Lutherse Bijbel (1648)

Het xlj. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Eene vergelijckinge van sommige sonderlinge dingen. II. Een straf-predicatie tegen ’t bedelen ende smarotsen. III. Eene betrachtinge des doots, ende welcke sich daer voor vreesen ende niet en vreesen.

I.11

☜AL wat uyt de aerde komt, ⁺ dat moet weder tot aerde worden; gelijck alle wateren wederom in de Zee vlieten☞.

+ Gen. 3,19. Eccl. 1,7. Sir. 41,13.

12

Alle geschencken ende onrechtveerdigh goet moeten onder-gaen: maer de waerheyt blijft eeuwighlijck.

13

Der godt-loosen goederen verdroogen, als eene beke; gelijck een donder wegh-ruyscht in den regen.

14

Sy zijn vrolijck, so lange als sy ge-schencken nemen; maer ten laetsten gaen sy doch te gronde.

15

De na-komelingen der godt-loosen en sullen geene tacken krijgen; ende der onrechtveerdigen wortel staet op eene steyle steen-rotse.

16

Ende of sy schoon seer vocht, ende aen ’t water stonden; so worden sy doch uyt-geroeyt, eer ’t rijp wort.

17

Maer wel-doen is, als een gesegende hof: ende barmhertigheyt blijft eeuwighlijck.

18

☜Wie sich met sijnen arbeyt geneert, ende laet hem genoegen, ⁺ die heeft een fijn gerust leven: dat heet eenen schat boven alle schatten vinden☞.

+ 1 Tim. 6,6.

19

Kinderen teelen, ende steden verbeteren, maeckt eene eeuwige gedachtenisse: maer een eerlijck wijf meer, dan die alle beyde.

20

Wijn ende snaren-spel verheugen het herte; maer de wijsheyt is lieflijcker, dan die beyde.

21

Pijpen ende harpen luyden wel; maer eene vriendelijcke reden beter, dan die beyde.

22

Uw’ ooge siet geerne, wat lieflijck ende schoon is, maer een groen zaet liever, dan die beyde.

23

D’ een vrient komt tot den anderen in der noot; maer man ende wijf veel meer.

24

De een broeder helpt den anderen in der noot; maer barmhertigheyt helpt veel meer.

25

Gout ende silver behouden eenen man; maer veel meer een goede raet.

26

Gelt ende goet maeckt moet; maer veel meer de vreese des Heeren.

27

Der vreese des Heeren en ontbreeckt niets, ende sy en behoeft geene hulpe.

28

De vreese des Heeren is een gesegende hof; ende daer en is niets soo schoon, als sy is.

II.29

MYn kint, en begeeft u niet tot ^a bedelen: ’t is beter sterven, dan bedelen.

a Bedelen) Dat zijn de teljoor-leckers, dronck-soeckers ende gern-gasten, de luye schelmen die niets doen en willen, etc.

30

Wie hem op eens anderen tafel verlaet, die en gedenckt hem niet met eeren te geneeren: want hy moet sich ^b versondigen, om vreemder spijsen wille:

b Versondigen) Hy moet huychelen, spreken, loven wat sijn Heere wil.

31

Maer daer voor wacht hem een vernuftigh wijs man.

32

Bedelerye smaeckt wel den onbeschaemden mont; maer hy sal ten laetsten eene quade kortse daer van krijgen.

III.1

☜O Doot, hoe bitter zijt ghy, ⁺ als aen u gedenckt een Mensch, die goede dagen ende genoegh heeft, ende sonder sorge leeft;

+ Cap. XLI. Gr.

2

Ende dien ’t wel gaet in alle dingen, ende die noch wel eten magh!

3

O doot, hoe wel doet ghy den nootdruftigen, dieder swack ende out is,

4

Die in alle sorgen steeckt, ende niet beters te hoopen noch te verwachten en heeft!

5

En vreest den doot niet: gedenckt, dat ’et alsoo van den Heere geordineert is, over alle vleesch, beyde der gener, die

[fol. 34v]

voor u geweest zijn, ende nae u komen sullen.

6

Ende wat weygert ghy u tegen Godts wille, al leeft ghy tien, hondert, ofte duysent jaren?

7

Want in den doot en vraegt men niet, Hoe lange yemant geleeft hebbe☞?