Lutherse Bijbel (1648)

Het xviij. Capittel.

Begrijpt een drievoudigh onderscheyt tusschen de Egyptenaren ende Israëliten: I. Dat de Israëliten niet alsoo met duysternisse zijn over-vallen, ende in de Roode Zee verdroncken, gelijck gene. II. Dat de Israëliten met vreugde haer Paeschen gehouden hebben, maer der Egyptenaren eerst-geborene zijn gedoodt geworden. III. Dat de kinderen Israëls somtijts wel gestraft, doch haest weder zijn versoent geworden; ’t welck den Egyptenaren by hare straffe niet en is geschiedt.

I.1

MAer uwe Heyligen hadden een groot licht: ⁺ ende de vyanden hoorden hare stemme wel, doch en sagen hare gedaente niet.

+ Exod. 10,23.

2

Ende loofden ’t, dat sy niet dier gelijcken en leden; ende danckten, dat de gene, die van hen te vooren beleedigt waren, sich niet aen hen en wreeckten; ende wenschten, dat sy maer verre van hen bleven.

3

Daer-en-tegen gaeft Ghy desen eene vyerige colomne, ⁺ die hen den onbekenden wegh wees, ende en lietse de Sonne niet beschadigen op de heerlijcke reyse.

+ Exod. 13,21. Psal. 78,14. Psal. 105,39.

4

Want gene waren ’t oock weerdigh, dat sy des lichts berooft, ende in de duysternisse, als in eenen kercker gevangen lagen, die uwe kinderen gevangen hielden, door welcke het onverganckelijcke licht der Wet der Werelt soude gegeven worden.

5

Ende als sy gedachten der Heylige kinderen te dooden (maer ^a een van de selve, ⁺ dat wegh-geworpen, ende hen ter straffe behouden wiert) naemt Ghy hen de kinderen met hoopen wegh, ⁺ ende verdorstse op een-mael in een machtigh Water.

a Een) dat is Moses. Exod. 12,29.

+ Exod. 1,16. cap. 2,3.

+ Exod. 14,28.

6

Trouwens deselve nacht was onsen vaderen te vooren kont geworden; op dat sy versekert waren, ⁺ ende hen verheugden der belofte, daer aen sy geloofden.

+ Exod. 12,23.

7

Ende uw’ volck wachtede alsoo op het heyl der Rechtveerdigen, ende op het verderf der vyanden.

8

Want even doe Ghy de weder-partyen plaegde, maeckte Ghy ons, die Ghy tot u liet roepen, heerlijck.

II.9

ENde als de heylige kinderen der Vromen u offerden in ’t verborgen, ende handelden de ^b goddelijcke Wet eendrachtelijck; namen sy ’t aen, als de Heyligen, beyde goet ende quaet met malkanderen te lijden: ende de Vaders songen den Lof-sangh voor.

b ’tPaesch-lam offerden sy onder hen alleen, sonder de Egyptenaers.

10

Maer daer-en-tegen klonck der vyanden geheel ongelijck geschrey; ⁺ ende klagelijck weenen hoorde men gins en weer over de kinderen.

+ Exod. 12,30.

11

Want daer ginck gelijcke wrake beyde over den Heere ende den knecht: ende de Koninck moeste even, dat de gemeyne man, lijden.

12

Ende sy hadden alle over eenen hoop ontallijcke dooden, eenerley doot gestorven zijnde; dat der levendige niet genoegh en waren, om die te begraven: want in eene uyre was wegh wat haer edelste geboorte was.

13

Ende daer sy te vooren niets gelooven en wilden, door de Tooveraers verhindert zijnde; moesten sy, doe de eerst-ge-

[fol. 14v]

boorten alle gedoodet wierden, bekennen, Dat dit volck Godts kinderen waren.

14

Want doe ’t alles stil was ende rustede, ende even recht midder-nacht was;

15

Daelde uw’ almachtigh woort af van den Hemel, uyt den Konincklijcken throon, als een heftigh krijghsman, midden in ’t lant, dat verdorven soude worden:

16

Namelijck, het scherpe sweert, dat een ernstelijck gebodt bracht, stont ende maeckte ’t over al vol dooden: ende al-hoe-wel’t op der aerden stont, so raeckte’t doch tot in den Hemel.

17

Doe verschricktese schielijck het gesicht der grouwelijcke droomen, ende onversiens quam een vreesen over hen.

18

Ende d’ een lagh hier, d’ ander daer, half doot: dat men wel aen hen sien konde, uyt wat oorsake hy alsoo stierf.

19

Want de droomen, diese verschrickt hadden, wesen ’t aen; op dat sy niet en verdorven, sonder te weten, waerom sy soo qualijck geplaegt waren.

III.20

MAer ’t raeckte oock doe ter tijt de Rechtveerdige des doots aen-vechtinge, ⁺ ende daer geschiedde in de Woestijne eene scheure onder de menighte: ⁺ maer die toorn en duerde niet lange:

+ Het vyer onder ’t volck. Num. 21,2.

+ Num. 16.46, 48.

21

Want haestelijck quam de onstraffelijcke Man, die voor hen streedt, ende voerde de wapenen sijnes ampts; namelijck, het gebedt, ende de versoeninge met het reuck-werck: ende weder-stont den toorn, ende maeckte den jammer een eynde; daer mede bewees hy, dat hy uw’ Dienaer was.

22

Maer hy en over-won het schrickelijck wesen, niet met lichamelijcke macht, noch met der wapenen kracht; maer met ’et woort wierp hy onder sich den Plager, doe hy verhaelde den eedt ende het verbondt den vaderen belooft.

23

Want doe nu alreede de doode met hoopen over malkanderen vielen; stont hy in ’t midden, ende stuttede den toorn, ende weerde hem den wegh tot de levendige.

24

Want in sijnen langen rock was de gantsche ^b cieraet, ⁺ ende der vaderen ^c eere, in de vier rijgen der steenen in gegraveert, ende uwe Heerlijckheyt aen den hoet sijns hoofts.

b Cieraet) De priesterlijcke schoone kleederen.

+ Exod. 38,21.

c De twaelf namen der twaelf stammen Israëls.

25

Sulcken stucken moeste de Verderver wijcken, ende sulcke moeste hy vreesen: want ’t was daer-aen genoegh, dat ’et alleen eene versoeckinge des toorns ware.