Lutherse Bijbel (1648)

Het xxxvij. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Van de levendigh-makinge der doode beenderen. II. Van twee houten, dat is, van de vereeniginge Iuda ende Ierusalems.

I.1

ENde des HEEREN hant quam over my, ende voerde my uyt, in den Geest des HEEREN: ende stelde my op een wijt velt, dat vol beenderen lagh.

2

Ende Hy voerde my over-al daer door; ⁺ ende siet, [der beenderen] lagen seer vele op ’t velt; ende siet, sy waren seer verdorret.

+ Ezech. 1,3.

3

Ende Hy sprack tot my: Ghy Menschen-kint, meynt ghy oock, dat dese beenderen weder levendigh worden? ende ick seyde: Heere HEERE, dat weet Ghy wel.

4

Ende Hy sprack tot my: Propheteert van dese beenderen, ende segt tot hen: Ghy verdorrede beenderen, hooret des HEEREN woort!

5

Soo spreeckt de Heere HEERE van dese beenderen: Siet, Ick wil eenen adem in u brengen, dat ghy sult levendigh worden.

6

Ick wil u aderen geven, ende vleesch laten over u wassen, ende met eene huyt u overtrecken; ende wil u adem geven, dat ghy weder levendigh wordet: ende ghy sult bevinden, dat Ick de HEERE ben.

7

Ende ick propheteerde, gelijck my bevolen was; ende siet, doe ruysschede ’t, als ick propheteerde! ende siet, het roerde hem! ende de gebeenten quamen weder te samen, een yegelijck tot sijn gebeente.

8

Ende ick sagh, ende siet, het wiessen aderen ende vleesch daer op: ende Hy overtrockse met eene huyt; maer daer en was noch geen adem in haer.

9

Ende Hy sprack tot my: Propheteert tot den wint; propheteert, ghy Menschen-kint, ende segt tot den wint: Soo spreeckt de Heere HEERE: Wint, komt herwaerts uyt de vier winden; ende blaest dese gedoodde aen, op dat sy weder levendigh worden.

10

Ende ick propheteerde, gelijck Hy my bevolen hadde. Doe quam een adem in haer; ende sy wierden weder levendigh, ende richteden hen op hare voeten; ende harer was een seer groot heyr.

11

Ende Hy sprack tot my: Ghy Menschen-kint, dese beenderen zijn het gantsche huys Israëls: Siet, nu seggen sy: Onse beenderen zijn verdorret, ende onse hope is verloren, ende ’t is uyt met ons!

12

Daerom propheteert, ende segt tot hen: Soo spreeckt de Heere HEERE: Siet! Ick wil uwe graven op doen, ende wil u, mijn volck, uyt deselve daer uyt halen; ende Ick wil u-lieden in ’t lant Israëls brengen.

13

Ende ghy sult bevinden, dat Ick de HEERE ben; als Ick uwe graven geopent, ende u, mijn volck, uyt deselve gebracht hebbe.

14

Ende Ick wil mijnen geest in u geven, dat ghy weder leven sult, ende wil u in uwe lant setten; ende ghy sult bevinden, dat Ick de HEERE ben; Ick spreke ’t, ende doe ’t oock; spreeckt de HEERE.

II.15

ENde des HEEREN woort geschiedde tot my, seggende:

16

Ghy Menschen-kint, neemt u een hout, ende schrijft daer op: Des Iuda ende der kinderen Israëls, mitsgaders der genen, die hen toe-gedaen zijn: ende neemt noch een hout, ende schrijft daer op: Des Iosephs, namelijck, ’t hout Ephraims, ende des gantschen huyses Israels, mitsgaders der genen, die hen toe-gedaen zijn.

17

Ende doet het een tot het ander te samen; dat het een hout worde in uwe hant.

18

Als nu u volck tot u sal spreken, seggende: En wilt ghy ons niet te kennen geven, wat ghy daer mede meynt?

19

Soo segt tot hen: Soo spreeckt de Heere HEERE: Siet, Ick wil het hout Iosephs, ’t welck is in Ephraims hant, nemen, mitsgaders de stammen Israëls, die hen toe-gedaen zijn; ende wilse tot het hout Iuda doen, ende een hout daer uyt maken: ende sy sullen een in mijne hant zijn.

20

Ende sult alsoo de houten, op dewelcke ghy geschreven hebt, in uwe hant houden, dat sy ’t aensien;

21

Ende sult dan tot hen seggen: Soo spreeckt de Heere HEERE: Siet! Ick wil de kinderen Israëls halen uyt de Heydenen, daer henen sy getogen zijn; ende wilse over-al vergaderen, ende wilse weder in haer lant brengen.

22

Ende Ick wil een eenigh volck uyt hen maken, ⁺ in ’t lant op ’t geberghte Israëls; ende sy sullen alle te samen eenen eenigen Koninck hebben: ende en sullen niet meer twee volckeren, noch in twee Koninck-rijcken verdeelt zijn.

+ Iob. 10,16.

23

Sy en sullen haer oock niet meer verontreynigen met hare Afgoden ende grouwelen, ende allerley sonden: Ick wilse verlossen uyt alle de plaetsen, daer sy gesondigt hebben, ende wilse reynigen: ende sy sullen mijn volck zijn, ende Ick wil haer Godt zijn.

24

Ende ☜mijn Knecht David sal haer Koninck, ⁺ ende harer aller eenige Herder zijn: ende sy sullen wandelen in mijne rechten, ende mijne geboden houden, ende daer nae doen☞.

+ Ies. 40,11. Ier. 30,9. Ezech. 34,23.

25

Ende sy sullen weder in ’t lant woonen, dat Ick mijnen knecht Iacob gegeven hebbe, daer in uwe vaders gewoont hebben: sy ende hare kinderen, ende kints-kinderen, sullen daer in woonen

[fol. 72r]

eeuwighlijck; ende mijn Knecht David sal eeuwighlijck haer-lieder Vorst zijn.

26

Ende ☜Ick wil met hen een verbondt des vredes maken; ⁺ dat sal een eeuwigh verbondt zijn met hen: ende wilse behouden, ende vermeerderen; ende mijn Heyligdom sal onder hen zijn eeuwighlijck.

+ Psal. 89,4. Ezech. 34,25.

27

Ende Ick wil onder hen woonen, ⁺ ende wil haer-lieder Godt zijn; ende sy sullen mijn volck zijn☞.

+ Lev. 26.11, 12. Ezech. 11,20. cap. 14,11. 2 Corint. 6,16.

28

Dat oock de Heydenen bevinden sullen, dat Ick de HEERE ben, die Israël heyligh maeckt, als mijn Heyligdom eeuwighlijck onder hen zijn sal.