneer ende waer Baruch dit Boeck geschreven ende gelesen hebbe. II. Wat sulcke voor-lesinge uyt-gericht hebbe. III. De bekentenisse ende het Gebedt der Ioden.

I.1

DIt zijn de redenen, dewelcke Baruch de soon Nerie, des soons Mahasie, des soons Sedechie, des soons Sedei, des soons Helchie, in een Boeck geschreven heeft te Babel,

2

In ’t vijfde jaer, ⁺ op den sevenden dagh der Maent, ter tijt, als de Chaldeën Ierusalem gewonnen, ende met vyer verbrandt hadden.

+ 2 Reg. 25,9.

3

Ende Baruch las dit Boeck voor Iechanja den sone Iojakims, den Koninck van Iuda, ende voor de ooren van alle het volck, dat daer by quam;

4

Ende voor de ooren der Vorsten, ende der Koningen sonen, ende der Outsten; ende voor alle het volck, beyde kleyn ende groot, dat daer woonde te Babel aen ’t Water Sud.

II.5

ENde sy weenden, vasteden ende baden met ernst voor den Heere:

6

Ende leyden t’samen, wat een yegelijck vermoght.

7

Ende sonden ’t henen nae Ierusalem tot Iojakim, den soon Helchie, des soons Saloms, den Priester; ende tot de [andere] Priesters; ende tot alle het volck, dat met hem was te Ierusalem:

8

Dat hy hen brachte in ’t lant Iuda de vaten van ’t Huys des Heeren, die wel eer uyt den Tempel wegh-genomen waren, op den tienden dagh der Maent Sivan; namelijck, de silvere vaten, ⁺ welcke Zedechia de soon Iosie, de Koninck van Iuda gemaeckt hadde:

+ Sivan.

9

Doe Nebucad-Nezar de Koninck van Babel wegh-gevoert hadde den Iechanja, ⁺ ende de Vorsten, ende de gevangene, ende de Geweldige, ende het lant-volck van Ierusalem; ende haddese gebracht nae Babel.

+ 2 Reg. 24,15. 2 Paral. 36,10.

10

Ende sy schreven hen alsoo: Siet, wy senden u-lieden gelt; koopet daer voor brand-offer, sond-offer, wieroock ende spijs-offer: ende offert het op den Altaer des Heeren onses Godts.

11

Ende biddet voor het leven Nebucad-Nezars des Konincx van Babel; ende voor het leven Belsazars sijns soons: op dat hare dagen op Aerden zijn, so lange de dagen des Hemels dueren;

12

So sal de Heere ons genoegh, ende goede dagen geven; ende wy sullen leven onder de schaduwe Nebucad-Nezars des Konincx van Babel, ende onder de schaduwe Belsazars sijns soons; ende hen dienen langen tijt, ende genade voor hen vinden.

13

Oock biddet voor ons tot den Heere onsen Godt: want wy hebben ons versondiget aen den Heere onsen Godt; ende sijne grimmigheyt ende toorn en is van ons niet af-gewendt tot op den dagh van heden.

14

Ende leset dit Boeck: want wy hebben ’t daerom tot u-lieden gesonden, dat ghy ’t lesen soudet in ’t Huys des Hee-

[fol. 39r]

ren, op de Vyer-dagen ende Iaer-getijden.

III.15

ENde spreket: ☜De Heere onse Godt is rechtveerdigh: maer wy dragen billick onse schande☞; gelijck het dan nu gaet dien van Iuda, ende dien van Ierusalem,

16

Ende onsen Koningen, ende onsen Vorsten, ende onsen Priesteren, ende onsen Propheten:

17

Om dies wille, ⁺ dat wy voor den Heere gesondigt, ende Hem niet gelooft en hebben,

+ Dan. 9,5.

18

Ende niet geluystert nae de stemme des Heeren onses Godts; dat wy gewandelt hadden nae sijne geboden, die Hy ons gegeven heeft.

19

Ia van dien tijt af, doe de Heere onse vaders uyt Egypten-lant gevoert heeft, tot op desen huydigen dagh, zijn wy den Heere onsen Godt ongehoorsaem geweest, ende hebben veracht sijner stemme gehoorsaem te zijn.

20

Daerom is nu over ons gekomen de straffe, ⁺ ende de vloeck, dien de Heere verkondigt heeft door Mosen sijnen Knecht, doe de Heere onse vaders uyt Egypten-lant voerde; dat Hy ons een lant gave, ⁺ daer melck ende honigh in vloeyt.

+ Deut. 28,15.

+ Exod. 3,8.

21

Ende wy en hoorden niet nae de stemme des Heeren onses Godts; gelijck ons de Propheten seyden, die Hy tot ons sondt.

22

Maer een yegelijck ginck nae sijns boosen herten gevoelen; ende wy dienden vreemden Goden, ende deden quaet voor den Heere onsen Godt.