Lutherse Bijbel (1648)

[fol. 54v]

De Propheet EZECHIEL.

Dit Boeck kan gedeelt worden in vijf hooft-stucken:
I. Is gelijcksaem de inganck, ende begrijpt sommige gesichten tot des Propheten beroepinge behoorende, daer door hy in ’t ampt is bevestigt geworden: tot ’et 4. cap. toe.
II. Sommige gesichten ende prophetien, dat de Ioden om harer sonden wille sullen gestraft worden: van ’t 4. cap. tot ’et 25. cap. toe.
III. Prophetien tegen de vyanden ende heydensche nae-bueren des volcks Godts: van ’t 25. cap. tot ’et 33. cap. toe.
IV Sommige boet-predicatien aen de gevangene Ioden te Babel, (eene eenige tegen Edom wort cap. 35. daer in gevoegt) daer hyse doch aen ’t eynde vertroost op de verlossinge uyt de gevanckenisse te Babel; ende het lant Canaan versekert, of schoon Gog ende Magog diermael eens het selve overvallen soude: dat hem nochtans af-breucke geschieden, ende een groot bloet-vergieten aldaer tegen hem voor-vallen sal: van ’t 33. cap. tot ’et 40. cap. toe.
V. Een sonderlingh gesicht van de gelegentheyt der Kercke des N. Testaments: van ’t 40. cap. tot ’et eynde toe.

Het eerste Capittel.

Heeft twee deelen: I. Wanneer ende waer den Ezechiel die gesichten zijn verschenen. II. Drie gesichten: I. Van vier dieren. II. Van een radt. III. Van Christi heerlijcken throon in den Hemel.

I.1

IN het dertigste jaer, op den vijfden dagh der vierder maent, als ick onder de gevangene aen ’t water Chebar was, ⁺ dede de Hemel hem open, ende Godt toonde my gesichten.

+ Psal. 137,1.

2

Dieselve vijfde dagh der maent was juyst in het vijfde jaer, ⁺ nae dien dat Iojachin de Koninck van Iuda was gevanckelijck wegh-gevoert.

+ 2 Reg. 24.12, 15.

3

Doe geschiedde des HEEREN woort tot Ezechiel den sone Busi des Priesters, in ’t lant der Chaldeën, by ’t water Chebar: aldaer quam de hant des HEEREN over hem.

II.4

ENde ick sagh, ende siet, daer quam een ongestuyme wint van ’t Noorden af, met eene groote wolcke vol vyers, dat over al ront-omme glinsterde; ende midden in ’t selve vyer was het als ^a licht helder.

a Licht helder) In ’t Ebr. staet, als de gedaente Hasmal, dat en wil niemant weten, wat het zy: wy laten ’t zijn het helderste in ’t vyer ofte blixem, het welck sommige speciem Electri, den witten barn-steen gelijck houden; ende het zy de meyninge: in de wolcke was root vyer; in het roode vyer, helder wit licht.

5

Ende binnen daer in was de gedaente als vier dieren, ende de gedaente van een onder hen was, als een mensch.

6

^* Ende elck een hadde vier aengesichten, ende vier vleugelen.

* Ezech. 10,14.

7

Ende hare beenen stonden recht op: maer hare voeten waren gelijck als ^b ronde voeten, ende glintserden gelijck een helder glat koper.

b Ronde) Daer mede sy op alle plaetsen konden gaen, ende de dieren haer doch niet keeren noch wenden dorsten. Ezech. 10,8.

8

Ende hadden menschen-handen onder hare vleugelen, aen hare vier hoecken: want sy hadden alle vier hare aengesichten, ende hare vleugelen.

9

Ende die selve vleugelen waren de een aen den anderen: ende alsse gingen, en dorsten sy hen niet om-wenden; maer waer dat sy henen gingen, gingen sy recht uyt voor hen.

10

Hare aengesichten ter rechter-zijde der viere, ⁺ waren gelijck eenen mensche ende leeuwe; maer ter slincker-zijde der viere, waren hare aengesichten gelijck eenen osse ende arent.

+ Ezech. 10,14. Apoc. 4,7.

11

Ende hare aengesichten ende vleugelen op-waerts verdeelt; dat altoos twee vleugelen t’ samen sloegen, ende met twee vleugelen haer lichaem bedeckten.

12

Waer dat sy henen gingen, daer gingen sy recht uyt voor hen wegh; maer sy gingen waer henen de wint stont, ende en dorsten hen niet om-wenden als sy gingen.

13

Ende de dieren waren aen te sien als vyerige kolen, die daer branden; ende als fackelen, die tusschen de dieren gingen: maer het vyer gaf eenen glants van hem, ende uyt het vyer quam een blixem voort.

14

Maer de dieren liepen gints ende weer, gelijck een blixem.

15

Als ick de dieren soo sagh, siet, doe stont daer een radt op der aerden by de vier dieren; ende ’t was aen te sien, als vier raderen.

[fol. 55r]

16

Ende deselve raderen waren gelijck een turckoys; ⁺ ende waren alle viere ’t een als ’t ander: ende sy waren aen te sien, als of ’t een radt in ’t ander was.

+ Ezech. 10.9, 10.

17

Wanneerse gaen souden, kondense in alle hare vier hoecken gaen; ende en dorsten hen niet om-wenden, alsse gingen.

18

Hare velgen ende hoogten waren schrickelijck; ende hare velgen waren vol oogen ront-omme aen alle vier raderen. ⁺

+ Ezech. 10,12.

19

Ende als de dieren gingen, soo gingen oock de raderen neffens hen: ⁺ ende als de dieren hen van der aerde op-hieven, soo hieven hen de raderen oock op.

+ Ezech. 10,16.

20

Waer de wint henen ginck, daer gingen sy oock henen; ende de raderen hieven haer neffens hen op: want daer was een levendige wint in de raderen.

21

Als die gingen, soo gingen dese oock; als die stonden, soo stonden dese oock: ende als die hen op-hieven van der aerde, soo hieven haer oock de raderen neffens hen op; want daer was een levendige wint in de raderen.

22

Maer boven over de dieren was de gedaente gelijck de Hemel, als een kristal, schrickelijck, recht boven hen uyt-gebreydt:

23

Dat onder den Hemel hare vleugelen, d’ een recht tegen den anderen stont; ende eens yegelijcken lichaem bedeckten twee vleugelen.

24

Ende ick hoorde de vleugelen ruyschen, gelijck groote wateren, ende als een gedeun des Almachtigen, wanneerse gingen; ende als een gedruys in een heyr: maer als sy stille stonden, soo lieten sy de vleugelen neder.

25

Ende alsse stille stonden, ende de vleugelen neder-lieten, soo donderde het in den Hemel boven over hen.

26

Ende boven den Hemel, ⁺ die boven over hen was, waer de gedaente als een saphijr, gelijck als een stoel: ende op dien selven stoel sat een, ⁺ als de gedaente van eenen mensche.

+ Jes. 6,1. Ezech. 10,1.

+ Apoc. 4,2.

27

Ende ick sagh, ende het was gelijck licht helder, ende daer binnen was de gedaente als een vyer ront-omme: van sijne lendenen opwaerts ende nederwaerts sagh ick ’et als vyer glintseren ront-omme.

28

Gelijck als de regen-boge uyt siet in de wolcken, ⁺ als ’t geregent heeft; alsoo glintserde het ront-omme. Dit was het aensien der heerlijckheyt des HEEREN: ⁺ ende als ick ’t gesien hadde, viel ick op mijn aengesicht, ende hoorde eenen spreken.

+ Apoc. 4,3.

+ Dan. 10,9.