Lutherse Bijbel (1648)

VOOR-REDEN over den Propheet OBAD-JA. D.M.L.

OBad-Ia en wijst niet aen, wanneer hy geleeft heeft: maer sijne prophetie gaet op den tijt van de Babylonische gevanckenisse; want hy troost het volck Iuda, dat sy sullen wederom nae Zion komen.

Ende voornamelijck gaet sijne prophetie tegen Edom ofte Esau, dewelcke eenen sonderlingen eeuwigen haet ende nijt droegen tegen het volck Israëls ende Iuda: gelijck het pleegt te gaen, so wanneer vrienden tegen malkanderen oneens worden; ende insonderheyt, wanneer broeders tegen malkanderen in haet en vyandschap geraken, dan is de vyandschap sonder alle mate. Alsoo waren hier d’ Edomiten den Ioodschen volcke boven alle maten vyant, ende hadden geen grooter vreugde, als dat sy sien souden der Ioden gevanckenisse; ende beroemden ende bespotteden haer in haren jammer ende ellende: gelijck by-nae alle Propheten d’Edomiten om sulcke hatelijcke boosheyt wille schelden: gelijck oock de 137 Psal. vers 7. over hen klaegt, seggende: Heere, gedenckt der Edomiten, aen den dagh Ierusalems, doe sy spraken: Reyn af, reyn af, tot op haren bodem!

Dewijle dan sulcx uytdermaten wee doet, als men de ellendige ende bedroefde (die men billijck troosten soude) allereerst tot haren jammer bespott, belacht, trotzt ende roemt; daer mede het geloof aen Godt een groote stercke aen-vechtinge lijdt, ende geweldighlijck tot vertwijffelinge ende ongeloove verweckt: soo stelt hier Godt eenen bysonderen Propheet, tegens sulcke verdrietelijcke bespotters ende bestrijders; ende troost de bedroefde, sterckende haer geloove met dreygen ende schelden tegen soodanige vyantlijcke Edomiten, dat is, spotters der ellendige, ende met belofte ende toe-segginge van de toe-komende hulpe ende reddinge. Ende ’t is voorwaer eene noodige vertroostinge, ende een profijtelicken Obad-Ia in sulcken ongeval.

AEn ’t eynde propheteert hy dat Christi Rijcke; dat soude niet alleen tot Ierusalem, maer over-al zijn: want hy mengt alle Volckeren in malkanderen: als Ephraim; Ben-jamin; Galaad, Philisteën, Cananiten, Zarpath, ’t welck niet en kan van ’t tijdelijcke Rijcke Israëls verstaen worden; alwaer sulcke stammen ende volck in ’t lant moesten onderscheyden zijn, nae de Wet Mosis.

Maer dat de Ioden hier Zarpath, Vranckrijck; ende Sepharad, Spangien duyden, laet ick varen, ende en houde niets daer van: maer ick laet Zarphat blijven de stadt by Zidon, ende Sepharad eene stadt ofte lant in Assyrien, daer die van Ierusalem zijn gevangen geweest, gelijck de text klaerlijck seyt (Ende de gevangene Ierusalems, die te Sepharad zijn.) doch magh een yegelijck houden, wat hy wil.