Lutherse Bijbel (1648)

Het xij. Capittel.

Handelt, hoe men de verkregen weldaden aenleggen sal, in twee deelen: I. Door weldadigheyt tegen de vreemdelingen: ende dan II. Tegen de behoeftige, doch dat men voorsichtigh daer-by zy.

I.31

EN herbergt niet eenen yegelijcken in uw’ huys: want de Werelt is vol ontrouw en list.

32

Een valsch herte is als een lock-vogel op het slagh, ende loert hoe dat hy u vangen magh:

33

Want wat hy goets siet, dat duydt hy op ’t ergste; ende het aller-beste schendt hy op ’t hooghste.

34

Van eene voncke wort een groot vyer: ende de godtloose en houdt niet op, tot dat hy bloet vergiete.

35

Wacht u voor sulcke boeven, sy en hebben niet goets in den sin: op dat sy u niet eene eeuwige schande aen en hangen.

36

Neemt ghy eenen vreemden met u in, so sal hy u onruste maken, ende u uyt uwen eygendom verdrijven.

II.1

WIlt ghy wat goets doen; ⁺ so siet toe, wien ghy ’t doet: so verdient ghy danck daer mede.

+ Cap. XII. Gr.

2

Doet den vromen goet, so wort ’et u rijckelijck vergolden: indien niet van hem, so geschiedt’et gewisselijck van den Heere.

3

Maer den boosen boeven, die niet en dancken voor de weldaet, en sal ’t niet wel gaen.

4

Geeft den Godt-vreesenden, ende en ontfermt u des godt-loosen niet.

5

Doet goet den ellendigen, ende en geeft den godt-loosen niet.

6

Onthoudt hem uw’ broot, ende en geeft hem niet: op dat hy daer door niet gesterckt en worden, ende u onder-trede.

7

Ghy sult noch eens soo veele boosheyt van hem ontfangen, als ghy hem goets gedaen hebt: want de Aller-hooghste is den godt-loosen vyant, ende sal de godt-loose straffen.

8

☜Als’t eenen wel gaet, so en kan men geenen vrient recht erkennen: maer als ’t qualijck gaet, so en kan sich de vyant oock niet verbergen☞.

9

Want als’t eenen wel gaet, dat verdriet sijnen vyant: maer als’t qualijck gaet, so wijcken oock de vrienden van hem.

10

En betrouwt uwen vyant nimmermeer: want gelijck als het yser altoos weder verroest; alsoo en laet hy oock sijne treken niet.

11

Ende of hy sich al schoon neygt ende buckt; so siet doch voor u, ende wacht u voor hem: ende of ghy al schoon aen hem polijstert, als aen eenen spiegel; so blijft hy doch roestigh.

12

En haelt hem niet aen; dat hy u niet wegh en stoote, ende trede in uwe stede: en set hem niet neffens u, dat hy niet nae uwen stoel en trachte; ende dat ghy ten laetsten aen mijne woorden gedencken moet, ende ’t u dan berouwe.

13

Gelijck als wanneer een slangen-besweerder gebeten wort, ⁺ dat en jammert niemant: alsoo weynigh als dat, so yemant met wilde dieren om-gaet, ende van hen verscheurt wert: alsoo gaet ’t dien oock, die aen de godt-loose hangt, ende sich in hare sonden vermengt.

+ Psal. 58,6.

14

Hy blijft wel eene wijle by u; maer als ghy struyckelt, so en volherdt hy niet.

15

De vyant geeft wel goede woorden, ende beklaegt u seer, ende stelt hem vriendelijck;

16

Kan oock daer-toe weenen; maer in ’t herte denckt hy, hoe dat hy u in den kuyl velle: ende krijgt hy ruymte, so en kan hy van uw’ bloet niet versadigt worden.

17

Wil u yemant schade doen, so is hy de eerste:

18

Ende stelt hem, als of hy u helpen wilde, ende vellet u bedrieglijck.

19

Sijn hooft sal hy schudden, ende in de vuyst lachen, u bespotten, ende krimp-neusen.