Lutherse Bijbel (1648)

Het xviij. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Wort Godts barmhertigheyt, macht ende trouw gepresen. II. Worden verhaelt sommige middelen, waer door men Godts barmhertigheyt kan behouden.

I.1

☜O Hoe is de barmhertigheyt des Heeren soo groot! ⁺ ende laet sich genadigh vinden den genen, die sich tot Hem bekeeren☞:

+ Godts barmhertigheyt, ende des Menschen ellende.

29

Want wat kan doch een Mensch zijn, vermits hy niet onsterffelijck en is.

30

Wat is klaerder, dan de Sonne? Nochtans moet sy vergaen: ende wat vleesch ende bloet dichtet, dat is immers een boos dinck.

31

Hy siet de onmetelijcke hooghte des Hemels; ☜maer alle Menschen zijn aerde ende stof☞.

1

Maer dieder eeuwigh leeft, ⁺ al wat Die maeckt, dat is volkomen. De Heere is alleen rechtveerdigh:

+ Cap. XVIII. Gr.

2

Niemant en kan sijne wercken uyt-spreken.

3

Wie kan sijne groote wonderen begrijpen?

4

Wie kan sijne groote macht meten? Wie kan sijne groote barmhertigheyt vertellen?

[fol. 26r]

5

Men kanse noch verminderen noch vermeerderen: ende men kan sijne groote wonderen niet begrijpen.

6

Maer een Mensch, of hy al schoon sijn beste gedaen heeft; so en is het noch nauw’lijcx begost: ende als hy meynt, hy hebbe ’t vol-eyndt; so feylt ’et noch verre.

7

Want wat is de Mensch? waer toe deugt hy? wat kan hy baten, ofte schade doen?

8

Als hy lange leeft, so leeft hy hondert jaer: gelijck als een droppelken waters tegen de Zee, ende als een greinken tegen ’t zant aen de Zee; soo weynigh zijn sijne jaren tegen de eeuwigheyt.

9

Daerom so heeft Godt gedooghsaemheyt met hen, ende giet sijne barmhertigheyt uyt over hen.

10

Hy siet ende weet wel, ⁺ hoe dat sy alle des doots zijn moeten:

+ Psal. 103,13, 14.

11

Daerom ontfermt Hy sich dies te rijcklijcker over hen.

12

☜Eens Menschen barmhertigheyt gaet alleen over sijnen Naesten: maer Godts barmhertigheyt gaet over al de Werelt.

13

Hy bestraft, ende tuchtigt; Hy leert, ende besorgt, als een Herder sijne kudde.

14

Hy ontfermt hem over alle, die sich onderwijsen laten, ende neerstigh Godts Woort hooren.

II.15

MYn kint, als ghy yemant wat goets doet, so en maeckt u niet berispelijck; ende als ghy hem wat geeft, so en bedroeft hem niet met harde woorden.

16

De dauw verkoelt de hitte: alsoo is een goet woort beter, dan de gave.

17

Ia een woort is dickwils aengenamer, dan eene groote gave: ende een beleeft Mensch geeftse alle-beyde.

18

Maer een sot verwijt ’et eenen onheuschlijck; ende eene onvriendelijcke gave is verdrietigh.

19

Leert eerst selfs, eer ghy andere leert;

20

Helpt u eerst selven, eer ghy andere geneest;

21

Straft u eerst selven, eer ghy andere oordeelt: so sult ghy genade vinden, als andere gestraft worden.

22

☜En stelt uwe boete niet uyt, tot dat ghy kranck wort; maer betert u, terwijle ghy noch sondigen kont. En vertreckt niet vroom te worden, ende en vertoeft niet met de beteringe uwes levens, tot in den doot☞.

23

Ende wilt ghy Gode dienen; so laet ’et u een ernst zijn: op dat ghy Godt niet en versoeckt.

24

Gedenckt aen den toorn, die aen ’t eynde komen sal; ende aen de wrake als ghy voort moet.

25

Want als men versadigt is, so sal men evenwel gedencken, dat men weder hongerigh worden kan; ende als men rijck is, so sal men gedencken, dat men weder arm worden kan.

26

Want ☜’et kan voor den avont wel anders worden, dan ’t des morgens was; ende sulcx alles geschiedt haest voor Godt☞.

27

Een wijs Mensch is in allen desen sorghvuldigh; ende wacht hem voor sonden, terwijle hy noch sondigen kan.

28

Wie verstandigh is, die neemt sulcke wijsheyt aen: ende wiese krijgt, die looftse.

29

Wie sulcke leere recht geleert heeft, die kan sich wijslijck houden, ende wel daer van spreken ter beteringe.