Lutherse Bijbel (1648)

Het xxxiij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Bevel van vermaninge des Ioodschen volcks tot boete. II. Verdediginge Godts, tegen der Ioden onbillijcke klaghte. III. Prophetie tegen de over-geblevene te Ierusalem.

I.1

ENde des HEEREN woort geschiedde tot my, seggende:

2

Ghy Menschen-kint, predikt tegen u volck, ende segt tot hen: Wanneer Ick een sweert over het lant soude voeren; ende het volck in den lande name eenen man onder hen, ende maeckten dien tot haren wachter:

3

Ende hy sage ’t sweert komen over het lant; ende blies de trompette, ende waerschouwde het volck.

4

Wie nu der trompette geluyt hoorde, ende en woude hem niet waerschouwen laten; ende het sweert quame, ende name hem wegh: desselven bloet zy op sijnen kop:

5

Want hy heeft der trompette geluyt gehoort, ende en heeft hem nochtans niet laten waerschouwen; daerom zy sijn bloet op hem: maer wie hem laet waerschouwen, die sal sijn leven daer van brengen.

6

Maer indien de wachter het sweert sage komen, ende de trompette niet en blies, noch sijn volck waerschouwde; ende

[fol. 69v]

het sweert quame, ende name eenige wegh: die selve wierden wel om harer sonde wille wegh-genomen; maer haer bloet wil Ick van des wachters hant eysschen.

7

☜Ende nu ghy Menschen-kint; Ick hebbe u tot eenen wachter gesett over het huys Israëls: ⁺ wanneer ghy wat uyt mijnen monde hoort, dat ghyse van mijnent wegen waerschouwen sult.

+ Ezech. 3,17.

8

Als Ick nu tot den godtloosen segge: Ghy godtloose moet den doot sterven; ende ghy en segt hem sulcx niet, dat hem de godtloose waerschouwen late voor sijn wesen: soo sal wel de godtloose om sijns godtloosen wesens wille sterven; maer sijn bloet wil Ick van uwe hant eysschen.

9

Maer als ghy den godtloosen waerschouwt voor sijn wesen, dat hy hem daer van bekeere; ende hy hem niet en wil van sijn wesen bekeeren: soo sal hy om sijner sonde wille sterven; ende ghy hebt uwe ziele gereddet☞.

II.10

DAerom, ghy Menschen-kint, segt den huyse Israëls: Ghy-lieden spreeckt alsoo: Onse sonden ende misdaden liggen op ons, dat wy daer onder vergaen; hoe konnen wy dan leven?

11

Soo segt tot hen: ⁺ ☜Soo waerachtigh als Ick leve, spreeckt de Heere HEERE, Ick en hebbe geen behagen aen den doot des godtloosen; maer dat hem de godtloose bekeere van sijn wesen, ende leve. Soo bekeeret u doch nu van uwe boose wesen; waerom wilt ghy sterven, ghy van den huyse Israëls☞?

+ Ezech. 18,23.

12

Ende ghy Menschen-kint, ⁺ segt tot uwe volck: ☜Wanneer een rechtveerdige quaet doet; soo en sal ’t hem niets helpen, dat hy vroom geweest is: ende wanneer een godtloose vroom wort; soo en sal ’t hem niet schaden, dat hy godtloos geweest is. Soo en kan oock de rechtveerdige niet leven, als hy sondigt.

+ Ezech. 3,20. cap. 18,24.

13

Want als Ick tot den rechtveerdigen segge; Hy sal leven: ende hy verlaet hem op sijne gerechtigheyt, ende doet quaet; soo en sal aller sijner vromigheyt niet gedacht worden: maer hy sal sterven in sijne boosheyt, die hy doet.

14

Ende als Ick tot den godtloosen segge: Hy sal sterven: ende hy bekeert hem van sijne sonde, ende doet wat recht ende goet is:

15

Alsoo dat de godtloose het pant weder geeft, ⁺ ende betaelt wat hy gerooft heeft, ende nae het woort des levens wandelt, dat hy geen quaet en doet; soo sal hy leven, ende niet sterven:

+ Exod. 22,26. Deut. 24,13. Ezech. 18,7. Exod. 22.1, 4. Lev, 6.2, 4.

