Lutherse Bijbel (1648)

Het vij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Het begin van ’t belegh der stadt Bethulien. II. Des belegs voortganck. III. Hoe haer de belegerde hebben gedragen.

I.1

DEs anderen daegs geboodt Holofernes sijnen krijgs-volcke, dat men op zijn soude tegen Bethulien.

2

Ende hadde hondert ende twintigh duysent te voet, ende twaelf duysent te peerde, behalven den hoop dien hy uyt-gelesen hadde aen elcke plaetse, alwaer hy een lant in-genomen hadde.

3

Dit krijghs-volck rustede sich altemael uyt tegen de kinderen Israëls: ende sy legerden sich boven op den bergh, tegen Dothaim, van Belma aen tot Chelmon toe, datter ligt tegen Esdrelom.

4

Doe nu de kinderen Israëls dit groote volck der Assyriers sagen, vielen sy op de aerde, ende leyden asschen op hare hoofden; ende baden alle te gelijck, dat de Godt Israëls sijne barmhertigheyt betoonen wilde over sijn volck.

5

Ende sy rusteden sich uyt met hare wapenen, ende namen de klippen in aen den bergh, ende bewaerdense dagh ende nacht.

II.6

MAer doe Holofernes ront-om treckt; so merckt hy, dat buyten de stadt tegen ’tZuyden eene fonteyne was, dewelcke door goten in de stadt geleyt was: dese goten hiet hy af-houwen.

7

Ende hoe-wel sy niet verre van de muere kleyne fonteynkens hadden, daer sy heymelijck water haelden; so was ’t doch nauwelijcx soo veel, dat sy sich daer mede laven konden.

8

Daerom quamen de Ammoniten ende Moabiten tot Holofernes, ende spraken: De kinderen Israëls en derven sich tegen ons niet weeren; maer onthouden sich in de bergen ende heuvelen, daer onder sy seker zijn.

9

Daerom laet slechs de fonteynen bewaren, dat sy geen water halen en mogen; so moeten sy sonder sweert sterven: ofte de noot salse dwingen, dat sy de stadt over-geven moeten, welcke sy meynen, dat sy niet te winnen zy, dewijle sy in ’t geberghte leyt.

10

Dese raet behaegde Holofernes ende sijnen krijghs-lieden wel: ende leyde hondert by elcke fonteyne.

11

Doe men nu twintigh dagen de fonteynen bewaert hadde, en hadden die van Bethulien geen water meer, noch in de water-kuylen, noch elders, dat sy eenen dagh langer nae nootdruft hebben mochten; ende men moeste dagelijcx den lieden het water toe-meten.

III.12

DOe quam wijf ende man, jonck ende out, tot Osia ende de Outste, klaegden ende spraken:

13

Godt zy Richter tussen u-lieden ende ons, dat ghy ons in sulcke noot brenget, daer mede, dat ghy ons niet en wildet laten met de Assyriers vrede maken, daer ons doch Godt in hare handen gegeven heeft;

14

Ende wy geene hulpe en hebben, maer moeten voor hare oogen van dorst versmachten, ende jammerlijck om-komen.

15

Daerom ontbiedet het volck te samen, dat wy ons den Holoferni willighlijck over-geven.

16

Want ’t is beter, dat wy ons over-geven, ende by ’t leven blijven, ende alsoo Godt loven; dan dat wy om-komen, ende voor al de werelt te schande worden, ende sien sullen, dat onse wijf ende kint soo jammerlijck voor onse oogen sterven moeten:

17

Wy betuygen heden voor Hemel ende Aerde, ende voor onser vaderen Godt, die ons nu straft om onser sonden wille, dat wy u-lieden gebeden hebben, de stadt den Holoferni op te geven: dat wy doch door ’t sweert haest om-quamen, ende niet soo lange van dorst versmachtten.

18

Doe wierter een groot huylen ende weenen in ’t gantsche volck, eenige uyren lange, ende riepen tot Godt, seggende:

19

Wy hebben gesondiget, ⁺ mitsgaders onse vaders: wy hebben mishandelt, ende zijn godtloos geweest.

+ Psal. 106,6. Dan. 9.5, 6.

20

Maer Ghy zijt barmhertigh;

[fol. 4v]

daerom zijt ons genadigh, ende straft Ghy ons selfs: ende dewijle wy u bekennen, so en over-geeft ons niet den Heydenen, die u niet en kennen.

21

Op dat sy niet en roemen, waer is nu haer Godt?

22

Doe sy nu lange geschreyt ende geweent hadden, ende ’t een weynigh was stil geworden;

23

Stondt Osias op, weende ende sprack: Lieve broeders, hebt doch gedult, ende laet ons noch vijf dagen de hulpe verwachten van Godt:

24

Of Hy ons wilde genade bewijsen, ende sijnen Name heerlijck maken.

25

En wort ons in dese vijf dagen niet geholpen; so willen wy doen, als ghy gebeden hebt.