Lutherse Bijbel (1648)

Het x. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Sorgvuldigheyt van Tobie Ouderen van wegen sijn lanck uyt-blijven. II. Hoe de oude Tobias daer over sijne huys-vrouwe getroost. III. De jonge Tobias vertreckt van sijnen Schoon-vader Raguël.

I.1

MAer als de jonge Tobias sijner bruyloft halven lange uyt was, begost de oude Tobias sijn vader te sorgen, seggende: Waerom magh doch mijn soon soo lange uyt zijn? ende wat magh hem doch op-houden?

2

Misschien is Gabel gestorven, ende niemant en wil hem het gelt weder geven.

3

Ende wierden seer treurigh, Tobias ende Hanna sijne huys-vrouw’; ende weenden alle beyde, dat haer soon op den bestemden tijt niet weder t’ huys en quam.

4

Ende sijne moeder weende, dat sy haer niet en wilde troosten laten, ende sprack: Och mijn soon! Och mijn soon! waerom hebben wy u laten trecken, onse eenige vreugde, onse eenige troost in onsen ouderdom, onse hert, ende onse erf-genaem!

5

Wy hadden schats genoegh gehadt, ⁺ al en hadden wy u niet wegh laten trecken.

+ Tob. 5,25.

II.6

ENde Tobias sprack tot haer: Swijgt ende zijt te vreden; onsen sone gaet het, (of Godt wil!) wel: hy heeft eenen getrouwen gesellen met hem.

7

Maer sy en wilde haer niet laten troosten, ende liep alle dagen uyt, ende sagh op alle straten, daer hy van daen komen soude, of sy hem ergens gewaer wierde.

III.8

MAer Raguël sprack tot sijnen schoon-soon Tobia: Blijft by ons! ick wil eenen bode senden tot Tobia uwen vader, ende hem weten laten, dat ’et u wel gaet.

9

Ende Tobias sprack: Ick weet, dat mijn vader ende moeder nu alle dagen ende uyren tellen, ende zijn mijnent halven seer bekommert.

10

Ende als Raguël met vele woorden Tobiam badt, ende hy ’t geensins toe-staen en wilde; beval hy hem Saram, ende gaf hem de helft van alle sijne goederen, aen knechten, dienst-maegden, aen vee, kemelen ende runderen, ende veel gelts; ende liet hem gesont ende vrolijck van hem trecken,

11

Ende sprack: De Heylige Engel des Heeren zy by u op den wegh, ende brenge u gesont weder ’t huys, dat ghy uwe ouders gesont vinden meugt: ende Godt geve, dat mijne oogen mogen uwe kinderen sien, eer ick sterve.

12

Ende de Ouders namen de dochter, ende kustense, ende lietense van hen:

13

Ende vermaendense, Dat sy doch soude hares mans ouders eeren als hare eygene ouders; haren man lief hebben, het gesin neerstigh regeeren, ende haer selfs tuchtighlijck houden.

[fol. 18v]