Lutherse Bijbel (1648)
(2009)–Anoniem Lutherse bijbel (1648)– Auteursrechtelijk beschermdBeschrijft vier verscheyden wercken Tobie: I. Hoe hy een maeltijt hebbe aen-gestelt: II. De dooden begraven: III. Lijdsaem ende volstandigh in ’t kruys geweest, ende IV. Der gerechtigheyt hem beneerstigt hebbe. | |
I.1DAer-nae op des Heeren Feest, doe Tobias in sijn huys een heerlijcke maeltijt bereydt hadde, sprack hy tot sijnen soon: | |
2Gaet henen ende noodt de Godt-vresende uyt onsen stamme, dat sy met ons eten. | |
3Ende als hy wederom t’huys quam, seyde hy den vader Tobia, Dat ’er een op de strate doot lagh. | |
II.4DOe stont Tobias terstont op van de tafel, voor den eten; ende ginck tot ’et doode lichaem, ende hief het op: ende droegh het heymelijck in sijn huys, op dat hy ’t des nachts heymelijck begroeve. | |
5Ende als hy dat lijck heymelijck versteken hadde, at hy sijn broot met treurigheyt; | |
6Ende gedacht aen het woort, Ga naar margenoot+ ’t welck de Heere gesproken hadde door Amos den Propheet: Uwe Vier-dagen sullen tot treur-dagen worden. | |
7Ende des nachts ginck hy henen, ende begroef den dooden. | |
8Maer sijne vrienden alle bestraften hem, seggende: Noch onlangs heeft u de Koninck om dier sake wille heeten dooden, ende ghy zijt nauwlijcx daer af gekomen; ende al evenwel begraeft ghy de doode! | |
9Maer Tobias vreesde Godt meer dan den Koninck; ende droeg heymelijck te samen de verslagene, ende behieltse heymelijck in sijn huys, ende des nachts begroef hyse. | |
III.10MAer ’t gebeurde op eenen dagh, doe hy t’huys quam, als hy dooden begraven hadde, ende moede was, ende sich by eene wandt leyde, ende ontsliep: | |
11Scheet eene swaluwe uyt haer nest, dat viel hem alsoo heet in de oogen, daer van wiert hy blint. | |
12Maer sulcke droeffenisse liet Godt over hem komen, op dat de nae-komelingen een exempel der lijdsaemheyt hadden, gelijck aen den heyligen Iob. Ga naar margenoot+ | |
13Ende nae-dien hy van joncx op Godt gevreest ende sijne geboden gehouden hadde: so en wiert hy niet toornigh, noch en murmureerde tegen Godt, dat Hy hem hadde laten blint worden: | |
14Maer bleef volstandig in de vreese Godts, ende danckte Godt al sijn leef-dage. | |
15Ende gelijck de Koningen den heyligen Iob bespotteden; Ga naar margenoot+ alsoo belachten Tobiam sijne eygene vrienden, seggende: | |
16Waer is nu uw’ vertrouwen, daerom ghy uwe almoessen gegeven, ende soo vele dooden begraven hebt. | |
[Folio 16r]
| |
17Ende Tobias bestraftese, seggende: En segget niet alsoo: | |
18Want☜wy zijn kinderen der Heyligen, ende wachten op een leven, ’t welck Godt geven sal den genen, die in ’t geloove sterck ende vast blijven voor Hem☞. | |
IV.19MAer Hanna, sijn wijf, die arbeydde neerstigh met hare handen, ende geneerde hem met spinnen. | |
20Maer ’t gebeurde, dat sy eene jonge geyte t’huys brachte. | |
21Ende doese haer man Tobias hoorde bleeten, sprack hy: Siet toe, dat ’et niet gestolen en zy! geeft het den rechten Heere weder: want ons en betaemt niet te eten van gestolen goet, of dat selve aen te roeren. | |
22Over dese woorden wiert sijne huys-vrouwe toornigh, antwordde ende sprack: Daer siet men, dat uw’ vertrouwen niets en is, ende uwe aelmoessen verloren zijn. | |
23Met sulcke ende meer andere woorden wierp sy hem sijne ellende voor. |