Lutherse Bijbel (1648)

Het xxx. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Van de kinder-tucht. II. Het lof der gesontheyt, ende hoe men die onderhouden sal.

I.1

☜WIe sijn kint lief heeft, ^{+ +} die houdt het steets onder de roede: op dat hy naemaels vreugde daer aen beleve☞.

+ Kinder-tucht.

+ Prov. 13,24. cap. 23,13.

2

Wie sijn kint in de tucht houdt, die sal hem sijns verblijden, ende en derf hem sijns by de bekende niet schamen.

3

Als yemant sijn kint wel onderwijst, dat verdriet sijnen vyant, ende verblijdt sijne vrienden.

4

Want so wanneer sijn vader sterft, so isset als of hy niet gestorven en was: want hy heeft sijns gelijcken achter gelaten.

5

Doe hy leefde, sagh hy sijnen lust, ende hadde vreugde aen hem: doe hy sterf, en dorste hy niet sorgen:

6

Want hy heeft achter gelaten eene beschuttinge tegen sijne vyanden, ende die den vrienden wederom dienen kan.

7

Maer wie sijnen kinde te sacht is, die beklaegt sijne stramen; ende verschrickt, so dickwils als het weent.

8

Een verweent kint wort moet-willigh, als een wilt peert.

9

Lief-koost uwen kinde, so moet ghy u naemaels voor hem vreesen: speelt met hem, so sal ’t u naemaels bedroeven.

10

En boert niet met hem, op dat ghy niet met hem naemaels treuren en moet, ende uwe tanden ten laetsten knerssen moeten.

11

En laet hem sijnen wille niet in der jeugt, ende en ontschuldigt sijne dwaesheyt niet.

12

☜Buygt hem den hals, terwijle

[fol. 30v]

hy noch jonck is; ende slaet hem wacker op den rugge, terwijle hy noch kleyn is: op dat hy niet hals-starrigh, ende u ongehoorsaem en worde☞.

13

Tuchtigt uw’ kint, ende en laet het niet ledigh gaen: op dat ghy over hem niet te schande en wort.

II.14

’t IS beter, ⁺dat een arm zy, ende daer by frisch ende gesont; dan rijck, ende ongesont.

+ Gesont lichaem.

15

☜Gesont ende frisch zijn, is beter dan gout; ende een gesont lichaem is beter, dan groot goet☞.

16

Daer en is geen rijckdom te vergelijcken by een gesont lichaem; ende geene vreugde, des herten vreugde gelijck.

17

De doot is beter, dan een sieck leven, ofte geduerige kranckheyt.

18

’t Is even als een goet gerechte voor eenen mont, die niet eten en kan; ende als de spijse, die men by eens dooden graf set.

19

Want wat is den Afgodt het offer nut? en kan hy doch noch eten noch riecken:

20

Soo is ’t met den rijcken oock, dien Godt sieck maeckt:

21

Hy siet het wel met de oogen, ende sucht daer-nae; ende is als een gesnedene, die by eene maegt leyt, ende sucht.

22

☜En maeckt u selven niet treurigh, ⁺ ende en plaegt u selven niet met uwe eygene gedachten:

+ Treurigheyt te mijden.

23

Want een vrolijck herte is des Menschen leven; ende sijne vreugde is sijn lanck leven.

24

Doet u wat goets, ende troost uw’ herte: ende drijft treurigheyt verre van u:

25

Want treurigheyt doodt vele lieden; ende en dient doch ^a nergens toe.☞.

a Nergens toe) Sy en helpt niets, ende en maeckt geene sake beter: wat sal sy dan?

26

Yver ende toorn verkorten het leven; ende sorge maeckt out voor den tijt.

27

Eenen vrolijcken herte smaeckt alles wel, wat hy eet.