16

Ende aller sijner sonden, die hy gedaen heeft, en sullen niet gedacht worden: want hy doet nu wat recht ende goet is; daerom sal hy leven☞.

17

Noch seyt u volck; ⁺ De Heere en oordeelt niet recht! daer sy doch onrecht hebben.

+ Ezech. 18.25.

18

Want als de rechtveerdige hem af-keert van sijne gerechtigheyt, ende doet quaet; soo sterft hy immers billijck dies-wegen.

19

Ende als hem de godtloose bekeert van sijn godloos wesen, ende doet wat recht ende goet is; soo sal hy immers billijck leven.

20

Noch segt ghy: De Heere en oordeelt niet recht! daer Ick doch u-lieden van den huyse Israëls eenen yegelijcken nae sijn wesen oordeele.

III.21

ENde het gebeurde in ’t twaelfste jaer onser gevanckenisse, ⁺ op den vijfsten dagh der tiender maent, quam tot my een, die ’t van Ierusalem ontloopen was, ⁺ seggende: De stadt is geslagen!

+ Ezech. 24,26.

+ 2 Reg. 25.

22

Ende de hant des HEEREN was over my des avonts, ⁺ eer de ontloopene quam, ende dede my mijnen mont op, tot dat hy tot my quam des morgens: ende dede my mijnen mont op, alsoo dat ick niet meer swijgen en konde.

+ Ezech. 1,3. cap. 24.26, 27.

23

Ende des HEEREN woort geschiedde tot my, seggende:

24

Ghy Menschen-kint, de inwoonders deser woestijne in den lande Israëls seggen alsoo: Abraham was een eenigh man, ende be-erfde dit lant: maer onser zijn vele; soo hebben wy immers het lant billijcker.

25

Daerom segt tot hen: ⁺ Soo spreeckt de Heere HEERE: Ghy-lieden hebt’et bloet verslonden, ende uwe oogen tot de Afgoden op-geheven, ende bloet vergoten; ende ghy meynet, ghy wilt het lant besitten?

+ Gen. 9,4. Lev. 3,17. Ezech. 18,6.

26

Ia ghy-lieden varet altoos voort met moorden, ende doet grouwelen, ende d’een schendet den anderen sijne huys-vrouwe; ende meynet, ghy wilt het lant besitten.

27

Soo segt tot hen: Soo spreeckt de Heere HEERE: Soo waerachtigh als Ick leve, alle die in de woestijne woonen, sullen door ’t sweert vallen; ende wat op ’t velt is, wil Ick den dieren te verslinden geven; ende die in de vestingen ende holen zijn, sullen aen de pestilentie sterven.

28

Want Ick wil het lant gantschelijck verwoesten, ende sijner hoovaerdye ende macht een eynde maken; dat het geberghte Israëls soo woest worde, dat ’er niemant door en gae.

29

Ende sy sullen gewaer worden, dat Ick de HEERE ben, als Ick het lant gantschelijck verwoest hebbe; om aller harer grouwelen wille, die sy doen.

30

Ende ghy Menschen-kint, uw’ volck spreeckt tegen u, aen de wanden, ende onder de huys-deuren; ende d’een seyt tot den anderen: Lieve komet, ende latet ons hooren, wat de HEERE segge!

31

Ende sy sullen tot u komen in de vergaderinge, ende voor u sitten als mijn volck; ende sullen uwe ^* woorden hooren, maer niets daer nae doen: maer sullen u aen-fluyten; end even-wel voortaen leven nae hare gierigheyt.

* Ezech. 14,1, etc. cap. 20,1, etc.

32

Ende siet, ghy moet haer ^a liedeken zijn, dat sy geerne singen ende spelen

a Liedeken) De Ioden quamen ter predicatie, niet om dat sy geloofden, ofte hen beteren wilden; maer dat sy den armen Propheet aenfluyten ende bespotten mochten, ende yet hooren, daer van sy naederhant hadden te schimpen ende te singen. Alsoo eerden sy het lieve Woort Godts; gelijck men ’t tot onse tijden in de werelt eert.

[fol. 70r]

sullen: alsoo sullen sy uwe woorden hooren, ende niets daer nae doen.

33

Maer als ’t gene komt, dat ’er komen sal; siet, soo sullen sy gewaer worden, dat een Propheet onder hen geweest is.