Lutherse Bijbel (1648)

Het xxxiiij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Klaghte ende prophetie tegen de Voorstanders des Ioodschen volcks. II. Prophetie van de reddinge der schapen. III. Prophetie van Christo, den oppersten Herder.

I.1

ENde des HEEREN woort geschiedde tot my, seggende:

2

Ghy menschen-kint, propheteert tegen de herders Israëls; propheteert, ende segt tot hen: Soo spreeckt de Heere HEERE: ⁺ Wee den herderen Israëls, die haer selven weyden! en sullen niet de herders de kudde weyden?

+ Ier. 23,1.

3

Maer ghy verslindet het vette, ⁺ ende bekleedet u met de wolle, ende slachtet het gemeste; maer de schapen en wilt ghy niet weyden.

+ Zach. 11,16.

4

De swacke en nemet ghy niet waer, ende de krancke en heelet ghy niet, het verwondde en verbindet ghy niet, het verdwaelde en halet ghy niet, ende het verloorene en soecket ghy niet; ⁺ maer strengh ende hart heerschet ghy-lieden over haer.

+ 1 Petr. 5,3.

5

Ende mijne schapen zijn verstroyt; als die geenen herder en hebben, ende allen wilden dieren ter spijse geworden, ende gantschelijck verstroyt zijn:

6

Ende gaen doolende gints ende weder op de bergen, ende op de hooge heuvelen: ende zijn op ’t gantsche lant verstroyt; ende daer en is niemant, die nae hen vrage, oft haer achte.

7

Daerom hooret, ghy herders, des HEEREN woort:

8

Soo waerachtigh als Ick leve, (spreeckt de Heere HEERE) dewijle dat ghy mijne schapen ten roove, ende mijne kudde allen wilden dieren ter spijse laet worden; dewijlse genen herder en hebben: ende mijne herders nae mijne kudde niet en vragen; maer zijn sulcke herders, die haer selven weyden; maer mijne schapen en willense niet weyden:

9

Daerom, ghy herders, hooret des HEEREN woort!

10

Soo spreeckt de Heere HEERE: Siet, Ick wil aen de herders! ende wil mijne kudde van hare handen eysschen, ende wil ’t met hen een eynde maken, ⁺ datse niet meer en sullen herders zijn, ende en sullen haer selven niet meer weyden: Ick wil mijne schapen redden uyt haren mont, dat syse voortaen niet meer verslinden en sullen.

+ Ezech. 3,18.

II.11

WAnt soo spreeckt de Heere HEERE: ☜Siet, Ick wil my mijner kudde selfs aen-nemen, endese soecken:

12

Gelijck een herder sijne schapen soeckt, als sy van sijne kudde verdwaelt zijn☞: alsoo wil Ick mijne schapen soecken van alle de plaetsen, daer henen sy verstroyt waren, te dier tijt, doe ’t doncker ende duyster was.

13

Ick wilse van alle volckeren uyt-voeren, ⁺ ende uyt alle landen vergaderen, ende wilse in haer lant voeren, ende wilse weyden op de bergen Israëls, ende in alle landouwen, ende op alle bewoonlijcke plaetsen des lants.

+ Ezech. 28,25.

14

Ick wilse op de beste weyden voeren, ende hare koyen sullen op de hooge bergen in Israël staen; aldaer sullen sy in sachte koyen liggen, ende vette weyden hebben op de bergen Israëls.

15

Ick wil selfs mijne schapen weyden, ende Ick wilse legeren; spreeckt de Heere HEERE.

16

☜Ick wil het verlorene weder soecken, ende het verdwaelde weder brengen, ende het verwondde verbinden, ende het swacke waer-nemen: ende wat vet ende sterck is, wil Ick behoeden; ende wil haer plegen, gelijck ’t recht is☞.

17

Maer tot u, mijn kudde, spreeckt de Heere HEERE alsoo: Siet, Ick wil richten tusschen schaep ende schaep; ende tusschen de rammen ende bocken.

18

En is ’t niet genoegh, dat ghy soo goede weyde hebt; ende soo overvloedigh, dat ghy ’t met voeten treedt: ende soo schoone bornen te drincken, soo overvloedigh, dat ghy daer in treedt, ende die onklaer maeckt?

19

Dat mijne schapen eten moeten, wat ghy met uwe voeten vertreden hebt; ende drincken, wat ghy met uwe voeten hebbet onklaer gemaeckt.

20

Daerom soo spreeckt de Heere HEERE tot hen: Siet! Ick wil richten tusschen de vette ende magere schapen:

21

Daerom dat ghy achter uyt-slaet met de voeten, ende de swacke van u stootet met uwe hoornen; tot dat ghyse alle van u verstroyt.

22

Ende Ick wil mijne kudde helpen, datse niet meer en sullen ten roove worden; ende Ick wil richten tusschen schaep ende schaep.

III.23

☜ENde Ick wil hen eenen eenigen ^* Herder verwecken, diese weyden sal; namelijck, mijnen Knecht ⁺ David: die salse weyden, ende haer Herder zijn.

* Jes. 40,11. Jer. 30,9. Ezech. 37,24. Hos. 3,5. Joh. 10.11. Ebr. 13,20. 1 Petr. 2,25. cap. 5,4.

+ Jes. 42,1. cap. 50,10. cap. 52,13. cap. 53,11. Jer. 30,9.

24

Ende Ick de HEERE wil haer Godt zijn; maer mijn Knecht David sal de ⁺⁺ Vorst onder hen zijn. Dat segge Ick, de HEERE☞.

++ Jes. 55,4.

25

Ende Ick wil een ^* verbondt des vredes met hen maken, ende alle boose dieren uyt den lande uyt-roeyen; datse seker in de woestijne woonen sullen, ende in de wouden slapen.

* Ezech. 37,26. Hos. 2,18.

26

Ick wilse ende alle mijne heuvelen ront-om segenen: ende op haer regenen laten ter rechter tijt; dat sullen genadige regens zijn.

27

Dat de boomen op ’t velt hare vruchten brengen, ende het lant sijn gewas geven sal; ende sy sullen seker op ’t lant woonen: ende sullen bevinden, dat Ick de HEERE ben, als Ick haer jock verbroken, ende haer gereddet hebbe

[fol. 70v]

van de hant der gener, dien sy dienen moesten.

28

Ende sy en sullen niet meer den Heydenen ten roove worden: ⁺ ende geen dier op der Aerden en salse meer verslinden; maer sy sullen seker woonen, sonder alle vreese.

+ Ier. 30,10. cap. 46,27.

29

Ende Ick wil hen eene vermaerde Plante verwecken, datse niet meer honger en sullen lijden in den lande, ende haren smaet onder de Heydenen niet meer dragen en sullen. ⁺

+ Ezech. 36,6.

30

Ende sy sullen bevinden, dat Ick de HEERE, hare Godt, by haer ben: ende dat sy van ’t huys Israëls, mijn volck zijn; spreeckt de Heere HEERE.

31

☜Ia ghy menschen sult de kudde mijner weyde zijn: ⁺ ende Ick wil uwe Godt zijn; spreeckt de Heere HEERE☞.

+ Ioh. 10,11.