Lutherse Bijbel (1648)

Het ij. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Der godt-loosen ende der bespotters gevoelen, aengaende dit ende het toe-komende leven; als oock haer ongebonden leven, ende hoe sy de Rechtveerdige vervolgen. II. Wat sy eyndelijcken daer mede uyt-richten.

I.1

WAnt het zijn rauwe lieden, ⁺ ende seggen: Het is een kort ende moeylijck dinck om onse leven; ende wanneer een Mensch wegh is; so is ’et geheel uyt met hem: so en weet men niemant niet, die uyt de Helle weder-gekomen zy.

+ Sir. 40,1. Job. 7,9.

2

^a By geval zijn wy geboren; ende varen weder wegh, als of wy noyt geweest en waren: want het snuyven in onse neuse is een roock; ende onse reden is een voncxken, dat sich uyt onse herte roert.

a By geval) Dat is, wy worden geboren sonder Godts voorsienigheyt ofte raet.

3

Als dat selve uyt-gebluscht is, so is het lichaem daer henen, gelijck een vlock-assche; ende de geest verspreydt sich, gelijck eene dunne lucht.

4

Ende onses naems wort met der tijt vergeten, dat voor-seker niemant aen ons doen gedencken en sal. Ons leven vaert wegh, als of ’er eene wolcke geweest ware; ende vergaet, gelijck een nevel van der

[fol. 8v]

Sonne glans verdreven, ende van hare hitte verteert.

5

Onse tijt is gelijck eene schaduwe, ⁺ die wegh vaert; ende als wy wegh zijn, so en is’ er geen weder-keeren: want het is vast versegelt, dat niemant weder en komt.

+ 1 Paral. 30,15. Psal. 90,9.

6

Wel op nu! ⁺ ende laet ons wel leven, terwijle het voor handen is; ende onse lichaem gebruycken, terwijle het jonck is.

+ Ies. 22,17. 1 Cor. 15,12.

7

Wy willen ons met den besten wijn ende salve vullen: ⁺ en laet ons de ^b Mey-bloemen niet versuymen.

+ Ies. 56,12.

b Mey-bloemen) dat is, onse schoone frissche jeugt, eer dat wy out ende onbequam worden. Utendum est aetate, etc.

8

Laet ons kranssen dragen van jonge roosen, eer sy verwelcken.

9

Onser geen en laet hem feylen met ^c proncken; dat men over al speuren magh, waer wy vrolijck geweest zijn: wy en hebben doch niet meer daer van, dan dat.

c Proncken) in weelde leven.

10

Laet ons den armen rechtveerdigen over-weldigen, ende geene weduwe noch ouden man verschoonen: en laet ons der oude grijsen bestraffinge niet achten.

11

Wat wy slechs doen konnen, dat sal recht zijn: want wie niet doen kan, wat hem lust; die en geldter niet.

12

So laet ons op den rechtveerdigen loeren: want hy maeckt ons veel onlusts, ende sett sich tegen onse doen; ende scheldt ons, dat wy tegen de Wet sondigen, ende roept onse wesen uyt voor sonden.

13

Hy geeft voor, dat hy Godt kenne, ende roemt sich Godts kint:

14

Bestraft wat wy in ’t herte hebben.

15

Hy en is ons niet lijdelijck oock om aen te sien: want sijn leven en schickt sich niet met de andere; ende sijn wesen is geheel een ander.

16

Hy houdt ons voor ondeugdelijck; ende mijdt onse doen, als eenen onverlaet: ende geeft voor, hoe dat ’et de rechtveerdigeten laesten goet hebben sullen: ende roemt, dat Godt sijn Vader zy.

17

So laet doch sien, of sijn woort waer zy; ende versoecken, hoe ’t met hem een eynde nemen sal.

18

Indien de rechtveerdige Godts soon is; ⁺ so sal Hy hem helpen, ende redden van de hant der weder-partijders.

+ Psal. 22,9. Matth. 27,43.

19

Met versmaetheyt ende quale willen wy hem pijnigen: op dat wy sien, hoe vroom hy zy; ende erkennen, hoe verdraegsaem hy zy.

20

Wy willen hem tot eenen schandelijcken doot verwijsen: daer sal men hem kennen aen sijne woorden.

II.21

SUlcx slaen sy aen, ⁺ ende feylen; hare boosheyt heeftse verblindt, dat sy Godts heymelijcke gerichten niet en erkennen;

+ Ies. 33,11. Rom. 11,33.

22

Want sy en hebben de hope niet, dat een heyligh leven beloont worde; ende en achten de eere niet, dewelcke onbestraffelijcke zielen hebben sullen.

23

Want ☜Godt heeft den Mensche geschapen tot ’et eeuwijge leven; ⁺ ende heeft hem gemaeckt tot een beelt, dat hy gelijck zijn soude, als Hy is:

+ Gen. 1,27. cap. 5,1.

24

Maer door des Duyvels nijt, ⁺ is de Doot in de Werelt gekomen;

+ Gen. 3,1. Rom. 5,12.

25

Ende die sijns deels zijn, helpen oock daer toe☞.