Lutherse Bijbel (1648)

Het xvij. Capittel.

Wort verhaelt, hoe Godt de Egyptenaren hebbe gestraft, in vier deelen: I. Het sommier der straffen. II. Duysterniss. III. Verschrickinge ende spoockeryen. IV. Snelle ende onverwachte vreese.

I.1

GRoot ende onuytsprekelijck zijn uwe oordeelen! Heere: daerom ^a feylen oock de dwase lieden.

a Feylen) dat is, hare aenslagen tegen de Rechtveerdige gaen te rugge, Psal 66,3. Uwe vyanden feylen, etc.

II.2

WAnt doe sy meynden het heylige Volck onder te drucken; wierden sy, als de onrechtveerdige, der duysternisse gebondene, ende des langen nachts gevangene: ende als de vluchtige lagen sy onder de daken besloten voor de eeuwige Wijsheyt.

III.3

ENde doe sy meynden, hare sonden souden verborgen, ende onder een blint decksel vergeten zijn; ⁺ wierden sy grouwsaemlijck verstroyt, ende door spoockeryen verschrickt.

+ Exod. 10,21. etc.

4

Want oock de schuyl-hoeck, daer sy in waren, en kondese niet sonder vreese bewaren: daer was een gedruysch ront-om hen, datse verschrickte: ende ysselijcke larven verscheenen, daer van sy hen ontsetteden.

5

Ende het vyer en vermocht met geene macht hen te lichten; noch de heldere

[fol. 14r]

vlammen der sterren konden dien ellendigen nacht licht maken.

6

Maer hen verscheen wel eenigh van-self-brandende vyer, vol verschrickinge: doe verschrickten sy voor sulck spoocksel, dat doch niets en was; ende dachten, dat ’er noch yets ergers achter was, dan dat sy sagen.

7

Het guychel-werck der swarte konst lagh oock ter neder; ⁺ ende het beroemen van hare konst wiert tot spot.

+ Exod. 8,18. Exod. 9,11. Hadden de tooveraers oock boose bladeren, gelijck andere lieden.

8

Want die sich onderwonden de vreese ende verschrickinge van de krancke zielen te drijven, wierden selfs kranck, dat men oock hare vreese bespottede.

9

Ende ofse schoon geene van sulcke verschrickinge en hadde verschrickt; so hadden sy nochtans moeten van vreese vergaen, doe de dieren onder hen quamen, ende de slangen met hoopen soo sijffelden, dat sy oock in de lucht, welcke sy doch niet missen en konden, niet geerne en sagen.

10

☜Want dat yemant soo vertsaegt is, ⁺ dat maeckt sijne eygene boosheyt, die hem over-tuygt ende verdoemt.

+ Conscientia mille testes.

11

Ende eene verschrickte conscientie vermoedt altoos het ergste:

12

Want vreese komt daer van, dat sich yemant niet en betrouwt te verantwoorden, noch geene hulpe en weet.

13

Maer waer weynigh troost in ’t herte is, daer maeckt dat selve vertsagen noch banger, dan de plage selve☞.

IV.14

MAer de gene, die te gelijck dien selven nacht sliepen, (welcke eene grouwelijcke ende eene rechte nacht, ende uyt der grouwelijcke Hellen hoecken gekomen was.)

15

Wierden sommige door grouwsame spoockeryen om-gedreven: maer sommige vielen daer neder, dat sy haers levens genen raet en wisten.

16

Want daer quam over hen eene schielijcke, ende onverwachtte vreese; dat sooder yemant schoon was, die daer in betrapt wiert, die was gelijck als in eenen kercker besloten, sonder yser bewaert:

17

Hy mochte zijn een lant-man ofte herder, oft een arbeyder in de woestijne; so moeste hy doch, als verrast, sulcken onvermijdelijcken noot dragen:

18

Want sy waren alle te gelijck met eenerley keten der duysternisse gevangen. Alsser ergens een wint suysde; ofte de vogelen soet songen onder de dichte tacken; ofte het water met vollen loop ruyschede;

19

Ofte de steenen met stercken gerommel vielen; ofte de springende dieren, die sy niet sien en konden, liepen; ofte de grouwsame wilde dieren huylden; ofte de weergalm uyt de holle bergen klonck: so verschrickte ’t hen, ende maecktese vertsaegt.

20

De gantsche Werelt hadde een helder licht, ende was besigh in onverhinderde wercken;

21

Alleen over dese stont eene diepe nacht, welcke was een beelt der duyster-nisse, die over hen komen soude: doch sy waren hen selven swaerder, dan de duysternisse.