Lutherse Bijbel (1648)

Het xxj. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Is eene vermaninge tot boete. II. Eene tegen-stellinge van wijse ende dwase, met hare eygenschappen.

I.1

☜MYn kint, hebt ghy gesondigt, so houdt op: ende bidt, dat u de voorige oock vergeven worden.

2

Vliedt voor de sonde, als voor eene slange: want indien ghy haer te nae-by komt, so steeckt sy u.

3

Hare tanden zijn als leeuwen-tanden, ende dooden den Mensche.

4

Een yegelijcke sonde is als een scherp sweert, ende verwondt dat ’et niemant heelen en kan☞.

5

Wie ^a gewelt ende onrecht doet, die moet ten laetsten een bedelaer worden: wie stout is, die komt ten laetsten om huys ende hof.

a Gewelt) Gelijck de prael-hansen ende Tyrannen.

6

Want so haest de ellendige roept, so hoort het Godt; ende de wrake sal rasch komen.

7

Wie hem niet en laet geseggen, die is alreede op de bane des ^b godt-loosen.

b Godt-loosen) verwesen ende ter straffe veroordeelden.

8

Ende wie Godt vreest, die neemt ’et ter herten; maer wie noch daer-toe trotst, dien siet Godt van verre: ende een kloeck Mensch merckt wel, dat hy onder-gaen sal.

9

Wie sijn huys bouwt met ander lieden goet, die vergadert hem steenen tot een graf.

10

De rotte der godt-loosen is als een hoop wercx, dat met vyer verteert wort.

11

De godt-loosen gaen wel op eenen sijnen steen-wegh, wiens eynde der Hellen afgront is.

12

Wie Godts gebodt houdt, die en volgt sijn eygen hooft niet.

13

Ende Godt met ernst vreesen, ⁺ is wijsheyt.

+ Sir. 1,20.

II.14

WAer geen vernuft in en is, die en laet hem niet onderwijsen.

15

Sommige zijn vernuftigh genoegh; maer richten daer mede veel ongelucx aen.

16

Eens wijsen mans leere vloeyt daer henen, als een vloet; ende sijn raet als eene levendige welle.

17

Des sotten herte is als een pot, dieder leckt; ende en kan geene leere houden.

18

Als een vernuftige eene goede leere hoort, so looft hyse, ende breydtse uyt; maer hoortse een moet-willige, so mis-haeght sy hem, ende werptse achter hem.

19

De reden des sotten druckt als een last op den wegh; maer als een wijs man spreeckt, dat is lieflijck te hooren.

20

In den Raet heeft men acht, wat de wijse spreeckt; ende wat hy ^c spreeckt, dat geldt.

c Spreeckt) sijn raet ende bedencken.

21

Des sotten reden siet uyt, als een in-gevallen huys: ende des onverstandigen raet en kan men niet weten, wat ’et is.

22

Als men den sot onder-wijsen wil, so stelt hy hem aen, als of men hem boeyen aen handen ende voeten doen wilde:

23

Maer een Wijse acht’et voor een gouden verciersel, ⁺ ende voor een braselet aen den rechter-arm.

+ Psal. 141,5.

24

Een sot loopt eenen vry in’t huys; maer een vernuftige ontsiet hem.

25

Een sot ^d kijckt eenen vry ten venster in; maer een vernuftige blijft buyten staen.

d Kijckt) Die aen de Raet-kamer luysteren, ende loeren, wat men seyt ofte doet.

26

’t Is eene ongeschicktheyt eenen aen de deure te luysteren: een vernuftige soude het voor eene versmaetheyt houden.

27

☜De onnutte klappers snappen, dat niet ter sake dient; maer de Wijse wegen hare woorden met het gout-gewicht.

28

De sotten hebben haer herte in den mont: maer de Wijsen hebben haren mont in ’t herte.

29

Een sot lacht over luyt; een Wijse lacht slechs een weynigh☞.

30

Wanneer de godt-loose eenen schalcke vloeckt; so vloeckt hy hem selven.

31

De oor-blasers doen hen selven schade; ende niemant en heeftse geerne ontrent hem.