Lutherse Bijbel (1648)

Het xj. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Verhael der weldaden den Israëliten bewesen, ende der kastijdinge van wegen de sonden, van Godt selven. II. Belofte van de geestelijcke verlossinge door Christum, ende der Heydenen beroepinge.

I.1

DOe Israël jonck was, hadde Ick hem lief, ⁺ ende ☜riep hem, mijnen Sone, uyt Egypten☞.

+ Exod. 4.22, 23. Matth. 2,15.

2

Maer als mense nu roept, so wenden sy sich daer van, ende offeren den Baalim, ende roocken den beelden.

3

Ick nam Ephraim by sijne armen, ende ^a leydde hem; maer sy en merckten ’t niet, hoe Ick hen holp.

a Leydde) Gelijck de moeder een kint gaen leert, ende by de armen voert.

4

Ick lietse een menschelijck jock trecken, ende in seelen der liefde gaen, ende holp hen ’t jock aen haren hals dragen; ende gaf hen voeder:

5

Op dat hy sich immers niet weder soude in Egypten-lant keeren. So is nu Assur haer Koninck geworden: want sy en willen sich niet bekeeren.

6

Daerom sal het sweert over hare steden komen, ⁺ ende sal hare grendelen verteeren ende op-eten, om hares voor-nemens wille.

+ Hos. 10,6.

7

Mijne volck is ^b moede sich tot my te keeren; ende hoe dat men hen predikt, so en richt hem niemant op.

b Moede) desen vers en sal niemant verstaen, oock in ’t Ebreeusche niet.

II.8

☜WAt sal Ick uyt u maken, Ephraim? sal Ick u ^c beschutten, Israël? en soude Ick niet billijck een ^* Adama uyt u maken, ende u als Zeboim toe-richten? maer mijn herte is anders gesint, mijne barmhertigheyt is te vyerigh;

c Beschutten) Hy wil seggen: Ick en weet niet, hoe Ick u helpen sal: ’t En helpt noch straffe noch genade: Ick moet Christum senden, die sal ’t goet maken.

* Gen. 19,24. Deut. 29,23.

9

Dat Ick niet doen en wil nae mijnen grimmigen toorn, noch my keeren om Ephraim heel te verderven: want Ick ben Godt, ende niet een Mensch; ⁺ ende

+ Num. 23,19. 1 Sam. 15,29.

[fol. 92r]

ben de Heylige onder u☞; doch Ick en wil niet in de stadt komen.

10

Alsdan sal men den HEERE nae-volgen, ende Hy sal brullen als een leeuw: ende wanneer Hy sal brullen, so sullen verschricken de gene, die tegen ’t Westen zijn.

11

Ende die in Egypten sullen oock verschricken, als een vogel; ende die in den lande van Assur, als duyven: ende Ick wilse in hare Huysen setten, spreeckt de HEERE.