Lutherse Bijbel (1648)

Het xij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Des ouden ende jongen Tobie danckbaer aen-bieden aen den Engel, dien sy noch voor eenen Mensche hielden. II. De Engel openbaert hem, ende doet eene onder-wijsinge. III. De oude ende jonge Tobias ontstelt zijnde, worden getroost van den Engel, dewelcke daer op verdwijnt.

I.1

DAer-nae riep Tobias sijnen soon tot hem, ende sprack: Wat sullen wy doch den heyligen man, uwen geselle geven, die met u getrocken is?

2

Ende Tobias antwoordde sijnen vader: Hoe konnen wy de groote weldaden, die hy my gedaen heeft, vergelden?

3

Hy heeft my gesont heen ende weer gebracht; heeft het gelt selfs by Gabel gehaelt; heeft my aen dit wijf geholpen: daer-toe heeft hy den boosen geest verdreven, ende hare ouders verheugt: ja my selfs heeft hy geredt, doe my de groote visch verslinden wilde; ende heeft u weder geholpen tot uw’ gesichte, ende heeft ons boven maten veel goets gedaen: hoe konnen wy hem dan sulcke groote weldaden vergelden?

4

Maer ick bidd’ u, mijn vader, biedt hem aen de helft van alle de have, die wy met ons gebracht hebben, dat hyse wille aen-nemen.

5

Ende beyde vader ende soon ontboden hem op eene plaetse, ende baden hem, Dat hy wilde aen-nemen de helft van alle de goederen, die sy met hen gebracht hadden.

6

Ende hy seyde heymelijck tot hen: Lovet ende dancket ghy Godt van den Hemel by alle man, dat Hy u sulcke genade bewesen heeft.

7

☜Der Koningen ende Vorsten raet ende verborgentheyt sal men verswijgen; maer Godts wercken sal men heerlijck prijsen ende openbaren.

8

Een sulck gebedt met vasten ende aelmoessen is beter, dan veel gouts tot eenen schat vergaderen:

9

Want de aelmoessen verlossen van den doot, ⁺ delgen de sonden, ende behouden by ’t leven;

+ Tob. 4,11.

10

Maer de godt-loosen brengen sich selven om haer leven☞. ⁺

+ Hos. 13,9.

II.11

SO wil ick nu de waerheyt openbaren, ende het heymelijck bevel u-lieden niet verbergen:

12

Doe ghy soo bitterlijck weende, ⁺ ende badt, stondt van de maeltijt op, ende

+ Tob. 3,1.

[fol. 19r]

begroeft de dooden, hielt de lijcken heymelijck in uw’ huys, ende begroeftse by nacht, doe bracht ick uw’ gebedt voor den Heere.

13

☜Ende dewijle ghy Gode lief waert, so moest ’et soo zijn: sonder aen-vechtinge en moest ghy niet blijven, op dat ghy beproeft wiert☞.

14

Ende nu heeft my Godt gesonden, dat ick u soude heelen, ende den boosen geest verdrijven, die by Sara uwe schoon-dochter was.

15

Ende ick ben Raphaël, een van de seven Engelen, die wy voor den Heere staen.

III.16

ALs sy dat hoorden, wierden sy bedroeft, tsitterden, ende vielen op hare aengesichten ter aerden.

17

Ende de Engel sprack tot hen: Hebt eenen goeden moet, ende en vreest u niet:

18

Want Godt heeft ’et soo hebben willen: dat ick by u geweest ben, dien lovet ende dancket.

19

’t Scheen wel, ⁺ als of ick met u-lieden at ende dronck: maer ick gebruycke onsichtbare spijse, die geen Mensch sien en kan.

+ Gen. 18.7, 8. cap. 19,3.

20

Ende nu is ’t tijt, dat ick tot dien weder henen gae, die my gesonden heeft: dancket ghy Gode, ende verkondiget sijne wonderen.

21

Ende als hy dat geseyt hadde, verdween hy voor hare oogen, ende sy en sagen hem niet meer.

22

Ende sy vielen neder drie uyren lanck, ende danckten Godt: ende daer-nae stonden sy op, ende seyden sulcx nae, ende verkondigden sijne groote wonderen.